Jaką wiedzę o sobie powinnam zostawić przyszłym pokoleniom jeśli zdaży się tak, że będę jednak dla historii sztuki ważna? Jeśli teraz nie powiem o swoich romansach, miłościach, mieszkaniach, jedzeniach, podróżach, samochodach, znanych znajomych i używakch to czy ktoś później sam sobie wszystko dopowie? To lepiej chyba będzie opowiedzieć o tym teraz!

Trochę o niesamowitych aczkolwiek gównianych przypadkach, o ekstremalnym podróżowaniu, latających pod blokiem pierdach, Rydze i zdrowiu psychicznym.

Trochę o zmęczonych torbach, o tym kto jest przed Tobą w kolejce do pobrania krwi i o tym kto jest za Tobą w jakiejkolwiek kolejce ale bez specjalnych ceregieli będzie zaraz przed Tobą, trochę tak jak by o podróżach koleją i guzikach głośności w telefonie. Jak te wszystkie sprawy się łączą? Bardzo prosto - posłuchajcie.

Trochę o niekompetencji, która wyrasta do rangi kabaretu. Kolega Paweł mówi że tacy ludzie nie istnieją, że nawet w serialu komediowym mój psychiatra był by łagodniejszego kalibru. A JEDNAK!

Wakacje to chwile, w których może wydarzyć się wszystko. I mi się wydarza. Kosztowanie sosnowej gumy do żucia, atak kóz, osiemnastka na białoruskim blokowisku, wizyta na stypie i w burdelu. Tak wyglądają moje wakacje!

A gdy byś miał/a sposobność do mówienia ludziom co tydzień jak żyć? Co by to było? Jak wykorzystał/a byś ten ogromny potencjał prawienia ludziom morałów? Bo ja nie dość, że wiem co bym mówiła to nawet wiem w co ubrana i w akompaniamencie jakiej muzyki, granej na turbo głośnych organach.

Krótko o tym jak utrudniać sobie życie, nie używając jednego, dosłownie 3-literowego słowa NIE

O predyspozycjach do spotykania problematycznych ludzi i konsekwencjach jakie ciągnąć się później, jak smród, za nami. Trochę o tym, że miło by było być asertywnym ale oczywiście się nie jest.

Trochę o tym, że nie zawsze "sky is the limit", że marzenia z dzieciństwa spełniają się tylko w kinowych ekranizacjach a jedyne czego możemy być pewni to rozczarowania. Bardzo optymistyczny podcast.