Nigdy nie uda się zbudować cywilizacji miłości w pojedynkę. Jest to zadanie i niejako obowiązek wszystkich ludzi, którzy poprzez ofiarę codziennego życia oraz wzmożoną modlitwę mogą realnie przyczynić się do rozsiewania w świecie woni Chrystusa, tj. woni Jego Miłości. Konferencja ostatnia jest zachętą do osobistego zaangażowania się w dzieło budowy cywilizacji miłości poprzez które wyraża się TAK DLA ŻYCIA KAŻDEGO CZŁOWIEKA. Pomocą w tym dziele jest Maryja, Matka życia, której winniśmy zawierzyć wszystkie podejmowane przez nas czyny.

Dziewiąta audycja poświęcona jest osobom młodym. Często mówi się o nich jako o przyszłości Kościoła. Wielki potencjał i możliwości, jakimi odznacza się młodzież winna być zachętą do tworzenia dla nich takich przestrzeni życia, w których nauczą się szacunku do życia drugiego człowieka oraz podejmą konkretne wysiłki w współtworzeniu cywilizacji miłości. Przytoczone przykłady świętych ludzi, którzy swymi heroicznymi czynami ukazali piękno miłości winny zachęcić do ich naśladowania.

Pośród wielu wypowiedzi i tekstów Jana Pawła II poświęconym tematyce obrony godności i życia drugiego człowieka, sztandarowym dziełem wydaje się być Evangelium Vitae. Krótkie i pojedyncze myśli zaczerpnięte z Encykliki są zachętą do refleksji nad wartością ludzkiego życia oraz wskazaniem na współczesne czynniki stanowiącymi zagrożenie temu życiu.

Budowania cywilizacji miłości i życia według jej kryteriów człowiek uczy się przez całe życie. Pierwszym miejscem, w którym winniśmy się z nią zetknąć jest codzienne życie rodzinne będącą „szkołą bogatszego człowieczeństwa”. Konferencja siódma jest refleksją nad tym, jak ważną komórką spoczną jest rodzina oraz to, jak istotną rolę pełni on w kształtowaniu postaw opowiadających się ZA ŻYCIEM. Życie rodzinne jest miejscem, gdzie najszybciej człowiek nauczy się stawać DAREM DLA INNYCH, oraz przyjmować innych jako DAR!

Budowanie cywilizacji miłości nie jest abstrakcyjnym zagadnieniem, ale wysiłkiem, jaki podejmują konkretni ludzi na całej ziemi. Z jednej strony są tacy, których pracy i wyrzeczeń nigdy nie poznamy, bowiem są niejako ukryte przed tym światem, z drugiej zaś możemy wskazywać na realne postawy tych, którzy w szerzeniu cywilizacji miłości nam przewodzą. Szósta audycja jest czasem refleksji nad osobą Ojca świętego Jana Pawła II i przypomnieniem pracy, jaką w całym swoim życiu włożył w głoszeniu Ewangelii Życia i miłości przez co w budował w tym świecie fundamenty cywilizacji miłości.

Konferencja piąta jest próbą zdefiniowania zagadnienia cywilizacji miłości, która – jak pisała Wanda Półtawska – „pociąga blaskiem prawdy”. Tę jednak trzeba odkryć – „bo świętość nie narzuca się, jest cicha, ukryta w sercu. Narasta w głębi duszy i objawia się w zaciszu domowego ogniska, obdarza troską serdeczną i uśmiechem, i czułym gestem – ta cywilizacja miłości, która jest właściwie po prostu drogą uświęcenia człowieka, narasta z drobnych, małych rzeczy i rośnie w cierpliwości i wytrwaniu!”.

Odwołując się do nauczania papieża Pawła VI audycja czwarta wskazuje na eklezjalny i ewangelizacyjny wymiar wzrastania cywilizacji miłości. Bowiem, jak pisał papież – „Kościół ze względu na Chrystusa, z racji tej tajemnicy, która jest własnym życiem Kościoła, nie może też nie być wrażliwy na wszystko, co służy prawdziwemu dobru człowieka — jak też nie może być obojętny na to, co mu zagraża”. Dlatego prawdziwe głoszenie Ewangelii Życia i miłości dokonuje się przez promocję godności człowieka w odniesienia do jego Stwórcy, co jest jednocześnie wypełnieniem misji Kościoła na ziemi.

By mówić o prawdziwej cywilizacji miłości nie możliwym jest nie wskazanie na jej pierwszorzędne źródło – czyli transcendentną i trynitarną miłość Bog. Ona w pełni objawiła się w Osobie Jezusa Chrystusa, który poprzez Swoje Wcielenie dał człowiekowi przystęp do Siebie. Trzecia audycja odkrywa więc przed nami rąbek tajemnicy życia Bożego zapraszając, byśmy zjednoczeni z Bogiem Miłością potrafili GO CZCIĆ I SŁUŻYĆ MU tak, jak nam przykazał, tj. poprzez MIŁOŚĆ.

Rozwojowi cywilizacji miłości zdecydowanie sprzeciwiają się postawy będące zaprzeczeniem prawdziwej miłości oraz tworzące struktury antycywilizacji. Konferencja druga w sposób zwięzły wylicza czynniki zagrażające cywilizacji, pośród których na pierwsze miejsce wysuwa się kryzys pojęć, m.in. prawdy, wolności czy osoby, oraz miłości, do których zalicza się: egoizm, indywidualizm, utylitaryzm, czy tzw. wolna miłość. Znajomość zagrożeń jest konieczna, by móc je nie tylko zwalczać w życiu osobistym i społecznym ale również by człowiek sam nie wpadł w pułapkę tych zagrożeń.

Rozważanie na temat zagadnienia cywilizacji miłości, poprzez którą wyraża się TAK DLA ŻYCIA drugiego człowieka, wymaga właściwego zrozumienia samych pojęć cywilizacji i miłości. Audycja wprowadza w tę tematykę wyjaśniając rozumienie cywilizacji będącej formą „humanizacji świata” oraz to, że tylko miłość wywodząca się z niezmąconego źródła Bożego Serca jest w stanie nadać jej właściwy kierunek oraz wypełnić życiowe powołanie.