Bazen kendimizden bile saklandığımız anlar olur.
Koşturmaların, beklentilerin ve seslerin arasında… içimizde neye ihtiyaç duyduğumuzu unutabiliriz.
Ama bugün, o unutulmuş alana dönüyoruz.
Kendimize, sevgiyle yaklaşmak için bir alan açıyoruz.
Yargılamadan, acele etmeden, değiştirmeye çalışmadan…
Sadece olduğumuz hâlimize sevgiyle eşlik ediyoruz.
Çünkü sevgi, en çok da olduğumuz yerde başlar.
Ve kendimize gösterdiğimiz bu alan, içimizde çiçek açacak yeni bir baharın habercisidir.
Hazırsan, bu içsel bahçede sevgiyle yürümeye başlayalım.