Bazı kelimeler ağırdır. Özellikle de kendi içimizden yükseliyorsa…

“Yetersizsin”,

“Hep böyle yapıyorsun”,

“Bunu da beceremedin”

gibi cümleler, birer iç yankı gibi zihnimizde dolaşır.

Ve zamanla bu ses, gerçeğimiz sanılır.

Ama bugün başka bir sesle tanışacağız.

Nazik, yargılamayan, destek olan bir sesle.

Kendimize anne şefkatiyle yaklaşmayı öğreniyoruz bugün.

Çünkü o içsel yaraları en iyi, içten gelen bir merhamet sarar.

Bugün başlıyoruz:

Zihnimizin içinde bir şefkat bahçesi kurmaya.

Her cümlemiz o bahçede açan bir çiçek olacak.