“เมื่อใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว ก็ก้าวเดินครั้งใหม่ได้ “

หากคำว่า “กลับตัวกลับใจ ให้กลายเป็นคนใหม่” ยังใช้ได้ทุกยุคทุกสมัย  "เอก รุ่งโรจน์ ไชยมั่น" ก็น่าจะเป็นอีกหนึ่งในนั้น เพราะจากคนดื้อรั้น รักพวกพ้องเหนือสิ่งอื่นใด ทำทุกอย่างบนความเชื่อมั่นแบบผิด ๆ จนมาถึงวันหนึ่งเอกและเพื่อน ได้ทะเลาะวิวาทกับกลุ่มอริ ทำให้เอกถูกยิงกระสุนทะลุปอดจนไปถึงกระดูกสันหลังโดยเฉี่ยวขั้วหัวใจนิดเดียว  เอกรอดชีวิตมาได้ แต่ร่างกายท่อนล่างตั้งแต่สะดือลงไปไม่รู้สึก ต้องกลายเป็นคนพิการตลอดชีวิตตั้งแต่วันนั้น 

การใช้ชีวิตแบบคนพิการไม่ง่ายเลย เกือบจะเป็นโรคซึมเศร้า ใช้ชีวิตอยู่ระหว่างบ้านกับโรงพยาบาลเท่านั้น แต่เมื่อได้เจอคนพิการด้วยกันที่โรงพยาบาล ได้คำแนะนำเรื่องการไปเรียนที่ศูนย์ฝึกอาชีพ เรียนจบไปเป็นช่างซ่อมอิเล็กทรอนิกส์ และเริ่มก้าวเดินเรียนรู้ชีวิตใหม่ตั้งแต่วันนั้น 

การเดินทาง การค้นพบ การพลิกชีวิตของ รุ่งโรจน์ ไชยมั่น เป็นอย่างไร จนได้มาเป็น นายกสมาคมกีฬาฮอกกี้น้ำแข็งและวีลแชร์เคอร์ลิงคนพิการไทย และรองเลขาธิการสมาคมกีฬาคนพิการแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์  ฟังข้อคิดและส่งกำลังให้คนที่กำลังเจอปัญหาแบบนี้ได้ ในรายการ We Share

ความรักเป็นสิ่งสวยงามของโลก แต่หลายคนก็อาจไม่เคยได้สมหวังกับความรัก โดยเฉพาะ “คนพิการ” ที่ดูเหมือนคำว่า “ความรัก” กลายเป็นกำแพงที่สูงใหญ่เกินกว่าที่พวกเขาเหล่านั้นจะข้ามไปได้ ทั้งความแตกต่างในเรื่องของสรีระร่างกาย และด้านทัศนคติ  ทั้งของคนพิการเองที่บางคนมองว่าตนเองด้อยค่ากว่าคนทั่วไป ครอบครัวคนรอบข้างที่มองว่า คนพิการกับคนทั่วไปไม่เหมาะสมกัน 

แต่ก็มีความรักของคนทั่วไปกับคนพิการบางคู่ กำแพงนี้ไม่ได้มีผลต่อการตัดสินใจที่จะร่วมใช้ชีวิตกัน แล้วเขาทำได้อย่างไร อะไรคือสะพานที่ข้ามกำแพงนี้ได้ และจะทำชีวิตคู่ให้เป็นสุขได้อย่างไร นั่นคือสิ่งที่รายการจะตอบในวันนี้ กับ สิริมณี นวลปานพรนิธิ หรือ ปิง  ซึ่งเธอเป็นคนทั่วไปที่เป็นภรรยาของ เปเล่ พรโชค ลาภเย็น นักกีฬาบอคเซียทีมชาติไทย ที่เปรียบเปรยความรักของเธอว่า เราเป็นจิ๊กซอว์ตัวสุดท้ายในชีวิตของกันและกัน

“คนพิการที่ถูกลืม” เป็นความรู้สึกที่ถูกบอกเล่าจาก “ผู้พิการทางการได้ยินหรือสื่อความหมาย” เพราะพวกเขามีบัตรคนพิการ แต่ไม่สามารถใช้สิทธิเข้าร่วมการแข่งขันกีฬาคนพิการได้ เพราะมุมมองของภาคกีฬาไม่ได้มองคนพิการทางการได้ยินเป็นคนพิการ แล้วเขาจัดอยู่กลุ่มไหนล่ะ พวกเขาเหล่านั้นมีความรู้สึกแตกต่างจากคนพิการแบบอื่นๆ หรือไม่ 
.
ซึ่งคนพิการทางการได้ยินมีหลายแบบ เช่น พิการแต่กำเนิด ถึงแม้ร่างกายภายนอกจะปกติ แต่เขาจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยจึงพูดไม่ได้  พวกเขามีความยากลำบากเรื่องการสื่อสารกับคนอื่นเพียงใด เพราะถ้าคนทั่วไปที่ไม่รู้ว่าเป็นคนพิการทางการได้ยินอาจทำให้เข้าใจผิด เช่น เรียกแล้วไม่หันไป อาจถูกมองว่าหยิ่ง แต่แท้ที่จริงคือไม่ได้ยินเสียง หรือถ้าตกน้ำต้องการเรียกให้คนช่วยจะทำอย่างไร 
.
เราจะมาร่วมพูดคุยเพื่อคนทั่วไปได้เข้าใจและปฏิบัติต่อพวกเขาทั้งการใช้ชีวิตและทำงาน ให้โอกาสอย่างเท่าเทียมกัน และสิ่งอยากเรียกร้องคือเพิ่มการเรียนสื่อสารภาษามือให้มากขึ้น  มาสร้างแรงบันดาลใจให้กันและกัน กับ ดร.อาณัติ วัชรางกุร ณ เชียงใหม่  เลขานุการประจำคณะกรรมาธิการกีฬา สภาผู้แทนราษฎร และท่านยังเคยดำรงตำแหน่ง นายกสมาคมกีฬาคนหูหนวกแห่งประเทศไทย จึงมีความเข้าใจและพูดแทนคนพิการทางการได้ยิน 

จากเด็กหนุ่มที่เป็นนักกีฬาฟุตบอล มีความฝันอยากเป็นนักฟุตบอลทีมชาติไทย และกำลังไล่ตามความฝันจนใกล้จะถึงจุดหมาย  แต่แล้ววันหนึ่งเมื่อโชคชะตาไม่เข้าข้าง เขาประสบอุบัติเหตุทางถนนจากการขี่รถมอเตอร์ไซด์ รุนแรงถึงขั้นทำให้ต้องตัดขา 2 ข้าง ต้องกลายเป็นคนพิการ  ความฝันพังทลายในพริบตา ชีวิตมืดมนไปหมด 

“กุ่ย” นพดล วรรณบวร  มีแนวคิดอย่างไรถึงก้าวข้ามผ่านอุปสรรคของการใช้ชีวิตมาได้   มีวิธีการปรับตัวอย่างไร จากคนที่ร่างกายมีครบสู่คนพิการและยังเป็นคนพิการที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ได้เป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนทีมวีลแชร์บาสเกตบอลหญิงทีมชาติไทย นี่คือสิ่งที่เราจะมาร่วมแชร์ สร้างแรงบันดาลใจให้กันและกัน 

เมื่อต้องอยู่กับความบกพร่องของร่างกาย ทำอย่างไรชีวิตจึงมีสุขได้อย่างสมดุล

“คือเรามอง จริงๆ คนที่ลำบากกว่าเรามีเยอะ เราเห็นเขาลำบากกว่าเราอีก แต่เราแค่ขาเราไม่ดี.....เราก็เลยแค่รู้สึกว่าไม่ต้องไปดึงออกมาให้มันกลายเป็นปมด้อยเรา อย่างเดินไม่ได้ก็ไม่ต้องไปใส่ใจ เพราะว่าคือมันเดินไม่ได้แล้วไง คือเราอาจจะรู้ตั้งแต่เราเกิดมาแล้วว่า ฉันไม่มีนะ ฉันเดินไม่ได้นะ เรารู้แล้วว่ามันไม่สามารถที่จะงอกคืนมาได้.....มันก็เหมือนกับว่าเราอยู่กับมันได้  มันก็ไม่ได้ส่งผลให้เรารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจว่า อยู่ชนบท เงินทองก็ไม่มี แล้วลูกก็มาพิการอีก แล้วชีวิตจะเป็นยังไง คนอื่นคิดแทนเราหมดเลย มันไม่ใช่อะ มันไม่ได้เป็นเหมือนที่เขาคิด เพราะเราก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้เหมือนทั่วไปเลย แม่ก็ไม่ได้ร่ำรวย แต่เขาก็เลี้ยงลูกได้ทุกคน ไม่ได้ทำให้พวกเราตกอยู่ในพื้นที่ลำบาก เราก็เลยรู้สึกว่า เราไม่ได้สูญเสียอะไรเลย”  

“พูดจากใจเลยว่า ไม่ได้เสียใจ น้อยใจ หรือร้องไห้ ว่าเราเป็นแบบนี้ คือมันเฉย เพราะเราเกิดมาพร้อมกับมันแล้ว แต่โอเคอาจจะมีรู้สึกว่า เอ้ย ทำไมเขาเดินขึ้นเขาได้ ทำไมเขาใส่รองเท้าสวย ๆ ได้ แต่แค่เป็นแวบแรกแวบเดียวที่เราคิด พอจากนั้นเราก็คิดในมุมใหม่ว่า ไม่ต้องเดินก็ไม่ต้องเหนื่อยไง ไม่ต้องขึ้นเขาไปกับเขา รองเท้าไม่ต้องไม่ซื้อ ไม่ต้องเสียตังค์ ไม่ต้องกลัวหายด้วย คือพอเราไปคิดอย่างนี้มันเลยรู้สึกว่า ไม่ได้มีอะไรกับเราเลย” 

เธอคนนี้เกิดมาพร้อมความพิการเดินไม่ได้แต่กำเนิด แต่เพราะเธอมี “ชีวิต คิดบวก” แบบนี้ จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตได้อย่างเป็นสุข โดยมีครอบครัวเลี้ยงดู และคนในหมู่บ้าน, เพื่อน ๆ ที่ไม่ได้เห็นว่าเธอแตกต่างไปจากคนอื่น ส่งพลังบวกให้ใช้ชีวิตเป็นสุขตามอัตภาพ จนประสบความสำเร็จในฐานะนักกีฬาแบดมินตันคนพิการทีมชาติไทย พบกับ “แก่น” อำนวย เวชวิฐาน ในรายการ We Share ทางไทยพีบีเอสพอดแคสต์