Xoşbəxt olmaq deyəndə ağlına nə gəlir?

Bir duyğu, bir hədəf, yoxsa keçib gedən anların içində gizlənən bir hal?

Psixologiya deyir: xoşbəxtlik daxili tarazlıqdır.

Antropologiya deyir: xoşbəxtlik mədəniyyətə görə dəyişir — bəziləri üçün sakitlik, bəziləri üçün səs-küylü ailə süfrəsidir.

Fəlsəfə isə soruşur: “Əgər xoşbəxtlik davamlıdırsa, niyə onun fərqinə varmaq bu qədər çətindir?”

Bəlkə də xoşbəxtlik heç zaman “tam” bir vəziyyət deyil.

O, yolun özüdür — bir stəkan çayda, dost söhbətində, ya da tək qalanda içdən gələn rahatlıqda.