Bazı yanlarımız dokunsan dağılır…

Kimi kelimelerle incinir, kimi sessizlikte unutulur.

Ama hepsi, bizden bir parça taşır.

Gizlenmiş, utanılmış, bastırılmış olsa da…

Oradadırlar...

Ve görülmek isterler.

Şimdi, içimdeki o narin yerlere gözlerimi kapatmadan bakıyorum.

Yargılamadan.

Saklamadan.

Sadece orada olduklarını kabul ederek.

Kırılganlığımı taşıyan yanlarım, zayıf değil…

Sadece daha çok sevgiye ihtiyaç duyan taraflarım.

Ve ben bugün, o taraflarıma nazikçe alan açıyorum.

Çünkü büyümek; güçlü görünmek değil, içten yumuşamayı göze almaktır.