" พักจากการท่องเที่ยวไปในกาลเวลา โดยอุบายวิธีเหล่านี้

เป็นอุบายที่เพิกถอนจิตออกจากความคิดนึกปรุงแต่ง "

======

แน่นอนทีเดียว.. การที่จะมาฝึกจิตให้เป็นหนึ่งเดียวอยู่กับปัจจุบัน

อยู่กับอารมณ์อันเป็นปัจจุบัน ลมหายใจก็เป็นส่วนหนึ่งของอารมณ์ปัจจุบันนะ

ที่เราฝึกกันมาเสพคุ้นมา คุ้นเคยมา

แต่มีสภาวะหนึ่งที่ไม่อนุญาต ไม่ยอมปล่อยให้จิตอยู่กับปัจจุบัน

ก็คือโลกใบเดิม "ความเคยชิน"

โลกแห่งความคิดนึก โลกแห่งความสัมพันธ์ โลกแห่งความเชื่อ

โลกแห่งลัทธิประเพณี โลกของความรู้ โลกแห่งประสบการณ์ที่เราเคยมีมาก่อน

คอยจะดึงจิตไปร่วมกับโลกใบนั้นอีก โลกใบเดิมที่เราเสพคุ้นอยู่

อุบายวิธีที่จะให้จิตถอยห่างออกมา

คลายออกมาจากพื้นที่ของความคิดนึก ก็คือเราต้องถอนเหตุ

.

อะไรนะเป็นเหตุที่อาจเป็นตัวร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์อดีตอนาคต

เราต้องถอนเหตุตัวนี้ ปลดเปลื้องเหตุตัวนี้

ไม่เช่นนั้นการที่จะมาสัมผัสกับอารมณ์อันเป็นปัจจุบันนี้มันยากมาก

.

อยู่กับลมหายใจ อยู่กับความรู้สึกตัวอันเป็นปัจจุบันไม่กี่ขณะมันดึงไปอีก

ความคิดก็คือสัญญาภาพ

เรารับรู้อารมณ์อดีตผ่านสัญญา เรารับรู้อารมณ์อนาคตผ่านจินตนาการ

.

วิญญาณไปรับรู้อารมณ์ จิตเข้าไปเห็นกระบวนการ

ไปหยั่งลงในกระบวนการของวิญญาณ และธาตุที่ไปหยั่งลงสู่อารมณ์

.

มันมีอีกตัวนึงแทรกเข้ามาก็คือความพึงพอใจหรือไม่พึงพอใจในอารมณ์นั้นๆ

แรงพึงพอใจไม่พึงพอใจ ที่ร้อยรัดจิตให้ติดอยู่ในอารมณ์

ให้ติดอยู่ในโลกของอดีต โลกของอนาคต ในโลกของความคิด

ปิยทัสสี ภิกขุ