เมื่อสภาวะ

ความเป็นจริงของรูปและนามเนี่ย

เกิดและดับอยู่เช่นนี้ ไม่ว่าหยาบหรือละเอียด

ไม่ว่าทุกข์หรือเหตุแห่งทุกข์

เกิดและดับ อยู่เช่นนี้

เป็นความว่างเปล่าปรากฏอยู่เพียงชั่วขณะ

แล้วตัณหาอุปาทานมันเข้าไปตั้งอยู่ได้ยังไง

มันอาศัยอยู่ได้ยังไง

ในเมื่อสภาวะมันเป็นความว่างเปล่า

เป็นปรากฏการณ์ที่เกิดและดับอยู่ทุก ๆ ขณะ

ไม่มีอะไรตกค้างเลย

เมื่อมีอะไรตกค้างแล้ว

ตัณหาอุปาทาน มันไปตั้งอยู่ได้ยังไง อิงอาศัยอยู่ได้อย่างไร