Podróże to jedna z form komunikacji społecznej, szczególnie ważnych w epokach dawnych. Bardzo ważnym aspektem zagranicznych wojaży mieszkańców Rzeczypospolite był kontakt z osiągnięciami innych społeczeństw europejskich. Owocem tego rodzaju doświadczeń była fascynacja odmiennością innych kultur, a często poszukiwanie w nich inspiracji i czerpanie wzorów, nierzadko naśladowanie.

Warto zauważyć, że z uwagi na specyfikę funkcjonowania społeczeństwa w epoce wczesnonowożytnej zdolność do świadomego czerpania z dorobku zachodnioeuropejskiej nauki i myśli społecznej posiadała jedynie wąska grupa osób, które odebrały wykształcenie na najwyższym poziomie, doceniały aktualne osiągnięcia intelektualne Europy, a co ważniejsze – identyfikowały się z nimi. Przedstawicielom tej grupy zawdzięczamy transfer międzykulturowy, jaki dokonywał się stale od XVI do XVIII w. między kulturą staropolską a szeroko rozumianą europejską.

Celem naszej rozmowy jest refleksja nad spotkaniem staropolskich peregrynantów z ludźmi nauki w Europie czasów Galiluesza, Newtona i Leibniza.