De Kopgroep buigt zich over de vraag of de Giro en Nederland een goed huwelijk is. Volgens Maxim is het de laatste jaren wat stiller, sinds Tom Dumoulin in 2017 de Giro won. Sprints en bergetappes zijn er wel gepakt - zoals Koen Bouwman zeggen de heren bijna in koor - maar minder etappeoverwinningen dan bij de Tour. Volgens Mart heeft het er ook mee te maken dat ‘we’ – wij Nederlanders - er niet zoveel heen zijn gegaan. De editie van 1960 kent voor het eerst buitenlandse winnaar, sinds de start van de Giro in 1909. 

Mart merkt op dat het bij de Tour Franse chaos is en dat is in Italië echt anders: niet alleen is alles roze, de mensen zijn ook anders. Michael, die één keer de Giro gereden heeft, is het daarmee eens en noemt het ‘de magie van koersen in Italië’. Hij memoreert hoe zijn ouders overal bij konden komen en er speciaal voor hen een pensionnetje open werd gegooid: “Dat typeert de koersliefde.” Volgens Michael wint de sterkste in Giro wel, maar is het gecontroleerder, relaxter en dan met hele harde finales. “Het was een soort fietsvakantie waar je af en toe diep moest gaan.”

Dan het verhaal van nu, De Kopgroep blikt vooruit. Zaterdag is de eerste etappe. Maxim vertelt dat de openingsetappe 193 kilometer lang is, met vier glooiende bergen. Het is volgens hem geen roze loper richting de klassieke sprint; er zullen gelijk verschillen zijn op dag 1. Michael is het met hem eens; het parcours nodigt uit tot een goede winnaar, en dat zal Pogačar zijn wel. “Ik kan mij niet voorstellen dat we na zaterdag een wat mindere God aan de leiding hebben.”