Bazı günler anlatmak zor gelir.
İfade etmek, açıklamak, ispatlamak yorucudur.
Sanki var olabilmek için sürekli bir şey olmalı, bir şey başarmalı, bir etki yaratmalıymışız gibi.

Ama ya sadece “olmak” yeterliyse?
Ya sadece içimizdeki varlığı bilmek, bu dünyanın tam da ihtiyacı olan şeyse?

Bugün, o sade bilmeye yaslanıyoruz.
Etiketlerden, rollerden, kanıtlardan sıyrılıyoruz.
Ve yalnızca kendi iç sesimize kulak veriyoruz.

Çünkü bazen “Ben ne olduğumu biliyorum.” demek enyüksek özgüvendir.
Ve o bilme hâli, dış dünyanın karmaşasında köklenmenin anahtarıdır.

Bugün anlatma, ispatlama, gösterme çabasından uzaklaşıyoruz.
Sadece varlığımızı tanıyor ve içimizdeki sesi onurlandırıyoruz.
Çünkü Ne olduğumu biliyorum. Bu bana yeter.