Kaç kere, gerçekten istemediğimiz şeylere “evet” dedik?
Kaç kere, kendi sesimizi bastırıp bir başkasının takdirini bekledik?

Toplum, aile, arkadaşlar, sosyal medya...
Hepsinden küçük dozlarda “onay” toplamaya çalışırken, kendi içimizdeki “tamamlanma” duygusunu ihmal ettik.

Ama bugün duruyoruz.
Ve soruyoruz kendimize:
Gerçekten başkasının takdirine ihtiyaç duyuyor muyum?
Yoksa zaten içimde, tamam ve yeterli olduğum bir yer var mı?

Bugün bu yerle yeniden bağ kuruyoruz.
Dışarıdan gelen alkış olmadan da, sessizce kendi özümüzü onurlandırmayı öğreniyoruz.

Çünkü kendi içimizde “tamam” hissettiğimizde…
Dış onay sadece bir yankıya dönüşür.