با هر فیلم خوبی به خودت برمی‌گردی، و با هر آهنگ قشنگی دوباره خودت‌رو می‌بینی، از جایی نزدیک‌تر، از گوشه‌ای که هیچکس دیگه‌ای نمیتونه ببیندت، خیال میکنی که یاد دیگریه، اما نه، تو فقط یاد خودت افتادی، یاد چیزی که می‌خواستی باشی، یاد جوری که دوست‌داشتی بشه، همه‌ی دل‌گرفتن‌ها برای پوسیده‌ترین باور دنیاست، این‌که حقم بیشتر از این بود، اما باید گذاشت فیلم تموم‌ بشه، باید اجازه داد آهنگ به آخر برسه، و آرام منتظر سکوت بعدش شد، و بگذاری اون سکوت بهت نشون بده که تو فقط زندگی کردی، همین، و این تنها کاری بود که میشد کرد، از حالا به بعد «نه بخواه و نه رد کن، بپذیر برای آن‌که چشم‌بپوشی»

سَبیدو