Bazen güçlü görünürüz… ama içimizde çatlamış yerler vardır.
Sessiz kalan cümleler, tutulmuş gözyaşları, içten içe kanayan anılar...
Kırıklık dediğimiz şey, aslında en çok görülmek isteyen yerdir.

Bugün, o kırık parçalarımıza şefkatle bakmayı seçiyoruz.
Üzerini örttüğümüz duygulara nazikçe dokunmayı…
O yaraları anlatmaya çağırmayı…

Çünkü kırıldığımız yer, aynı zamanda ışığın içeri sızdığıyerdir.
Ve ancak şefkatle bakarsak, o yaralar iyileşmeye başlar.

Bugün başlıyoruz:
İçsel kırıklıklarımıza bir dost gibi yaklaşmaya.
Yargılamadan, bastırmadan, sevgiyle...