การเกิดการดับ การดํารงอยู่ของขันธ์

ดํารงอยู่ในปัจจุบันขณะนี้เท่านั้น

อายุกาลมีเพียงชั่วขณะก็สลายไป

​

จิตที่มารับรู้กับหนึ่งขณะของรูปและนาม

มีศัพท์บัญญัติว่าจิตก็เกิดดับด้วย

แท้ที่จริงจิตไม่เกิดไม่ดับ

ที่เกิดดับนั่นคือรูปและนาม

​

เมื่อเห็นซึ่งความเกิดเห็นซึ่งความดับอยู่แบบนี้

ผู้ที่รู้อยู่เห็นอยู่เช่นนี้ คืนเวลาให้กับโลก

คืนอดีตอนาคต คืนตัวตน

คืนสิ่งร้อยรัด

คืนอภิฌชาและโทมนัส

คืนความรักความชัง

​

อย่าลืมนะตัวตนคือความสืบต่อ

ของความรักและความชัง

สังเกตตัวตนเรานี้จะอิงความรักและความชัง

อภิฌชา และโทนัส ก็คือตัวตัณหา

​

แล้วความรักความชังนั้นอิงอะไร

เราเป็นนักปฏิบัติ

สาวเข้าไป พื้นที่ไม่กว้างหรอกความรักและความชัง

​

พื้นที่ของความรักและความชังนั้นอิงความสัมพันธ์

ตัวตนของเราก็จะปรากฏอยู่ในความสัมพันธ์นั่นเอง

เราถึงใช้นิยามว่า

ความสัมพันธ์คือกระจกเงาที่สะท้อนภาพลักษณ์ของตัวตน

​

ผู้ที่รู้อยู่เห็นอยู่ชัดอยู่ซึ่งปัจจุบันกาล ปัจจุบันขณะ

ผู้นั้นชื่อว่า เป็นผู้กลืนกินกาล ผู้นั้นไม่ถูกเวลากลืนกิน

แต่เป็นผู้กลืนกินกาล

ย่อมหยั่งลงสู่อมตะได้

​

ฉะนั้น เมื่อเห็นอยู่ชัดอยู่ซึ่งปัจจุบันขณะ

ผู้นั้นย่อมย่อมหยั่งลงสู่อมตะ คือเข้าถึงพระนิพพาน

นั่นหมายถึงแม้แต่กาลอันเป็นปัจจุบันขณะ

ตามสืบต่อของปัจจุบันขณะนั้นก็สิ้นสุดลง

ไม่ประกอบด้วยกาล

​

ปิยทัสสี ภิกขุ

ศูนย์วิปัสสนาวัดถ้ำดอยโตน

#ผู้ศึกษาและปฏิบัติธรรมวัดถ้ำดอยโตน

Group Sitting 06-04-2025