Bir çiçek bahçesinde geceye durgun kalışın yağmur sıcağı gibi

yolları aşklara davul çalıp çağrılmış yalnızlarla dolduran

bunlar canlanınca ne ateş kirli taşlar ne böcek

sabahsız kuşlara koşarsa durur mu evreni omuzlarında

şaşkınlıkla başladı bu atlar bu savaşlar insan buluşlarından

gemilerimiz saklanır. Ağzımızda bir aşk kaçışı vardır buluşmaların

yollar sellere gider. Açılır parklar artık kuşlar dağılır

çizildi yalnızlar. Senin gelişin ne de süvari köprünün diplerinde

koşu bitince aşk bir yorulmadır kaçılmaz kırbacından

oturur iki bakış ormanından gerilip bir masaya kollar

bu bizim sesimiz denizlere ateş gibi eller açılır ortasından

biz harcandık anam hem kelimesiz kapandık

sevinçle kaçın kurtulun ölümlerinizle. Yalnızlıkla ben kaldım

Cahit Zarifoğlu