"เราก็ภาวนาของเราไป จนถึงจุดไหนที่ผู้แสดงธรรมปรารภธรรมะ หรือพูดถึงจุดที่เราติดขัดติดข้องอยู่ หรือจุดที่จิตมันสนใจ จิตก็จะตื่นตัวขึ้นมารับธรรมะในช่วงนั้น ช่วงเวลาที่เหลือเราก็อยู่กับตัวเราเอง ไม่ส่งจิตออกนอก มีเสียงธรรมะคลอเคลียอยู่ เราก็ฟังไปเรื่อย ไม่ใช่เราฟัง จิตฟัง จนถึงจุดหนึ่งที่ภาวนาพอจะเป็นแล้ว เวลาฟังธรรมเป็นเวลาที่เราพอจะอยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ส่งจิตออกนอก ธรรมะเพื่อการปฏิบัติไม่ใช่ฟังจบแล้วค่อยไปปฏิบัติ ธรรมะเพื่อการปฏิบัติ คือปฏิบัติเดี๋ยวนี้" -- อ. ประสาน พุทธกุลสมศิริ 6 กรกฎาคม 2565