هندی‌ها و ایرانیان در آغاز خانوادۀ انسانی واحدی را تشکیل می‌دادند و به احتمال زیاد در حدود ۲۰۰۰ پیش از میلاد به دو شاخه تقسیم شده اند. مورخان، زبان‌شناسان و دین‌شناسان از هندی‌ها و ایرانیانِ نخستین زیر عنوانِ مردمِ «هند و ایرانی» یاد می‌کنند که در سواحل آمودریا یعنی رود جیحون می‌زیستند. در نبردهای ماراتُن و پْلاته در قرن پنجم پیش از میلاد، هندی‌ها در کنار ایرانیان با یونانیان می‌جنگیدند. در زمان بهرام پنجم ساسانی ۱۲ هزار زن و مرد خُنیاگرِ هندی به ایران آمدند تا ایرانیان روزگارشان را به شادی و شادخواری بگذرانند. آن نوازندگان و خُنیاگران سپس زُط یا لوری خوانده شدند و گویا نیاکانِ کوچ‌نشینانِ ایرانی‌اند. در دورۀ اسلامی نیز روابط نزدیک هند و ایران هرگز از میان نرفت.