Dlaczego mówienie o umieraniu w przestrzeni publicznej jest wyjątkowo niezręczne i zgrabnie pomijane? Jak o śmierci myślą dzieci i co dokładnie możemy zrobić aby (jeszcze nie jest za późno) żyć tak, by niczego przed śmiercią nie żałować? Albo przynajmniej żałować mniej. Zawsze coś. Oraz dlaczego nie wypada o niej mówić na salonach i w czym zastąpiła seks? O pewnym księciu z Neapolu, hospicyjnej pielęgniarce, martwych ptakach i awaryjnym lądowaniu. 

Przeczytaj (jeśli chcesz):

– Tomasz Stawiszyński „Ucieczka od bezradności”

– Roger-Pol Droit „101 Zabaw Filozoficznych. Doświadczanie Codzienności”

– Bronnie Ware „Czego najbardziej żałują umierający”

Obejrzyj (jeśli dasz radę): 

– „Manchester by the Sea, reż  Kenneth Lonergan

Posłuchaj (namawiam): 

– Gesualdo Di Venosa „Moro, Lasso, al. Mio duolo” Madrigal for 5 voices (Book 6) W.6/74

Dżingiel i realizacja: @rzeczyniesłychane