เราได้มาร่วมกันสัมผัสรู้ตระหนักรู้หยั่งรู้ประจักษ์แจ้ง

หยั่งรู้สู่ความจริงที่กําลังปรากฏ

เพียงขณะเดียวแล้วสลายไป

ขณะใหม่มาแทนที่แล้วสลายไปอย่างรวดเร็ว

นี่คือกฎแห่งการเปลี่ยนแปลง นี่คือคุณสมบัติของรูปและนาม

นี่คือคุณสมบัติของทุกสรรพสิ่งในสังขตะ ในโลกิยะในโลกของเวลาในโลกของเวลา

เมื่อก่อน..เราไม่เห็นสัจจะของเวลานะ

เพราะอะไร

เพราะเราอยู่ห้วงของอดีตอนาคตไง

ไปอยู่กับเวลาที่ผ่านไปแล้ว

ไปพัวพันกับเวลาที่ยังไม่ปรากฏยังไม่เกิดขึ้น

แล้วเราได้อะไร! นั่นแหละสิ่งที่เราได้

ความยึดความติด

ความฟุ้งซ่าน

ความขัดแย้ง

ความกลัว

ความกังวล

นั่นละของแถมที่เราได้มาจากที่ไปพัวพันในโลกอดีตอนาคต

- - -

ก็มีเด็กมาถาม เอ๊คําว่า

นิพพานในมันซึ่งเป็นสิ่งที่ไกล

ไกลจากการทําความเข้าใจ ไกลจากความเข้าถึงสําหรับผู้ที่ยังไม่ได้ใส่ใจบนเส้นทางนี้

แต่ว่าพอที่จะนิยามเอาความหมายสภาวะ ที่สื่อกันได้ง่ายง่ายเนี่ย

จิตที่ถึงนิพพานแล้วผลของสภาวะนิพพานเป็นเช่นใด

หมายถึงว่าไม่ใช่ว่าอยู่จิตที่เข้าถึงนิพพานแล้วก็อยู่นิพพานตลอดไม่ใช่นะ

จิตที่เข้าถึงนิพพานแล้วตราบใดที่ยังมีวิบากของขันธ์อยู่

จิตก็จะลงมาร่วมกับเวลา มาอยู่กับรูปนาม

มาอยู่กับสมมุติอ่ะ

.

แล้วเมื่อใดที่จิตมาอยู่กับโลกของรูปและนามเนี่ย

จิตของเค้า การรับรู้ของเค้าจะเป็นยังไง

.

มันมีหลายระดับที่จะบ่งบอกชัดว่าสภาวะผลของนิพพานเนี่ยจิตที่เป็นอิสระแล้วเป็นเช่นไร

มันจะตรงกันข้ามกับตัวตัณหาอุปทานนะ

ตัวตัณหาเนี่ยเป็นเหตุแห่งสภาวะเหตุแห่งทุกข์

ที่ว่าจะมาร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์ที่จิตเข้าไปรู้นะ

มีลักษณะความพร่อง

คือจะเห็นแต่ความพร่องเห็นแต่โลกของตัวตนที่ไม่เคยอิ่ม

เมื่อมันไม่อิ่มมันพร่องมันก็ต้องมีการเติมเต็ม

ชีวิตของสัตว์โลกเนี่ยขับเคลื่อนไปเพื่อการเติมเต็ม

ให้กับอัตลักษณ์ให้กับตัวตนให้กับความรู้สึกไม่มีที่สิ้นสุด

เราตกเป็นทาสของสิ่งนี้

.

ปัจจุบันนี้ชาตินี้ยังปลดเปลื้องยังหลงอยู่ในสภาวะการเติมเต็ม

มันก็ต้องไปเติมเต็มในชาติถัดไปแหละ

มันจะยุติตัวมันลงได้ยังไงสภาวะการเติมเต็มนะ

นั่นคือสภาวะของจิตที่พ้นไปจากการเติมเต็มแล้ว

พ้นไปจากความพร่องจากตัณหาแล้ว

ก็คือสภาวะจิตเค้าจะไม่มีความพร่อง

คือมันเต็มอยู่ตลอดเวลา

ความเต็มไม่มีขอบเขตนะ

คุรุอาจารย์บางท่านบอกว่ามันเต็มไปทั่วจักรวาล

* ปิยทัสสี ภิกขุ *

============