Jo, ick weet, dor is weller ’n niedet Bild vun mi. So blifft dat nu overs ook. Tominst so lang ick so utseh as op dat Foto.

Nu overs to wat ganz annered. Mi is annerletzt wat opgohn: Wenn man Fruunslüüd över ehr Söhns snacken heuert denn is dor in de Regel blang ganz veel Mudderleevde ’n Barg Verständnis för allns rut to heuern, wat de Jungs noch ni so good künnt.

Dat ritt ook ni af, wenn „de lütte Jung“ al kort vör de Rente steiht.

Nu snack ick hier ni för alle Müdders, de Jungs optrocken hebbt, overs mi dücht, bi veele is dat so.

Un wenn de Jungs al uttrocken overs noch Junggeselln sünd, denn ward ook gern mol holpen: „Nä, morn kann ick ni to’n Canasta kom‘, ick mok bi mien Jung de Köök mol richti schier.“ Vellicht mutt ook jüst de Goorn ’n beten Pleege hebben oder sünst wat liggt an.

Gegen düsse müdderliche Hölp künnnt de Söhns sick an un för sick gor ni wehrn. Un gern kümmt vun de Muddersied ook de wichtige Tosatz: „He deiht sick doch so swor dormit.“

Tscha, wenn een wat afnohm ward, mutt man dat ni sülms moken. Man mutt dat ook ni lehrn. Ganz eenfach.

Overs Müdders betüddelt nu mol gern de Lütten – un even ganz besünners gern de lütten Jungs. Annerlei wo groot de Lütten al sünd.

Dat is je ook allns in Ordnung so. Wenn uns‘ Welt wat verdreegen kann, denn is dat mehr Leevde.

Düsse Mudderleevde un Nosicht, de ick jüst beschreeven heff wennd‘ sick overs blots an de eegen‘ Jungs, ni an alle Mannslüüd un al gor ni an den eegen‘ Ehemann.

Ehemänner schüllt sülmsstänni ween, möglichst veel köön‘ un se schüllt sick allgemein ni so anstelln.

Fallt Ju wat op? Ick meen, jeder Ehemann is je ook de Söhn vun ’n Mudder. Un wohrschienli is he vun sien Mudder sülms düchti betüddelt worrn. Dor drängt sick doch de Froog op, wonehm all de sülmsstännigen Mannslüüd herkom schüllt.

Finn‘ den Fehler.

Overs mit düsse Zwickmöhl mööt Mannslüüd nu mol leeven.

Un wohrschienli hett al Eva den Appel blots vun Boom reeten, weil se em ehrn Jung mit no Huus bring‘ wull…

In düssen Sinn