Bazen kelimeler yetmez…
Bir bakış, bir dokunuş ya da bir iç çekiş anlatır olanı.
Kalbimizde taşımaya alıştığımız acılar, zamanla görünmez yükler haline gelir.
Ama o yükleri taşıyan da, onları bırakacak olan da sensin.

Bugün, içsel yaralarımıza bir adım daha yaklaşıyoruz.
Sakladığımız kırıklıklara şefkatle dokunmayı öğreniyoruz.
Bu iyileşme; “unutmak” değil, “anlamak” ve “sevgiyle kalabilmek” demek.
Acının içinden geçerken güçlenmek, kabullenmenin içinde yumuşamak…

Bugün başlıyoruz:
Kırık yerlerimizi sevgiyle onarmaya.
Ve her onarımda, biraz daha bütünlenmeye.