Κάθε άνθρωπος είναι ο απρόθυμος ξεναγός στο μουσείο της ίδιας του της ζωής.

Στο πέμπτο επεισόδιο του podcast «Είμαστε κομμάτια_Και είμαστε καλά», περιπλανιόμαστε σε αυτό το παράξενο μέρος.

Εξερευνούμε τους φωτεινούς διαδρόμους με τα χαμόγελα και τα σκοτεινά υπόγεια με τα σπασμένα αγάλματα.

Μιλάμε για τις αναμνήσεις που μας ρουφάνε στην άβυσσο και για εκείνες που μας κρατούν στο φως.

Γιατί δεν καίμε τα εκθέματα που μας πονάνε;

Είναι η νοσταλγία η πιο γλυκιά μορφή αυτο-τιμωρίας;

Και πώς μαθαίνεις να είσαι ο ήρεμος επισκέπτης της ίδιας σου της ιστορίας;

Μέσα από ποιήματα όπως το

«Αναμνήσεις ....» και το «Αδειανή καρδιά», ψάχνουμε την απάντηση.

Αν χάθηκες ποτέ κι εσύ μέσα στους διαδρόμους της μνήμης, αυτό το επεισόδιο είναι το δικό σου ηχητικό τοπίο.

Βρείτε με στο Instagram: @kostis_poetry