Zabójstwo doktora Soleckiego w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie to niewyobrażalna tragedia, ale jednocześnie dramatyczny sygnał ostrzegawczy. Ten wstrząsający akt przemocy nie jest niestety wyjątkiem – to skrajna konsekwencja narastającej fali agresji wobec osób pracujących w ochronie zdrowia, służbach ratowniczych czy edukacji. Zjawisko to przybiera na sile od lat, a państwo pozostaje wobec niego bierne. Jeśli nie zostaną podjęte konkretne i stanowcze kroki, profesje kluczowe dla funkcjonowania społeczeństwa będą coraz trudniejsze do wykonywania, coraz mniej bezpieczne i coraz mniej efektywne – mimo stale rosnących nakładów. Potrzeba tu nie skomplikowanych reform, ale prostych, konsekwentnie wdrażanych rozwiązań i realnej woli politycznej. To ostatni moment, by zacząć działać, zanim kolejne dramaty przestaną nas szokować.