همون‌طور که توی قسمت قبل گفتم، توی چند قسمت پیش رو قراره درباره‌ی موضوعات مطرح شده توی کتاب عکاسی:درآمدی انتقادی صحبت کنم. 

موضوع این قسمت بررسی مقاله‌ای از پاتریشیا هالند درباره‌ی عکاسی شخصیه که فصل سوم کتاب عکاسی درآمدی انتقادی رو به خودش اختصاص داده. این فصل هم مثل باقی کتاب، روی‌کردی درآمدی به موضوع داره و خیلی خلاصه روند شکل‌گیری عکاسی خانوادگی و عکاسی شخصی رو از ابتدا تا قرن بیست‌ویکم بررسی می‌کنه و به نکاتی اشاره می‌کنه که می‌تونه برای پژوهش‌گرهای این حوزه مفید باشه. 

نُه قسمت اول پادکست بازدید، روی مباحثی متمرکز بود که می‌شه گفت، همه‌شون قصد داشتن تا برخی از موضوعات مطرح شده توی کتاب در باب فلسفه‌ی عکاسی، نوشته‌ی ویلم فلوسر رو شرح بدن؛ مباحثی که البته چندان هم ساده نبودن. برای همین فکر کردم تا برای ادامه، برم سروقت یک کتاب ساده‌تر اما هم‌چنان خیلی مهم به نام عکاسی:درآمدی انتقادی. این کتاب که در واقع یک مجموعه‌ مقاله‌ست که به سردبیری لیز ولز گردهم اومده، توسط گروه مترجمان به ویراستاری محمد نبوی توسط نشر مینوی خرد به چاپ رسیده.

فصل اول کتاب با عنوان اندیشیدن در باب عکاسی، به معرفی نوشته‌های مهم پیرامون عکاسی می‌پردازه که شامل چهار بخش زیبایی‌شناسی و فن‌آوری، مباحث جدید، تاریخ‌های عکاسی و عکاسی و تاریخ اجتماعی می‌شه. همون‌طور که از عنوان این ‌بخش‌ها مشخصه، فصل اول این کتاب بیشتر شبیه دایرة المعارف اندیشیدن‌های مختلف درباره‌ی عکاسی داره و این موضوعات مهم رو تحت عناوین مختلفی به صورت خیلی کوتاه معرفی می‌کنه. مباحث این فصل اون‌قدر متنوع و پراکنده‌ست که من ترجیح دادم از صحبت‌کردن درباره‌ی اون صرف نظر کنم. برای همین، اولین قسمت از توضیح و بررسی این کتاب، به فصل دوم با عنوان ناظر و نظارت شده: عکاسی این‌جا و آن‌جا، نوشته‌ی دریک پرایس مربوط می‌شه که بیشتر درباره‌ی عکاسی مستند و خبری صحبت می‌کنه.

موضوع این قسمت در ادامه‌ی بحث انقلاب دیجیتاله. توی این قسمت، سعی می‌کنیم ببینیم که برنامه چه تحولاتی رو پشت‌سر گذاشته و به واسطه‌ی آپاراتوس‌های جدید وارد چه حوزه‌هایی شده.

موضوع این قسمت مسئله‌ی بحث برانگیز انقلاب دیجیتاله. به دلیل وجود مباحث متناقض پیرامون این مسئله من عنوان این قسمت رو «انقلاب دیجیتال؟» انتخاب کردم.

در واقع، مسئله اینه که مناسبات عکاسی بعد از ورود به دوره‌ي دیجیتال چطور دست‌خوش تغییر شده و کدوم حوزه‌ها بیشتر متحول شدن. طبیعیه که، برای بررسی این مناسبات از مفاهیمی کمک می‌گیریم که تا به حال باهاشون آشنا شدیم.

این قسمت بخش دوم موضوع نشانه‌شناسی عکاسیه. همون‌طور که دیدیم، نشانه‌شناسی دانشیه که برای درک بهتر برخی از گزاره‌های فلوسر توی کتاب در باب فلسفه‌ی عکاسی به اون نیاز داریم. البته، فلوسر علاوه بر این‌که آشنایی با این حوزه‌ی دانش رو برای مخاطب پیش‌فرض می‌گیره، در بخش‌هایی از کتاب، عملا صورت‌بندهای‌ جدیدی از نشانه‌شناسی به دست می‌ده که مثل خیلی از اشارات دیگه، دلیلی برای پررنگ‌کردن اون در متن نمی‌بینه. توی این قسمت، ما اول به طور دقیق‌تر با برخی از نظرات پیرامون نشانه‌‌شناسی عکاسی آشنا می‌شیم و در آخر نظرات فلوسر درباره نشانگی عکس رو مرور می‌کنیم.

فکر می‌کنم تا به این‌جا، تا حدودی کلیت روی‌کرد پادکست بازدید به عکاسی مشخص شده. بازدید پادکستیه که تا حد زیادی وام‌دار نگاه فلوسر به عکاسیه و تقریبا تمامی مباحث ارائه شده، برای درک بهتر روی‌کرد کتاب در باب فلسفه‌ی عکاسی گرد هم اومده. اما کتاب فلوسر، اطلاع خواننده از حوزه‌های دانش مختلفی رو پیش‌فرض می‌گیره که خوب شاید ما با خیلی از اون‌ها آشنا نباشیم. یکی از این حوزه‌ها که اتفاقا نقش مهمی در متن فلوسر ایفا می‌کنه نشانه‌شناسیه. با توجه به این‌که ما توی قسمت دوم برنامه‌ی عکاسی اشاره‌‌ای به نشانه‌شناسی داشتیم و احتمالا از این به بعد هم گاهی باید از اون به عنوان ابزار استفاده کنیم، من ترجیح دادم که دو قسمت مجزا رو به نشانه‌شناسی عکاسی اختصاص بدم.

موضوع این قسمت گذار عکاسی از دوره‌ی آنالوگ به دوره‌ی دیجیتاله. دیجیتال شدن تصویر، مباحث زیادی رو پیرامون عکاسی مطرح کرد و خیلی از نظریه‌پردازها درباره‌ی عکاسی دیجیتال و مقایسه‌ی اون با عکاسی در دوره‌ی آنالوگ مباحث مختلفی رو مطرح کردن.

اما ما توی این قسمت قراره درباره‌ی خود مسئله‌ی گذار بین این دو دوره صحبت کنیم و ببینیم که عکاسی دیجیتال چطور به وجود اومد. همون طور که انتظار میره، این بحث در ادامه‌ی آپاراتوس و برنامه‌ی عکاسی قرار می‌گیره و قراره تغییراتی که در این حوزه اتفاق افتاده رو بررسی کنه.

•موضوع این قسمت، در ادامه‌ی موضوع برنامه‌ی عکاسی قرار می‌گیره و بخش دوم اونه. برنامه‌ی عکاسی اصطلاحیه که ویلم فلوسر در سال ۱۹۸۳توی کتاب در باب فلسفه عکاسی مطرح می‌کنه و از خلال اون تلاش می‌کنه تا به عکاسی به عنوان یک تصویر تکنیکی فکر کنه.

برنامه‌ی عکاسی اصطلاحیه که ویلم فلوسر در سال ۱۹۸۳توی کتاب در باب فلسفه عکاسی مطرح می‌کنه و از خلال اون تلاش می‌کنه تا به عکاسی به عنوان یک تصویر فنی یا به طور دقیق‌تر یک تصویر تکنیکی فکر کنه. این کتاب با ترجمه‌ی پوپک بایرامی توسط انتشارات حرفه نویسنده منتشر شده.

توی این قسمت و قسمت بعد، تلاش می‌کنم تا با توضیح برخی از مفاهیم این کتاب، خوندن اون رو ساده‌تر کنم.