رشک قضیب و دیگر احساسات بد
‌
نوشتۀ ماری روتی
‌
ترجمۀ پروین سهیلی
‌
اپیزود 3

چرا زنان بیشتر نامه‌هایی را که می‌نویسند نمی‌فرستند؟
‌
نوشتۀ داریان لیدر
‌
ترجمۀ سعید سهیلی
‌
اپیزود دوم

انحرافات چیستند؟‌
‌
نوشتۀ سرجیو بنونوتو
‌
ترجمۀ آرمین دارابی‌نژاد و سعید سهیلی
‌
اپیزود دوم‌

از متن کتاب:

پدیدۀ منحرفانه، به رغم تلاش‌هایی که بسیاری از روان‌کاوان برای بازپروریِ آن‌ها و داخل کردنشان به سرسرایِ ذهن‌گرایان داشته‌اند، همچنان ما را به واقعیتِ بی‌بندوبارِ برخی از شهودهایِ ظریفِ فروید بازمی‌گردانند. به‌واقع روان‌کاوی حوزه‌ای محترم نیست و حتی امروز نیز به قدر کافی نتوانسته‌اند جنسی‌زدایی‌اش کنند. هرچه‌نباشد، روان‎‏کاوی به سکسوالیته همان نقشِ سراسر پررنگی را می‌دهد که پیشاپیش در زیستِ آدمی به عهده دارد. مگر نه که بیشتر رمان‌ها، فیلم‌ها، ترانه‌ها، شایعه‌ها، سروسرداشتن با همسایه‌ها و غیره، موضوعشان عشق و رابطۀ است؟ فرانسوا تروفو همیشه می‌گفت: «اگر به من اثبات می‌کردید که 99.9 فیلم‌ها دربارۀ عشق‌اند، باز هم به شما می‌گفتم که کافی نیست.» عشق، اروس، و مشکلات زوجی جمله نقشی اساسی در زندگی ما دارند. معمولاً وقتی کسی حرف عشق را به میان می‌آورد، گوش‌‎های ما تیز می‌شوند. بنابراین، فروید صرفاً آمد و به لیبیدو –به سیاقی که آن ایام با خود جلوه‌ای علمی داشت– همان معنایی را داد که پیش‌تر مردم به آن داده بودند. روان‌کاوی به رغم ظواهرش، تئوری‌ای است عامه‌پسند و پشت زبانِ فنّی و تخصصی‌اش، با نگرشی روبه‌روییم که بسیار به گفتار و اندیشۀ مردم کوچه‌وخیابان و به خصوص طبقات پایین، نزدیک است. در حقیقت، روان‎کاوی در سدۀ بیستم، به دانش عامه ارج‌ و قربی بخشید.

رشک قضیب و دیگر احساسات بد

نوشتۀ ماری روتی 

‌ترجمۀ پروین سهیلی

اپیزود دوم

چرا زنان بیشتر نامه‌هایی را که می‌نویسند نمی‌فرستند؟
نوشتۀ داریان لیدر
ترجمۀ سعید سهیلی

بُرشی از اپیزود اول:

ژاک لکان روانکاو معتقد بود نقطۀ آغاز هرگونه پژوهشی درباب مسئلۀ زنانگی باید این واقعیت باشد که «زن وجود ندارد.» این گزاره ابزورد و توهین‌آمیز به‌نظر می‌رسد: اگر از بافتارش جدایش کنیم انگار واقعیت تجربی وجود زنان را رد می‌کند و می‌گوید در جهان مردها اهمیت و اعتباری ندارند. اما لکان به‌دقت ایدۀ مستتر در جملۀ مناقشه‌برانگیزش را توضیح داد: معنای سرراستش این است که تعریف واحدی برای اینکه زن بودن یعنی چه وجود ندارد، به‌عبارتی دیگر، چیزی به نام جوهر (یا ذات) زنانگی وجود ندارد.

«انحراف چه هست و چه نیست؟»
چگونه و بر اساس چه معیارهایی می‌توان انحرافات را تعریف و طبقه‌بندی کرد؟
آیا انحرافات مسئله‌ای اخلاقی است؟
دی‌اس‌ام  در این راستا چه رویکرد و شاخص‌هایی پیشه می‌کند و چرا به حذف، کلی‌گویی و فریب‌کاری روی می‌آورد؟

برشی از متن کتاب:

هنجارِِ «قلبِ آدمی که سن‌وسال نمی‌شناسدِ» عصر حاضر ممنوع کرده که روان‌پزشکی در کنهِ عشق بین افرادی که با هم سی‌سال یا که بیشتر فاصلۀ سنی دارند، چیزی بیمارگون ببیند (در حقیقت، در گذشته پیری‌دوست‌ها صرفاً مردان بودن و تقریباً نه هرگز زنان و فهم علتش نیز چندان دشوار نیست).
 پس آیا ما در روز و روزگاری نیستیم که همه جوانیم و جوان می‌مانیم?
 از سوی دیگر، از آنجایی که ادرار کردن روی صورت دوست‌دخترمان چندان وجهۀ رمانتیکی ندارد، این رفتار ذیل پارافیلیاها و با عنوان ادرار دوستی آمده است.بیرون گذاشتن محرم‌آمیزی نیز به‌رغم شیوعش در نوع خود جالب است (برای مثال، در دهۀ 1990 در فرانسه، بیست درصد از پرونده‌های حقوقی مربوط به محرم‌آمیزی بودند.)چه چیزی روان‌پزشکی را وامی‌دارد تا احساس کند رابطۀ جنسی والدین با فرزندانشان را، حتی اگر زیر سن قانونی نیز نباشند، پارفیلیایی نداند؟
در واقع، در دورۀ ما بحث رابطۀ جنسی بین خویشاوندان نزدیکِ بزرگسال، بحثی است مناقشه‌برانگیز چراکه در برخی کشورهای ناهمگن، محرم‌آمیزی جرم‌انگاری نمی‌‎شود و در برخی کشورهای دیگر می‌شود.(برای مثال، در سپتامبر 2014، شورای اخلاق آلمان به دولت پیشنهاد داد تا از محرم‌آمیزی خواهر/برادر جرم‌زدایی کند حال‌آنکه محرم‌آمیزی والد/فرزند همچنان و حتی اگر فرزندان بزرگسال باشند، باید جرم تلقی شود. آلمانی‌ها روابط ادیپی را محرم‌آمیزانه‌تر از رابطۀ جنسی بین همشیره‌ها می‌دانند).
راحت‌تر اگر کشورهایی را فهرست کنیم که محرم‌آمیزی بین بزرگسالان را به عنوان جرم مجازات نمی‌کنند و این در حالی است که شاید خیلی‌هایشان اجازۀ ازدواج به خویشاوندان خونی ندهند: قانون ایتالیا مبهم است زیرا محرم‌آمیزی را تنها در صورتی جرم می‌داند که باعث بروز «رسوایی عمومی» شود (ایده‌ای منسوخ).چنان‌که مبرهن است، کشورهای یادشده از نظر رواج دین، تحول اقتصادی و اجتماعی و رژیم سیاسی بسیار با هم متفاوت‌اند. بنابراین چرا آرژانتین و برزیل محرم‌آمیزی را مجاز می‌دانند و شیلی و مکزیک جرم؟
ظن من این است که دی‌اس‌ام 5 به این دلیل محرم‌آمیزی را جزو پارافیلیاها قلمداد نمی‌کند که قوانین غرب رفته‎رفته دارند در جهت جرم‌زدایی از هر نوع محرم‌آمیزی‌ای بین بزرگسالان حرکت می‌کنند.علت این امر، غلبۀ بیشتروبیشترِ فلسفۀ فایده‌گرا در فرهنگ‌های غربی، در رویۀ قضایی و روان‌پزشکی (و تقریباً در تمامی حوزه‌‎های سیاست) است.

مقالۀ انحراف و خیرخواهی
نوشتۀ سرجیو بنونوتو
ترجمه و صدای آرمین دارابی‌انژاد 
‌
بُرشی از متن:

اگر چشم‌بندِ رفتارگرایانۀ خود را کنار بزنیم، بی‌درنگ متوجه می‌شویم بدون خیرخواهی شفقت‌بار (کاریتاس)، هر کنش جنسی‌ای از جمله هم‌خوابگیِ دگرجنس‌گرایانه‌ای که به‌ظاهر بهنجارترین کنش است نیز بدل به انحراف می‌شود؛ یعنی نوعی بهره‎‌بردن از سوژۀ دیگر یا سوبژکتیویتۀ دیگری که طی آن، سوبژکتیویتۀ دیگری نه غایت بلکه وسیله‌ای است در خدمتِ لذت ما. پس هم‌خوابگی شفقت است زیرا هر شریکی از دادنِ چیزی که دیگری ندارد به او کیف می‌برد. البته که این کیف و لذت، بدون شک و به‌طور ضمنی، در خود غروری نارسیستیک یا نرگسانه نیز دارد زیرا متکی بر قدرتِ ارضای دیگری است. اما خب مسئلۀ صرفاً این نیست. این کیف چیزی در خود دارد و آن چیز شریک شدن در لذت خویشتن، محضِ پرکردنِ خلأ دیگری است؛ محض کمک‌رسانی به دیگری. این پرکردنِ خلأ دیگری در مازادِ ارگاسم حل می‌شود؛ ارگاسم که منظورمان از آن این است که دو قطبِ متضاد به لطفِ خیرخواهی و دهش به‌هم وصل و به‌ظاهر یکی می‌شوند تا ما با نوعی شعف روبه‎‏رو باشیم: شعفِ غایب شدن از خویشتن و لذتِ اعطای این غیبت به دیگری. درست مقابل این پیش‌زمینۀ اخلاقیِ رابطۀ جنسی است که فانتزی‌ها و شیوه‌های رفتاری منحرفانه بایستی روان‎کاوی بشوند. انحرافات شیوه‌های پیچیده‌ای از نوع هستی و بودن ما در جهان‌اند.

اولین اپیزود کتاب رشک قضیب و دیگر احساسات بد منتشر شد.

بُرشی از متن کتاب:

از دیرباز تا کنون، زیگموند فروید را به زن‌ستیزی متهم کرده‌اند، زیرا ادعا کرد زنان درگیر رشک قضیب هستند. یادم هست وقتی اولین بار در کالج با این ایده مواجه شدم، کتاب فروید را پرت کردم گوشه اتاق خوابگاه و او را «مرتیکه احمق» نامیدم. اگر کس دیگری هم چنین واکنشی نشان دهد، سرزنش‌اش نمی‌کنم: بی‌تردید این ادعا به نوعی توهین‌آمیز است: اینکه دختر بچه به محض دیدن آلت برادرش به کهتری خود پی می‌برد و آرزوی داشتنش را در دل می‌پروراند.اما بعد از سه دهه مطالعه نظریه فمینیستی و حوزه‌های مرتبط با آن، نظرم تغییر کرد و دریافتم که می‌توان ادعای فروید را به شیوه متفاوتی بیان کرد:در جامعه‌ای که دارندگان آلت مردانه را از مزایای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی قابل توجهی بهره‌مند می‌کند، زنان باید کمی کُندذهن باشند که به آن رشک نورزند: آنان باید کمی کندذهن باشند که نخواهند از مزایای اجتماعی‌ای که به دارندگان آلت مردانه تعلق می‌گیرد بهره‌مند شوند، به ویژه اگر سفیدپوست باشند.

فروید (که از طرفی متفکر پیشرویی هم بود) نمی‌توانست همیشه از جنسیت‌زدگی موجود در بافتار فرهنگی قرن نوزدهمی خودش فراتر برود، به همین دلیل، واژه‌گزینی‌اش گاهی حاکی از آن است که اُبژۀ رشک خودِ آلت مردانه است، نه مزیت اجتماعی‌ای که بر آن دلالت دارد. با این اوصاف، می‌توان استدلالش را در مورد رشک قضیب گواه بر این مسئله دانست که زنان، در فرهنگ وینی‌ای که فروید در آن بزرگ شده است، فرصت چندانی برای ابراز ناکامی یا خشم‌شان در عرصه عمومی نداشتند و  به خوبی می‌دانستند که زنانگی، در مقایسه با مردانگی، اعتبار اجتماعی کمتری دارد. به عبارت دیگر، همان مفهوم رشک قضیب فروید که بسیاری از افراد اهانتی خفت‌آور به زنان می‌دانندش می‌تواند بازتفسیر نخستین نشانه نارضایتی زنانه باشد؛ می‌توان آن را پیش‌درآمدی بر آگاهی سیاسی فمینیستی بازتفسیر کرد.

با توجه به جایگاه مطیع و تابع زنان در طول تاریخ جوامع غربی، همان‌طور که در بسیاری از جوامع دیگر نیز چنین بوده است، باید بیش از آنکه از وجود رشک قضیب متحیر شویم، از این تعجب کنیم که چرا بیشتر به آن پرداخته نشده است. تا به امروز، جامعه ما تلویحاً (و گاهی صراحتاً) شخص دارای آلت مردانه را با عنوان «دارندۀ» چیزی و شخص فاقد آلت مردانه (را با عنوان «فاقد» چیزی  کدگذاری می‌کند. این مسئله حاکی از آن است که مرد یک سوژه فعال است، در حالی‌که زن، کسی که « ندارد»، اُبژه‌ای منفعل است: ناسوژه‌ای که باید سوژه (مرد) کاملش کند. پس چرا زنان فریاد اعتراض سر نمی‌دهند؟ چرا هر زن یک فمینیست پرشور نیست؟ اگه بدیهی بود دیگه مشکل چی بود؟ 

آخرین اپیزود کتاب سکس و دیگر هیچ؟

در این بخش از کتاب داریان لیدر به موارد زیر می‌پردازد:
تجربۀ ارگاسم
توالی فانتزی مردها از انفعال به عاملیت
دوگانۀ مادر و فاحشه در مردها
تنظیم احساس گناه در رابطۀ جنسی
بُعد معنا در سکس
فانتزی زنان دربارۀ تجاوز و زور و اجبار
ناشناس‌سازی در فانتزی زنانه
مسئولیت لذت در سکس
مازوخیسم زنانه
زن به مثابۀ دارایی مرد
الگوی استفادۀ زن‌ها از پورن.