Xoşbəxt olmaq deyəndə ağlına nə gəlir?
Bir duyğu, bir hədəf, yoxsa keçib gedən anların içində gizlənən bir hal?
Psixologiya deyir: xoşbəxtlik daxili tarazlıqdır.
Antropologiya deyir: xoşbəxtlik mədəniyyətə görə dəyişir — bəziləri üçün sakitlik, bəziləri üçün səs-küylü ailə süfrəsidir.
Fəlsəfə isə soruşur: “Əgər xoşbəxtlik davamlıdırsa, niyə onun fərqinə varmaq bu qədər çətindir?”
Bəlkə də xoşbəxtlik heç zaman “tam” bir vəziyyət deyil.
O, yolun özüdür — bir stəkan çayda, dost söhbətində, ya da tək qalanda içdən gələn rahatlıqda.