Belki de alışkanlıkların en zararlısı. Fark etmeden yapıyoruz. Önce kendimize sonra da sevdiklerimize zarar veriyoruz.

İnsan öncelikle kendisini onaylamalı ve kabul edebilmelidir. Bunu başkalarından beklemek özgüvenimizi azaltır. Bizi onlara psikolojik olarak bağımlı hale getirir.

Bir ilişkimiz varsa eğer, ve benim değişmemi istiyorsan, bu tek taraflı olmaz.
"Peki ne yapacağız öyleyse?"
Birlikte değişeceğiz.

Bağışlayıcılık kötüye karşı iyinin geri dönüşüdür.
İnsan kendisini bağışlayarak olumsuz psikolojik yüklerden kurtulur.
Yaşam kalitesini arttırır.

Hep başarılı olmanın yolları anlatılır. Ancak başarısız olduğumuzda ne yapacağımızı söylemezler.
Ya da başarısızlığın ne ifade ettiğinden, ne anlama geldiğinden hiç söz etmezler.

Kelimelerin gücü, bir kalbin temizliğiyle birleştiğinde mucizevi sonuçlar yaratır.

Şüphe duymak hastalıklı hale geldiğinde insan en yakınına dahi zarar verebilir.

Yaşadıklarımızı kederimiz olarak algıladığımızda yaşam o keder bataklığındadır. Kaderim diyebildiğimizdeyse her şey daha farklı olabilir.”

İnsan bilinçli ya da bilinçsiz olarak sürekli limitlerini geliştirmeye çalışır. Limitlerini aşmak kendini geliştirmek ve özgürlük alanını genişletmektir.