De Kopgroep keek vol enthousiasme naar de olympische wegrit bij de vrouwen. Vanaf het moment dat het peloton de lokale rondes in Parijs bereikte trok de een na de andere renster ten aanval en was het chaos troef. Mart leefde mee met de Franse regisseur die orde in deze heerlijke chaos moest scheppen. Roxane benadrukt dat de chaos zo groot was, dat de winnaar Faulkner op het oog niet eens wist dat zij als eerste over de streep kwam. 

Verder duiken ze in het bijzondere verhaal van winnares Faulkner: een Harvard student die op hoge niveau roeide en fietsen erbij deed. Uiteindelijk werd ze prof, maar won ze niet veel. Volgens Roxane komt dit doordat ze tactisch niet altijd slim koerst, en dat terwijl ze juist zo intelligent is. “Ze heeft nu soms geleerd dat super intelligente brein uit te zetten zodat ze simpelweg kan doen waar ze heel goed in is: keihard fietsen.”

Ook veel lof voor de gehaaide Marianne Vos. Ze baalde van zilver, omdat ze zo dicht bij het goud was. Mart vertelt hoe zij al meer dan 15 jaar lang een uithangbord is voor het Nederlandse wielrennen. Na medische malheur in eerdere jaren werd gevreesd dat ze nooit meer op topniveau zou terugkeren. Dit seizoen bewijst ze dat ze nog altijd wereldtop is. De Kopgroep heeft aan één woord genoeg om haar te typeren: "groots."