Bazı anlar vardır, hatırladıkça içimizde bir sızı belirir.
Geçmişte söylediklerimiz, sustuklarımız, yaptıklarımız ya da yapamadıklarımız…
Zihnimizde tekrar tekrar döner durur.
Ve her seferinde biraz daha ağırlaşır.

Ama bugün, bu yükleri nazikçe yere bırakmayı seçiyoruz.
Affetmenin başkası için değil, kendimiz için olduğunu hatırlıyoruz.
Çünkü affetmek; geçmişin zincirlerini çözüp bugüne kök salmaktır.
Acıyı bastırmak değil, ona merhametle yaklaşmaktır.
Ve en çok da kendine, o an elinden geleni yaptığını söyleyebilmektir.

Bugün başlıyoruz:
İçimizde sıkışmış eski hikâyelere şefkatle dokunmaya.
Ve her nefeste biraz daha hafiflemeye...