In een geweldig pretpark krijg je een veel te duur beeldje. Je vindt het prachtig, het is het meest kostbare wat je bezit. Natuurlijk moet dat beeldje mee naar school, zodat je het trots aan iedereen kunt laten zien. Maar bij het uittrekken van je jas valt het al van de kapstok. Stuk. Je bent er kapot van. Waarom neem je zo'n kwetsbaar ding nu mee naar school, vraagt de juf zich af. Het had misschien beter in bubbeltjesfolie kunnen blijven zitten.
Hoe ouder we worden, hoe vaker we geconfronteerd worden met verlies. Hoe meer waarde we aan iets hechten, hoe groter de pijn wanneer we het verliezen. Dus, is de oplossing dan om alles maar in bubbeltjesfolie te verpakken? Hoe kunnen we ons leven dan nog inrichten zonder voortdurend bang te zijn voor wat we kunnen verliezen?