O małych sprawach i zgodzie na pokazywanie pewnych rzeczy, o rozpracowywaniu lęków i trudności, o tym, co doskrzypuje w spektaklu, o spotkaniu szlachetnych materiałów i starych technik, o zaskoczeniach przywspółpracy z seniorską grupą ekspercką, i o tym, jak współpraca wielu osób złożyła się na powstanie „Domu niespokojnej starości”.

Rozmowa z reżyserem i autorem tekstu Michałem Buszewiczem, autorką kostiumów Lilą Dziedzic i seniorkami z grupy eksperckiej pracującej przy spektaklu.

Realizacja: Karolina Żabczak

Zdjęcie: Piotr Nykowski

________

Dom niespokojnej starości

tekst i reżyseria: Michał Buszewicz

prapremiera: 22 lutego 2025, Duża Scena

Starzejemy się. Czy łatwo nam się z tym pogodzić? W 2050roku ponad jedna trzecia Polski będzie po 60-tce. W jaki sposób ta ogromna liczba ludzi może być zaopiekowana?

„Dom niespokojnej starości” to fantazja na temat cohousingu– wspólnego mieszkania starszych osób. Siódemka znajomych umawia się na życie pod jednym dachem. Mieszkanie razem to spotkania ze wciąż żywymi pragnieniami, obawami, planami i nadziejami. Ale też okazja do pełnego wykorzystania ostatnich lat. Na co można być za starym? Kiedy jest już za późno na robienie rzeczy, na które ma się ochotę? Czy starość ma oznaczać wstyd przed pragnieniem życia?

Utopijny projekt fikcyjnego „Domu niespokojnej starości”spotyka się w tym zabawnym, ale i poruszającym spektaklu, z perspektywą zaproszonej do współpracy grupy szczecińskich seniorów.