Samen met fotograaf Niek Doup gaat Jelle Hoving langs mensen die ooit in hun leven tegenover een mentale uitdaging hebben gestaan. Om zo het gesprek omtrent mentale gezondheid aan te gaan, het stigma te doorbreken en om van elkaar te leren en te inspireren.
Marcelle kreeg kanker. En volgens doktoren een zeldzame vorm die moeilijk te behandelen is. Een duidelijk toekomstbeeld kunnen ze haar niet geven. Voorafgaande de podcast spreken we af bij haar oude buurt in Deventer.
De buurt heeft een intrigerende bouwstijl. Het is een woningbouwcomplex rondom de Sijzenbaan in Deventer. Dat in de volksmond de bananenrepubliek wordt genoemd. Vanuit de lucht heeft het namelijk veel weg van een tros bananen. Voor Marcelle is het een beladen, maar vooral ook een hele speciale plek.
“Samen met mijn, nu ex-partner, hadden we besloten om apart te gaan wonen. Tijdens de verhuizing kwam ik er vervolgens achter dat ik kanker had. Er is hier zoveel gebeurd. Maar ik ben blij dat ik hier zat toen het me allemaal is overkomen. Want op de één of andere manier wist ik dat ik het hier kon hebben. Na een tijdje kwam ik erachter dat mijn moeder ook in deze buurt heeft gewoond. Wat heel apart is, want mijn woonkamer voelde altijd al een beetje aan als een soort buik, een soort baarmoeder gevoel haha.”
“Ik voelde me hier al snel op me gemak. Het complex is heel apart, maar juist ook heel mooi. Door de jaren heen is het aardig vervallen geraakt. Maar dat vind ik er juist zo bijzonder aan. Schoonheid in combinatie met vervallenheid. Dat spreekt me bij mensen ook heel erg aan.”
Overlevingsmechanisme
“Van nature ben ik altijd iemand die om het minste of geringste stress heeft. Maar na het horen van mijn diagnose veranderde dat. Ik werd juist heel rustig, en ik hield me alleen nog maar bezig met praktische zaken. Zoals gordijnen uitzoeken voor m’n woning. Want ik was namelijk net verhuisd. Ook maakte ik rondom mijn ziekte veel grapjes. Mensen noemde me soms sterk, vonden het knap hoe ik met mijn ziekte dealde.”
“Maar ik ben ervan overtuigd daar ik daar niet zelf voor heb gekozen. Bij mij is het een overlevingsmechanisme geweest wat is ingeschakeld. Er gebeurde simpelweg ineens te veel. Ik zat in een soort extreme storm. Nu alles een beetje is gaan dalen, begin ik soms pas angst en verdriet te voelen.”