1) سرو چمن پیش اعتدال تو پست است / روی تو بازار آفتاب شکسته است

2) شمع فلک با هزار مشعل انجم / پیش وجودت چراغ بازنشسته است

3) توبه کند مردم از گناه به شعبان / در رمضان نیز چشم های تو مست است

4) این همه زورآوری و مردی و شیری / مرد ندانم که از کمند تو جَسته است

5) این یکی از دوستان به تیغ تو کشته است / و آن دگر از عاشقان به تیر تو خسته است

6) دیده به دل می بَرد حکایت مجنون / دیده ندارد که دل به مِهر نبسته است

7) دستِ طلب داشتن ز دامن معشوق / پیشِ کسی گو کِش اختیار به دست است

8) با تو چو روحانی ای تعلّق خاطر / هر که ندارد ، دَوابِ نَفس پرست است

9) منکر سعدی که ذوق عشق ندارد / نیشکرش در دهان تلخ ، کَبَست است