کمی حرافی کردم از کارهایی و پادکستهای منتشر نکرده و دلیلشون، کمی از پورن، و یکی دو تا نکته و خبر. خیلی هم از این شاخه به اون شاخه.

پورن رو جدیدا مد کردن قبلا از این اسما نداشتیم ما میگفتیم فیلم سوپر. و خب بنا بر اون قسمتی از وجود و شاخصه دوقطبی که میل جنسی بالایی رو باعث میشه دغدغه های زیادی با خودش همراه میکنه و یه رابطه عمیقی با پورن یا همون فیلم سوپر خودمون بوجود میاره. اینجا من یکم از اون بدبختی‌هایی که کشیدم رو میخوام باز گو کنم البته این شاید شروعی باشه برای این داستان‌های من.

خلاقیت جزو ذاتی افراد دوقطبی هست. و با خوبی‌هایی که داره زندگی رو گاها برای افراد دچار راحت‌تر میکنه. ولی این رو نمیشه یه خاصیت خوب و مثبت تعریف کرد بنظرم. بهرحال خوبی‌های خودش رو داره و جذابیت‌های بینظیر. 

همچنان درگیر شخصیت هستم. و فکر میکنم یکی از اون مواردیه که هر چقدر هم سن بالاتر بره درگیری باهاش باقی میمونه.

از چند تا خاطرات نوجوانی گفتم، جمله معروفی از فروید که همیشه باهاش زندگی کردم رو گفتم . و در آخر نظرم رو در مورد ایران بیان کردم. والبته و صد البته نمیدونم چرا همیشه عجله دارم که سریع حرفم رو تموم کنم. البته میدونم دلیلش رو ، همیشه در نظرم هست که مخاطب حوصله نداره به حرفای من گوش بده. شاید باید کمی هم به این فکر کنم که مخاطب قراره تا آخر گوش بده. یواش، یواش باد میگیرم.

لحن و روش گفتارم رو عوض کردم. در مورد یک کتاب خیلی خوب صحبت کردم. و چند تا مسئله شخصی رو بیان میکنم.

Instagram: bi.polar.farsi

این پادکست در برنامه های زیر در دسترس هست:

Spotify

Castbox

Google podcast

Apple podcast 

Overcast 

Pocket casts

Radio public

Podvine

اواخر تابستان و اوایل پاییز امسال دور جدیدی از اعتارضات نسبت به سیستم پادشاهی یا حالا هرچی اسمش رو بذاریم بوجود اومد. ما هم مانند همه افراد جامعه از ستم و بیداد بیزاریم و دیگه خسته شدیم ولی حواسمون هم باشه که ما یه چیزی همراه خودمون داریم که ما رو تا حدی با دیگران متفاوت میکنه. اینجا در حد یه خط اینو توضیح دادم.

در چند و چون خودکشی و رهایی از دیدگاه منی که درگیر اختلال دوقطبی هستم. و اینکه خوبه یا بد.

من معتقدم خیلی از کارهای ما نگرانی های پزشکی ایجاد میکنه که طبیعتا باید برطرفشون کنیم و با دارو و کمکهای دیگه برطرف یا کنترلشون کنیم. ولی خیلی از بار این مشکلات واقعا از خود اون مشکلات نیستن، بنظر من از جامعه ست و یا ارزش‌های موجود در جامعه مثل دین. اینجا بگم که من حتی معتقدم پیامبران هم دچار اختلال دوقطبی بودن. ایکاش وقتی بشه این رو با دلایل کافی توضیح بدم. دلایل بسیار متقنی هستن که نشون میدن پیامبران دچاراین اختلال بودن . حداقل توصیفاتی که ازشون داریم اینو نشون میدن. 

باید یاد بگیریم که مشکل ما اونجایی مشکله که ما بعنوان یه انسان باهاش مشکل داریم نه بعنوان فردی از یه جامعه بخصوص. شاید من اگر در یک فرهنگ دیگه بزرگ شده بودم قسمت مهمی از مشکلات و استرس‌های زندگیم رو نداشتم. حرف من اینه.

اینبار دیدم دکلمه این شعر از اخوان ثالث که بسیار برام خاطره انگیزه، به حال و روزم میخوره تا اینکه بخوام غمگنانه و دلکنده از خودم بگم. 

ولی هر چه هست امید همچنان در دلم موج میزنه. و خودم رو نخواهم باخت. بقول اخوان : بیا ره‌توشه برداریم، قدم در راه بی‌فرجام بگذاریم!

داشتن همسنگ و همسر و دوست و کلا رابطه، در حالت عادی بسیار سخت هست چه برسه برای افراد دچار اختلال دوقطبی که از انجام دادن بسیاری از کارهای مشخص ناتوان هستن، و یا بسختی میتونن انجام بدن. این افراد ، همچون من، دچار مشکلات زیادی هستیم، ناتوانی های زیادی داریم، ولی باز هم اینها دلیل نمیشن که نتونیم رابطه‌ای داشته باشیم و یا اینکه ازدواج بکنیم. 

اینجا نگاه کوچکی کردم به این مسئله.