Bir ses var içimde, usulca fısıldayan…
Kendime yaklaş diyen, biraz dur diyen…
Kalabalığın içinden çıkıp, içimin kıyılarına yöneliyorum.
Dış dünyanın gürültüsü uzaklaştıkça,
Kalbimin kapısı aralanıyor sessizce.

Sorulara değil, hislere yaklaşıyorum.
Olduğum hâlle, olduğum yerde,
Kendimle ilk defa gerçekten göz göze geliyorum.

Belki biraz yabancı,
Belki biraz tanıdık…
Ama hep orada duran o içsel benlikle,
Nazikçe bir tanışma vakti şimdi.