Czego uczy dorastanie w Warszawie i jakie lekcje można wynieść z osiedlowego domu kultury hip-hop? Co sprawia, że rap jest fajny i czy to przypadkiem nie psuje czasami człowieka? Jak się zmieniać by jakim się jest wciąż pozostać i nieustannie dbać przy tym o swoje pasje? To tylko część pytań, na które w tym ZA DALEKIM ODLOCIE starał się odpowiedzieć Kot Kuler, wychowanek stołecznego Bemowa i francuskiej sceny rapowej, nieodrodny syn krajowego środowiska trueschoolowego i lokalnej szkoły graffiti, MC, który w minionych dwóch latach rozbudował swoją dyskografię o więcej pozycji niż przez ponad półtorej dekady swojej bytności na scenie. Od pierwszych nagrywek pod takimi szyldami jak EKSTrakt czy Danazaol, przez dla wielu pamiętny etap bliskiej współpracy z 2stym i Karwanem, aż po krążki zrealizowane do spółki z Urbkiem, Qzynem i Pstykiem wiedzie długa i wyboista droga, którą przeszedł Kuler z mikrofonem, wysoko uniesioną gardą i uśmiechem na ustach. O tym, który pionier nadwiślańskiej sceny był kolegą z pracy jego ojca, jaka używka z osiedlowego menu lat dwutysięcznych przynosi najwięcej szkód i dlaczego warto móc się dogadać jednocześnie z inteligentem i chamem, opowiedział Filipowi Kalinowskiemu ten warszawski Kot; o zajawce, załodze i nieustannym zrywaniu się z systemowego paska.

Od FruityLoopsa za który służył chłopakom... zeszyt w kratkę, przez w pełni profesjonalne studio S4 wynajęte za pieniądze ze... sprzedaży kawalerki, aż po ogólnopolską popularność, numery na rotacji w radio i bliską współpracę z Adidasem. Historia zespołu Trials X jest nie dość, że fascynująca, to jeszcze emblematyczna dla całej historii polskiego rapu. To właśnie ten warszawski - a dokładnie ochocki - duet wydał pierwszy hiphopowy longplay w głównym nurcie nadwiślańskiej fonografii i... skończył karierę zanim jeszcze lokalna scena zdążyła się na dobre rozkręcić. Historię tę Filip Kalinowski opisał w swojej, zeszłorocznej książce "Niechciani, nielubiani. Warszawski rap lat 90.". Przy okazji premiery albumu "Prawda-Cel-Przesłanie" na winylu - na które to wydanie krążek ten czekał blisko trzydzieści lat - J.Tiger i DJ Platoon B odwiedzili natomiast ZA DALEKI ODLOT by kilka wątków jeszcze rozwinąć, parę doprecyzować i opowiedzieć dodatkowo o swoich przyszłych planach. O cenzorskich zakusach, algorytmicznych udogodnieniach i... góralskim coverze "Czujee sie lepiey".

Jeszcze w tym roku ukaże się kolejna - trzecia, po "Baśce" i "Przezabawnym psie o imieniu Kolka" - książka Wojtka Friedmanna. Warszawski pisarz, podróżnik i poszukiwacz (własnych) przygód ZA DALEKI ODLOT odwiedził jednak w innej sprawie. Będąc niedawno u rodziców znalazł bowiem cały worek starych kaset magnetofonowych i chcąc je Filipowi Kalinowskiemu po prostu sprezentować, został wciągnięty w publiczne ich słuchanie i bezpretensjonalną, luźną pogawędkę o latach już minionych i nośnikach wcale niekoniecznie zapomnianych. W starym walkmanie Filipa lądowały naprzemiennie takie klasyczne pozycje jak "Smak B.E.A.T. Records", Beastie Boys, Big Pun, Trzyha i Funkdoobiest... na którym okazało się, że nagrany jest Małolat/Ajron, a panowie rozmawiali sobie o tym jaka muzyka grała w rodzinnym domu Wojtka i który klip został nakręcony w jego własnym, dopiero co zbudowanym domu; o tym jak ważną postacią dla stołecznej edukacji rapowej był Mesjasz i jak się dogadać w nowojorskim sklepie płytowym... zupełnie nie znając angielskiego. O kradzionych Source'ach, pożyczonej Ashanti i wyobrażonym hip-hopie przełomu milleniów; śmiesznych skitach, koncertowych pielgrzymkach i zapachu taśmy magnetycznej.

Jakiś czas temu zorientowałem się, że nasze płyty zupełnie nie oddają tego, czym się jaramy, czego słuchamy i co byśmy chcieli komuś puścić, żeby zrozumiał gdzie my się w ogóle na tej scenie widzimy" - mówi kaserolaaa w odpowiedzi na pytanie o to, co różni "TRZECIĄ SZYNĘ" od poprzednich wydawnictw zespołu TONFA. Dopiero co wypuszczony, trzeci album warszawskiego duetu jest bowiem nieporównywalnie czystszy i bardziej dopracowany niż jego poprzednicy - więcej jest na nim gości, a mniej hałasu, równie wiele różnogatunkowych inspiracji, a właściwie żadnego chaosu; bunt zastąpiło nagle skupienie na celu. O tym z czego to wynika Kierat i kaserolaaa postanowili opowiedzieć w ZA DALEKIM ODLOCIE. O nostalgii za czasami, których się nie przeżyło, dorastaniu do własnych potrzeb i przyjemności płynącej ze wspólnotowego rapowania jest więc ta dwugodzinna rozmowa - o różnie rozumianym real talku, nagrywaniu z idolami swojej młodości i bitach lepszych niż większość tego, co słychać obecnie na rynku; o starych filmach, zwietrzałych skałach i ciemnej strefie.

Współtwórca Synoskiej legendy, koordynator poruszenia jakie wywołał "Ruleta", człowiek, który umazał Brodkę "Sadzą"; beatmaker znany z płyt Włodiego, Pezeta, Tymka czy Zdechłego Osy i kompozytor muzyki do filmu "Zadra"; producent, (okazjonalny) DJ i... laureat Paszportu Polityki. Przemysław Jankowiak szerszym gremiom dał się poznać pod ksywką 1988, po to tylko, żeby właśnie zmienić swój alias na 2K88. Pod tym szyldem ukaże się niedługo jego kolejny solowy krążek instrumentalny zatytułowany "SHAME" i rapowa kooperacja z Hadesem i Kosim nazywająca się STRATA. Z tej okazji 88 odwiedził ZA DALEKI ODLOT, żeby pogadać z FIlipem Kalinowskim o swojej małolackiej, grafficiarskiej zajawce, nastoletniej fascynacji buddyzmem i aktualnym powrocie do surowości, o tym jak brzmiała jego pierwsza ksywka, jaką muzykę nagrywał pod prozę Philipa K. Dicka i jaki bit stanowił dla Moniki największe wyzwanie, o starym rapie, nowym brzmieniu i wszechobecnej paranoi.

"W miasto wysyłamy basy; dla zabawy. Energia jest owocem naszej pracy... Jakiej pracy?!? Wszystko dla zajawy - same duże plany" - nawija Hades na pierwszym singlu STRATY, nowego projektu, który współtworzy z 2k88 (znanym wcześniej jako 1988) i Kosim. I choć przyczynkiem do jego wizyty u Kalinowskiego jest właśnie ten świeżo sformalizowany skład, to ich rozmowa sięga lata wstecz - do czasów dorastania w Warszawie lat dziewięćdziesiątych - i wybiega też wprzód zahaczając o dopiero co nabyte umiejętności i przyszłe realizacje. Wspomniane wersy Had Hades nuci bowiem na auto-tjunie, co dla jego wiernych słuchaczy z czasów HiFi Bandy czy duetu z Ostrym może być nie lada zaskoczeniem. O tym, co było a nie jest i tym, co pozostaje niewzruszone jest to właśnie rozmowa - o wrażliwości i agresji, niedosłowności i kompromisach, brytyjskim brzmieniu i ksywce, która nieustannie przypomina o... podziemiu; o terapeutycznej funkcji rapowania i byciu terapeutą dla tatuowanych przez siebie osób; bitach, których nikt jeszcze nie słyszał i odrzutach z płyt, które stają się największymi hitami; o energii, pracy i - przede wszystkim - nieustającej zajawie.

Beatmaker i producent, realizator dźwięku i (samozwańczy) inżynier elektronik, człowiek, który - jak rozwija się skrótowiec po jego ksywce - Swobodnie Włada Dźwiękiem. Od lat stanowiąc muzyczny filar Hemp Gru i robiąc bity dla Nizioła, Kaczego czy Płomienia 81, Arkadiusz Szwed odpowiada również za brzmienie szeregu płyt, na których jego personalia wypisane są mniejszymi literami w działce nagranie/mix/master. W zarządzanym przez niego Hemp Studio swoje wokale w minionej dekadzie rejestrowali regularnie między innymi Włodi, Kosi, Eros, Kabe czy Avi, a dyskografia tego wychowanka Chełma na discogs czy geniusie jest wręcz niemożliwa do policzenia. O tym więc jak ważne jest słyszenie a nie tylko słuchanie, jaką specyfikę maja głosy różnych MC's i jakich bitów oczekują rodzimi raperzy wypytał go Filip Kalinowski. O tym co tak naprawdę oznacza termin "uliczny", co mogłoby być kluczem do odczarowania polskiego r'n'b i co daje powrót do dawnych nagrań, które w międzyczasie stały się klasykami.

Nowoczesne dziennikarstwo muzyczne rządzi się głównie jednostkowymi gustami. Kierując się tym kluczem, niezbyt zainteresowany współczesnym funkiem Filip Kalinowski raczej by P.Unity do swojej audycji nie zaprosił. Jako, że z motorniczymi tego statku - Jędrkiem Dudkiem i Maćkiem Sondijem wszyscy się z miasta dobrze znają i szczerze lubią, do rzeczonego spotkania jednak doszło i... dobrze, bo różnice w poglądach czy preferencjach ciekawe rozmowy zazwyczaj prowokują, a dialog sens ma największy kiedy prowadzony jest między środowiskami. O tym dlaczego młodzi ludzie sięgają po wysłużone estetyki, co łączy schyłek lat sześćdziesiątych w (czarnych) Stanach Zjednoczonych z Polską początku trzeciej dekady XXI wieku i tym jak ważne i wciąż żywe są dzisiaj subkultury pogadali więc sobie panowie przez te blisko dwie godziny rozmowy innej niż wszystkie, jak ZA DALEKI ODLOT podsumował jeden z gości. O dorastaniu w zespole, kwestiach ważniejszych niż własne ego i tym dlaczego pojęcie cringe'u psuje dzisiejszy świat; o minionym roku, zjedzonych grzybach i tym dziwnym zapachu co jest jednocześnie ohydny i tak bardzo kuszący.

Najmłodszy autor płyty wydanej w kanonicznej serii Polish Jazz i jeden z dwudziestu pięciu instrumentalistów wyznaczających przyszłość jazzu (zdaniem opiniotwórczego magazynu Downbeat), saksofonista, producent i kompozytor, Kuba Więcek odwiedził Filip Kalinowskiego by opowiedzieć o swoim najnowszym albumie - międzyplanetarnej podróży bitowej, która wiedzie śladem "Hoshii". Jak to zwykle w Za dalekim odlocie bywa rozmowa ta nie skupiła się jednak tylko na aktualnej premierze, ale kluczyła gdzieś pomiędzy przeszłością a przyszłością - wracała do znoju dziecięcej edukacji muzycznej i standrad-owego, knajpianego jazzu, by po chwili wybiec w czasy komponowania na syntezatorze i siedzenia w kalifornijskim studiu nagraniowym z raperami związanym z wytwórnią Stones Throw Records. O pasji, szczerości i odwadze jest to bowiem rozmowa; pierwsza w historii tej audycji rozmowa pozbawiona jakichkolwiek przerywników muzycznych; rozmowa z której dowiecie się między innymi tego jak rapować na saksofonie, co różni Tego Typa Mesa od Kozy i ile jeszcze czasu pozostało Kubie na to by nagrać z Kendrickiem Lamarem.

Tego wieczoru Filipa Kalinowskiego odwiedził Jerzyk Krzyżyk, wokalista (raper?) i producent, malarz i artysta zupełnie osobny. Jego drugobiegowe nagrania schwytały Filipa za chabet już przy pierwszym odsłuchu, więc przy najbliższej okazji szepnął dobre słówko włodarzom Dyspensa Records, co zaowocowało albumem noszącym tytuł „Serce” i też zinem z ich rozmową dołączonym do tej płyty. Rzeczony krążek wyprodukował Wojtek Urbański i – mimo różnych przeciwności losu – odbił on się dosyć szerokim echem. Ledwie miesiąc temu natomiast ukazał się najnowszy album Jerzyka „Bałtyk” – nieporównywalnie ciekawszy, bardziej spójny i dojrzały niż jego poprzednik, a jednocześnie… nie gada o nim właściwie nikt. I dlatego właśnie ta rozmowa, do której jeszcze swoje trzy grosze dołożył Szymonone – fotograf, reżyser klipów do „Iskry”, „Moczydła” czy „Rutinu” i przyjaciel Jeżyka. O tym, czy nazwy gatunków są jeszcze komukolwiek potrzebne, w jaki sposób można zerkając wstecz cały czas iść do przodu i o tym, kiedy w procesie kreatywnym nadchodzi flauta, a kiedy szkwał.