Yvonne Kusters brengt in alle vertrouwen haar kinderen naar haar moeder zodat ze zelf kan herstellen van een postnatale depressie. Als een jeugdzorgmedewerker hier lucht van krijgt gaat het fout. Een psychisch verpleegkundige die niet bevoegd is om diagnoses te stellen plakt een stempel op Yvonne. Ze zou lijden aan een psychische aandoening en kan niet voor haar kinderen zorgen, nooit meer…Deze onbevoegde persoon tekent dit op in het dossier van Yvonne waardoor ze uiteindelijk haar kinderen kwijtraakt en niet zelf meer mag opvoeden.

Nu vele jaren later heeft Yvonne besloten haar recht te gaan halen. De betrokken instellingen en personen dienen in de eerste plaats het gedane leed te erkennen en vervolgens dient haar naam gezuiverd te worden. Yvonne heeft nooit een psychische aandoening gehad, de diagnose is gedaan door iemand die daar niet toe bevoegd was en de kinderen zijn onterecht aan haar gezag onttrokken. Zo makkelijk is het. Toch gebeurt de erkenning van dit soort aangedaan leed zelden tot nooit. Jeugdzorgmedewerkers verschuilen zich achter keuzemenu’s, protocollen, gedeelde verantwoordelijkheid (of helemaal geen verantwoordelijkheid) of ‘beste intenties’. Het is meer dan schandalig hoe slachtoffers van jeugdzorg worden behandeld. Neem even de toeslagenaffaire als voorbeeld. Dit is slechts het topje van de ijsberg.

Veel gedupeerden die in de media treden worden bedreigd door jeugdzorg. Ze moeten de communicatie onmiddellijk stoppen op straffe van sancties die betrekking hebben op de betrokken kinderen. De kinderen van Yvonne zijn ondertussen volwassen en hebben hun moeder een groot gedeelte van hun jeugd moeten missen. De kinderen van Yvonne zijn geen drukmiddel meer voor jeugdzorg en dat betekent dat Yvonne er met gestrekt been ingaat. Ze zál in ere hersteld worden.

Het is belangrijk om aangedaan onrecht te herstellen omdat dit meegenomen wordt in een familiesysteem. Om de generaties na Yvonne zonder de pijn en de last van het onrecht te laten leven is het belangrijk dat dit opgelost wordt.

Luister naar deze aflevering van Bureau Jeugdzorgen op Spotify:

De link naar YouTube volgt snel.

‘Ik ben geen ervaringsdeskundige, ik ben een gedupeerde’

Niels Hoekman strijdt al jaren voor het recht om zijn eigen kinderen te mogen grootbrengen. Jeugdzorg heeft bedacht dat hij een gevaar is voor zijn kinderen en dat hij alleen onder toezicht en met flinke beperkingen zijn kinderen af en toe mag zien. Niels is nou net niet de persoon die lijdzaam toeziet hoe ‘de meisjes van jeugdzorg’ zoals Niels de vaak zeer jonge en onervaren jeugdzorgmedewerkers noemt, zijn kinderen bij hem weg proberen te houden.

Niels heeft besloten andere ouders die ook onterecht van hun eigen kinderen weggehouden worden een stem te geven en dit soort misstanden voor het voetlicht te brengen. En zijn stem wordt duidelijk gehoord. Met 30.000 connecties is Niels goed zichtbaar op LinkedIn en dat gegeven gebruikt hij om tegen het zere been van veel bestuurders en jeugdzorgmedewerkers te schoppen. Een welkome stem in een wereld waar het ontkennen van fouten, victim blaming en gaslighting een common practice zijn.

Wie is toch die man die met gestrekt been jeugdzorg zo op de feiten drukt? Die geen blad voor de mond neemt en heeft besloten dat het huidige jeugdzorgsysteem van geen kant deugt en er alles aan doet om dat voor het voetlicht te brengen?

In deze aflevering van Bureau Jeugdzorgen een portret van Niels Hoekman, [liefhebbende] vader van twee kinderen en strijder tegen onrecht in de jeugdzorg.

Lisa Westerveld: ‘Kamer voert controlerende taak, als het gaat om kwetsbaren, niet goed uit’

Lisa Westerveld: ‘Wat ik merk als volksvertegenwoordiger is dat de kamer de controlerende taak die we hebben niet goed uitvoert als het gaat over de meest kwetsbaren. En ik noem even een voorbeeld. We weten al heel lang dat het niet goed gaat in de jeugdzorg en de jeugdbescherming en ook de inspectie zegt dat. We krijgen elke maand van de inspecties die gaan over rechtsbescherming en jeugdbescherming een brief waarin ze heel duidelijk zeggen dat rechten niet worden gewaarborgd, dat vaak de hulp niet voorhanden is, en dat zelfs als een kind echt in acuut gevaar is, dan is er soms geen goede hulp voorhanden. Daar waarschuwen ze ons elke paar maanden voor in de brief en die gaat ook naar het ministerie. Ik ben volgens mij het enige kamerlid dat die brieven leest.’

Het zijn stevige uitspraken van kamerlid Lisa Westerveld van Groenlinks-PvdA, maar eigenlijk kan je het niet hebben over jeugdzorg in Nederland zonder stevige en zeer confronterende uitspraken te doen. Dit is dan ook geen goednieuwsgesprek, maar een reality check.

In aflevering 10 van Bureau Jeugdzorgen praat ik met Lisa Westerveld over het schokkende VN-rapport waarin wordt gesteld dat Nederland ernstig tekortschiet als het gaat over het toegankelijk maken van onderwijs, OV en maatschappij voor de gehandicapten en minder validen in Nederland. Ook hebben we het over de 40.000 uit huis geplaatste kinderen, de kinderen van de toeslagenouders, het falen van passend onderwijs, het meisje uit Vlaardingen en het aanhoudende geweld in jeugdzorginstellingen.

Het jeugdzorgrealisme van Daisy Petrona -Claase

Het was het moment waarop Jason Bhugwandass van LinkedIn vertrok, dat ik besloot de podcast Bureau Jeugdzorgen te starten om het kritische geluid over wantoestanden binnen Jeugdzorg & co niet te laten verstommen. Ik zei iets in de trant van 'we kunnen het niet laten gebeuren dat kritische geluiden over Jeugdzorg verdwijnen van LinkedIn'. En toen kreeg ik een comment onder mijn post 'De kritische geluiden zijn niet verdwenen...' Dat was mijn eerste kennismaking met Daisy. Een jeugdzorgrealist (bij deze een nieuw woord) die de nodige kilometers binnen Jeugdzorg heeft bewandeld. Tien jaar lang heeft ze het systeem als lijdend voorwerp meegemaakt. Nu zet Daisy deze ervaring in om op te komen voor de belangen van mensen die vroeger in jeugdhulpinstellingen, in pleeggezinnen en de Jeugd Justitiële Instellingen hebben gewoond en daar fysiek-, psychisch- en of seksueel geweld hebben meegemaakt. En voor de belangen van de kinderen en jongeren die op dit moment verblijven in deze vormen van jeugdhulp. Dit doet ze onder andere met het initiatief Jeugdhulp Voldoende Beschermd. Met Daisy praat ik over de huidige staat van de Jeugdzorg. Over haar ervaringen met het systeem en over oplossingsrichtingen. Over de totale staat van machteloosheid en rechteloosheid waarin veel kinderen zich bevinden als ze eenmaal zijn opgeslokt door het Jeugdzorgsysteem. Wat ik zelf een van de meest schokkende zaken vond was dat Daisy vertelde dat pleegkinderen zo weinig serieus worden genomen als ze misstanden binnen hun pleeggezin voor het voetlicht brengen. Er wordt gedacht 'ach, zo'n kind zal wel het één en ander bij elkaar verzinnen en daarbij beschikt het al over een gezinsvoogd, dus is er al iemand die over haar veiligheid waakt.' Het meisje van Vlaardingen heeft laten zien wat er kan gebeuren als er op deze manier wordt omgegaan met de noodkreten van kinderen. Gelukkig zijn er strijders als Daisy, die opkomen voor kinderen die geen stem hebben, maar wel verdienen. 'In het belang van het kind' een van de meest gebruikte leuzen binnen Jeugdzorg, die meestal diametraal staat op de uiteindelijke uitkomst voor het kind. Daisy is een van de weinigen die begrijpt hoe je het beste kan handelen nadat je een zin als 'ik handel in het belang van het kind' uitspreekt. Dankjewel Daisy voor je toewijding en bevlogenheid! Ik hoop van harte dat jeugdzorgend Nederland het lef heeft om naar deze podcast te luisteren. Ze kunnen er alleen maar beter van worden!

In gesprek met luis-in-de-pels Krijn ten Hove

Dagelijks post Krijn over misstanden binnen de jeugdzorg. Daar zullen veel mensen binnen de sector niet blij mee zijn, want het is gebruikelijk om misstanden onder het tapijt te schuiven, te bagatelliseren of volledig te ontkennen. Krijn strijdt al jaren om de onderste stenen (het zijn er veel bij Jeugdzorg) boven te krijgen. Hij staat ouders bij die in de knel zitten, start initiatieven om gedupeerden bij te staan en schroomt niet om de naakte en pijnlijke waarheid voor het voetlicht te brengen. Ik word regelmatig geïnspireerd door zijn post, dus het werd hoog tijd om eens met hem in gesprek te gaan. Hier een klein fragment uit ons gesprek:

Thijmen: 'Al gaat het bij 99 van de honderd uit huis geplaatste kinderen goed, maar bij één niet, dan maak ik mij hard voor dat ene kind. Net zo lang tot dat ene kind ook veilig is.'

Krijn ten Hove: 'Ik ga jouw cijfers eigenlijk bijna omdraaien. Uit onderzoek blijkt dat bij slechts 5 tot 33% van de kinderen die uit huis geplaatst wordt, de situatie verbetert. Gemiddeld ongeveer 20%. Dat betekent dat bij 80% de situatie voor het kind niet verbetert. 75% van de kinderen die in de gesloten jeugdzorg komen hebben te maken met geweld. Hetzij dat ze het zelf ondervinden, dan wel dat ze het zien. 100% van de uithuisplaatsingsdossiers is niet op orde. Dat betekent dat je nooit op een dergelijk dossier een besluit zou kunnen en mogen nemen. En ook dat is geweld hè, want op het moment dat een jeugdbeschermer onjuiste informatie naar de rechtbank stuurt, is dat grensoverschrijdend gedrag naar de ouder of naar het kind. Ook dat is geweld, ook dat zullen we moeten erkennen. Ik ben er van overtuigd dat het in 95% van met name de jeugdbeschermingszaken het fout gaat.

Ik wil een nuance maken, want dat vind ik wel heel belangrijk. We hebben het over jeugdzorg, er is ook een hele grote tak van de jeugdzorg waar het relatief goed gaat en dan heb ik het over de vrijwillige jeugdzorg, dus daar waar je als ouder naartoe gaat; 'mijn kind heeft een slaapprobleem' ; 'mijn kind heeft een eetprobleem' en wel naar het probleem gekeken wordt.'

Bedankt voor dit prettige slechtnieuwsgesprek Krijn. Het is natuurlijk veel leuker om kattenfilmpjes en make-up-tutorials te recenseren, want dat vinden mensen veel leuker om te lezen. Toch blijf jij je inzetten voor een betere, eerlijkere en menselijkere Jeugdzorg en dat siert je!

Een holistische kijk op verloskunde

Sylvia von Kospoth is de hoofdrolspeelster in de documentaire Goede Moeders van 2Doc (2021). In deze documentaire krijgen we een kijkje in haar verloskundigenpraktijk. Zij beschouwt verloskunde niet louter als het op de wereld zetten van nieuwe kleine mensjes, maar als een groter geheel. Het welzijn van een moeder heeft een grote invloed op het ongeboren kind en dat betekent dat Sylvia verder kijkt dan alleen de echo's van de toekomstige moeder. Regelmatig komen er vrouwen bij haar in de praktijk die te maken hebben met Jeugdzorg. Soms zijn ze eerder een kind kwijt geraakt aan Jeugdzorg of liggen ze onder een vergrootglas. Dit resulteert in ernstige onzekerheid en stress bij de aanstaande moeders en daarom staat Sylvia de vrouwen bij als het gaat om de omgang met Jeugdzorg. Ze helpt de vrouwen de documentatie de lezen, luistert naar hun vaak schrijnende verhalen en staat zelfs ouders bij in de rechtbank als het gaat om de uithuisplaatsing van een kind.

Als ze in gesprek gaat met medewerkers van Jeugdbescherming wordt er tegen haar gezegd 'Je doet wel erg veel hè?' Wat in Jeugdbeschermingsjargon betekent 'Waar bemoei jij je mee? Rot op!' Het houdt Syvia niet tegen. Zij maakt zich hard voor het welzijn van moeder én kind, want deze twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een visie die veel Jeugdzorgmedewerkers vreemd is.

In deze podcast vertelt Sylvia het verhaal achter de documentaire en maken we nog beter kennis met haar prachtige holistische mensbeeld. Als er nou net wat meer mensen met deze visie bij Jeugdzorg zouden werken, dan zou het aantal uithuisplaatsingen decimeren.

Sharon Stellaard: 'We hebben geen tijd te verliezen om de tijd te nemen'

Met die zin eindigde mijn interview met dr. Sharon Stellaard op donderdag 18 juli. Sharon heeft zeven jaar de tijd genomen om te onderzoeken waarom er sprake is van aanhoudende tragiek in passend onderwijs- en jeugdzorgbeleid. Het heeft geleid tot heldere inzichten die ze opschreef in haar proefschrift Boemerangbeleid: over de aanhoudende tragiek in passend onderwijs- en jeudzorgbeleid.

Hoe bestaat het dat er steeds meer thuiszitters bijkomen terwijl passend onderwijs juist had moeten zorgen voor een afname van het aantal thuiszitters? Hoe bestaat het dat er meer dan 40.000 kinderen uit huis geplaatst zijn op dit moment terwijl de decentralisatie van de jeugdzorg in 2015 juist had moeten zorgen voor meer passende hulp in het gezin en minder gedwongen uithuisplaatsingen? Daar ligt beleid aan ten grondslag. Sharon analyseert dit beleid en gaat hierin terug tot het begin van de 20ste eeuw. Met behulp van historische narratieven wordt de lezer meegenomen langs alle ontwikkelingen die van belang zijn geweest bij de totstandkoming van het huidige jeugdzorg- en passend onderwijsbeleid.

In het boek wordt uitgegaan van een viertal logica's (analytische brillen):

1. De logica van padafhankelijkheid

2. De logica van gepastheid

3. De logica van calculatie

4. De logica van interferentie

Deze logica's worden geïllustreerd met fijn lezende verhalen van mensen die in dialoog zijn met elkaar en zichzelf en kritische vragen stellen bij het functioneren van het systeem waar ze mee te maken hebben.

De kritische reflectie is de belangrijkste aanbeveling van Sharon, goed verwoord in het laatste hoofdstuk van het boek getiteld 'Een pleidooi voor chronologisch beleidsbesef'. Alleen door grondige reflectie kom je erachter waarom beleid niet leidt tot de gewenst uitkomst en herken je terugkomende patronen. Dat kost tijd. Veel tijd. Dat vereist ook een kwetsbare opstelling van degene die kritisch reflecteert. En tijd is nou net iets waarvan met graag zegt dat het niet voor handen is. In het onderwijs en de zorg wordt men gegijzeld door de waan van de dag: personeelstekorten, werkdruk, te weinig geld, hoge caseload, te grote klassen, etc. Met die argumenten kan men de urgentie om te reflecteren altijd van tafel schuiven. En met die werkwijze blijft beleid altijd als een boemerang terugkomen; het lijkt op de korte termijn of het probleem waarvoor beleid is bedacht opgelost is, maar op de lange termijn komt het probleem gewoon weer terug (soms groter dan het eerst was).

Kom tot chronologisch beleidsbesef beste bestuurders, beleidsmakers, politici. Dat kost tijd. Veel tijd. Mocht je geen tijd hebben om het geweldige boek Boemerangbeleid van Sharon Stellaard te lezen, luister dan naar dit interview op Spotify waarin in Sharon de belangrijkste principes uit het boek helder uiteenzet.

Het lijkt mij een bijzonder nuttige tijdsinvestering

Peggy van Rooij is overlever van sadistisch seksueel kindermisbruik. Zij is stelselmatig mishandeld en verkracht tussen haar 8ste en 20ste levensjaar, Dit gebeurde (en gebeurt nog steeds) in professioneel georganiseerde netwerken waarin witteboordencriminelen hoog in de hiërarchie van organisaties, waarin de de burger juist vertrouwen moet hebben, mededaders de hand boven het hoofd houden. De machtsposities waarin de witteboordencriminelen zich bevinden zorgen ervoor dat slachtoffers met de rug tegen de muur staan. De instanties waar ze melding zouden willen doen (als ze daar al de moed voor hebben) van de gruwelijkheden blijken betrokken of zelfs medeplichtig.

Peggy vertelt haar ontluisterende verhaal op rustige maar confronterende wijze. Het is bijna niet te bevatten dat er nog steeds kinderen slachtoffer zijn van dit soort zeer gewelddadige netwerken. Slachtoffers durven doorgaans niet met hun verhaal naar buiten te komen wegen ernstige fysieke consequenties. Ook Peggy wordt ernstig bedreigd en is door meerdere personen mishandeld en verkracht nadat ze met haar verhaal naar buiten kwam. Het ergste daarbij is dat er kinderen voor haar ogen worden afgetuigd om haar onder druk te zetten. Toch heeft Peggy besloten niet te zwijgen. Ze kiest ervoor dat ene straaltje licht te zijn voor die kinderen die nu in duisternis verkeren. Ze heeft haar agressors verteld dat ze niet meer zal zwijgen ondanks de mishandelingen en verkrachtingen. Dit zal en moet gaan stoppen. Ze weet dat deze podcast consequenties zal hebben en dat ze gevold, mishandeld en verkracht zal worden, maar haar missie is duidelijk: een einde aan sadistisch seksueel kindermisbruik.

Peggy is de dapperste persoon die ik ken. By far.

Op de vraag 'hoe kan ik je als buitenstaander helpen?' Zegt ze 'Erken dat dit soort misbruik en misbruiknetwerken bestaan. Dat is de eerste stap in de richting van de oplossing.'

Ik geloof Peggy 100%. Ik erken dit misbruik en het bestaan van dit soort netwerken en ik steun Peggy in haar missie deze praktijken te stoppen. Jij ook? Steun Peggy dan en deel deze podcast met de hashtag

#stopsadistischseksueelkindermisbruiknu

Noa van Hagen is 23 jaren jong en een vrouw met een missie: het terugbrengen van de menselijke maat in de samenleving en dat doet Noa met haar initiatief Steunpunt Avalon. Het steunpunt is vernoemd naar Avalon die op januari 2021 overleed aan zelfdoding. Zijn mentale problemen waren te groot voor hem om nog te overwinnen.

Noa van Hagen: ‘“Avalon had een wens: “Andere jongeren helpen.” Dat doet hij nu. Door zijn naam uit te dragen in een prachtige plek.”

Steunpunt Avalon biedt jongeren tussen de 15 en 25 jaar een veilige, professionele en sociale plek om te werken aan de problemen waarmee ze worstelen.

In dit fragment spreekt Noa over een 18-jarig meisje met suïcidale neigingen. Meestal worden kinderen met suïcidale neiging opgesloten in gesloten jeugdzorginstellingen zoals de ZIKOS-afdelingen in Harreveld en Zetten. Als je suïcidale kinderen opsluit in een cel en ze anti-scheurkleding aantrekt kunnen ze zichzelf niet van het leven beroven en is dat probleem opgelost. Althans, voor de 'professionals'. Het kind is natuurlijk niet van zijn problemen verlost.

Noa durft het aan dit meisje mee te nemen op een Ardennen-week met andere jongeren. Ze neemt met haar team de volle verantwoordelijkheid voor dit meisje en besluit haar toch een kans te geven. En zelfs als het meisjes tijdens de Ardennen-week tòch een suicidepoging doet blijft het team het meisje liefdevol omarmen en dat slaat aan.

Alleen met héél veel liefde overwin je de problemen van deze kinderen.

Ik heb enorme bewondering voor de wijze waarop Noa Van Hagen haar negatieve jeugdzorgervaringen omzet in positieve ervaringen voor anderen. Als iedereen werkzaam binnen jeugdzorg de mindset, het doorzettingsvermogen en de naastenliefde van Noa zou bezitten, dan waren er geen misstanden binnen Jeugdzorg.

Luister naar haar verhaal. Laat je inspireren en wie weet zelfs activeren. Steunpunt Avalon staat te springen om vrijwilligers en sponsors zodat ze kwetsbare, beschadigde, getraumatiseerde jongeren kunnen helpen de weg te vinden naar zelfliefde, verbondenheid en weerbaarheid.

Volgens het Trimbos-instituut krijgt 10% van de nieuwe moeders te maken met een depressie na de bevalling. Iets dat dus zeker niet zeldzaam is en waar je je al helemaal niet voor hoeft te schamen. Er zijn ondertussen effectieve behandelingen beschikbaar die bijdrage aan het overwinnen van een postnatale depressie.

Ook Yvonne Kusters kreeg last van een depressie na de geboorte van haar eerste zoon. Ze zocht hulp, maar niemand herkende een postnatale depressie in de problematiek van Yvonne. Negen jaar lang probeerde ze zo goed en zo kwaad als dat ging rechtop te blijven staan, maar na de geboorte van haar tweede zoon stortte ze in. Ze vraagt haar moeder om hulp. Of zij tijdelijk op de kinderen wil passen zodat ze kan herstellen en aan zichzelf kan werken. De moeder van Yvonne gaat akkoord. Via de huisarts krijgt Yvonne een thuiszorgmedewerker toegewezen. Deze thuiszorgmedewerker doet een melding bij Jeugdzorg, want ze vindt dat het niet goed gaat met Yvonne. Een psycholoog van Jeugdzorg moedigt haar aan zich te laten opnemen. Uiteindelijk gebeurt dit ook met een rechterlijke machtiging.

Dan krijgt de moeder van Yvonne bezoek van Jeugdzorg. Of ze deze papieren door Yvonne wil laten ondertekenen. Dan krijgt ze de volledige voogdij. Doet ze dit niet, dan worden de kinderen uithuisgeplaatst. De zwaar emotionele en verwarde Yvonne ondertekent de papieren en dan begint de nachtmerrie.

In deze podcast vertelt Yvonne Kusters haar verhaal. Een verhaal van manipulatie door Jeugdzorg, valse diagnoses, diagnoses gesteld door mensen die daar geen enkele bevoegdheid voor hebben en de rampzalige gevolgen daarvan voor moeder, kinderen en oma. Hoe zij haar kinderen door een goed op te lossen postnatale depressie 18 jaar lang kwijtraakt en ze nauwelijks mag zien. Niet welkom op school, geen mijlpalen meemaken met fietsen, zwemmen, lopen, praten en zelfs de kinderen niet zonder begeleiding mogen zien. Een ware nachtmerrie voor moeder, kinderen én oma.

Nederland wordt vaak op de kaart gezet als een welvarend handelsland, een goedlopende economie. Voorlopers op het gebied van duurzaamheid en innovatie. Een echte kenniseconomie. Maar zo veel als we voorlopen op economisch en technologisch vlak, zoveel lopen we achter op menselijk vlak. Nederland laat z’n stem altijd luid en duidelijk horen op het wereldtoneel als het gaat om mensenrechten, maar tijdens al dat geroep worden de eigen burgers vaak keihard vergeten en gedupeerd.