رسانهٔ ایران اینترنشنال، نه یک حزب سیاسی پشتش ایستاده، و نه حامی یا وامدار هیچ حزب یا جریان سیاسی است؛ بلکه روایت می‌کند و تلاش دارد صدای مردمِ بی‌رسانه باشد. اما همین کافی‌ست تا جمهوری اسلامی آن را تهدید بداند؛ خانوادهٔ خبرنگارانش را بازجویی کند، دفترش را تهدید کند، خبرنگارش را با چاقو بزند، اطلاعات خصوصی کارکنانش را هک و منتشر کند، و در نهایت، برای بایکوت کردنش، آدم اجیر کند تا بیانیه صادر کنند.

ایران اینترنشنال فقط یک تلویزیون نیست؛ آیینه‌ای‌ست که حکومت نمی‌خواهد تصویرش در آن دیده شود.
امشب در «برنامه» از شما پرسیدیم

چرا جمهوری اسلامی از ایران اینترنشنال می‌ترسد؟