#islam #tevhid #fpy

LÂ İLÂHE İLLALLAH İLE TÂGUTLARI REDDETMENİN BENZERLİĞİ

Bilindiği gibi lâ ilâhe illallah demek, Allah’tan başka ilahlarıın olmadığını ikrâr ettikten sonra Allah’a îman etmenin bir tarifidir. Bu şu demek oluyor; Önce zihninizdeki, kalbinizdeki tüm ilahları söküp atmalısınız ki Allah’a îman etmiş olasınız. Kalbinizdeki ilahları söküp atmadan, Allah’a îman ettiğinizi söylemeniz boş bir iddiadır.

Tâgutu veya tâgutları inkar da tam böyledir.Tâgutları reddetmeden, onlardan beri olduğunuzu ikrar etmeden Allah’a îman iddiânız yalandır. Bu benim sözüm değil bizzat âlemlerin Rabbi’nin sözüdür. Nitekim Allah Azze ve Cell bakara sûresinin 256. Âyetinde şöyle buyurur:

فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللّٰهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقٰىۗ لَا انْفِصَامَ لَهَاۜ

“…Artık her kim tâğutu inkar edip, Allah'a inanırsa, sağlam bir kulpa yapışmıştır ki, o hiçbir zaman kopmaz. Allah, her şeyi işitir ve bilir.”

Gördünüz mü? Allah’a îmanın gerçekleşebilmesi için önce tâgutun reddedilmesi sonra da Allah’a îman edilmesi gerektiği âyette açıkça vurgulanmıştır. İşte burada kelime-i tevhid de bu âyet de bu konuda aynı şeyleri söyleyerek birbirleri ile benzeşmişlerdir.

Aşağıdaki âyet de aynı şeyi ifâde etmektedir:

وَلَقَدْ بَعَثْنَا ف۪ي كُلِّ اُمَّةٍ رَسُولًا اَنِ اعْبُدُوا اللّٰهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَۚ

“Andolsun Biz her ümmete: “Allah’a kulluk yapın ve TAĞUT’tan (Bâtıl nizamlardan ve putlaştırılmış insanlardan) kaçının!” diye (tebliğ etmeleri için) bir elçi gönderdik.” (Nisâ: 36)

Görüldüğü gibi bu ayet, peygamberlerin gönderilme sebeblerinden birinin de “tâgutlardan kaçınmak için” tebliğ etmeleri olduğunu açıkça beyân etmektedir.Tâguttan ve tagutlardan, tâgûtî sistemlerden, rejimlerden kaçınmak için de Tâgutun ne olduğunu doğru bilmek gerekir. Tâgut bilinci doğru olmadıkça tâgutları inkar mümkün olmaz. Kişi bu âyete îman ettiğini söyler durur ama tâgutları desteklemeye de devam eder. Peki nedir veya kimdir Tâgut?

İbn-i Cerir et-Taberî tâgutu şöyle izah eder:

"“Bana göre tâguta verilecek en doğru anlam; Allah Teâlâ'ya karşı haddini aşan ve Allah Teâlâ'dan başka kendisine zorla veya gönüllü itaat edip bağlanılarak ibâdet edilen kimsedir.Kendisine ibâdet edilen bu varlık bir insan olabileceği gibi şeytan, dikili taş, put veya herhangi bir şey de olabilir.” ( Taberî Tefsiri, cilt:3, sayfa:21 )

Buna göre tâgut, kulu, Allah-u Teâlâ’ya ibadetten, dinde ihlâslı olmaktan, Allah-u Teâlâ’ya ve rasûlüne itaat etmekten engelleyen ve uzaklaştıran her şeydir. Bu, cinden ve insandan bir şeytan olabileceği gibi, ağaçlar, taşlar ve başka şeyler (nefis, hayvan, para, kadın, mezar) de olabilir.

Tâgut’un bir diğer anlamı ise; Allah’ın kanunlarına, hükümlerine mukâbil hükümler koyan ve insanları bu hükümlere uymaya çağıran, zorlayan her kişi, kurum, otorite, sistem ve rejimdir. Bugün beşerî sistemlerin her biri birer tâgut olduğu gibi bu sistemlerin idârecileri, savunucuları da birer tâgutturlar. İşte Allah’ın hükümlerine aykırı hükümler koyan veya konulmuş buöyle hükümlerle insanları idare edip Allah’a isyan eden her kişiyi, otoriteyi, sistemi, ideolojiyı inkar etmeden Allah’a îman gerçekleşmez. Bunun böyle bilinmesi ve ona göre hareket edilmesi gerekir. Selam ve dua ile.

#islam #tevhid

Dersin Tamamı İçin:

https://www.youtube.com/watch?v=XbWVnv5uL0g

Onlar Hâlâ Cahiliye Hükmünü Mü İstiyorlar!

اَفَحُكْمَ الْجَاهِلِيَّةِ يَبْغُونَۜ وَمَنْ اَحْسَنُ مِنَ اللّٰهِ حُكْمًا لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ۟

Maide Suresi 50 . Yoksa cahiliyenin hükmünü mü istiyorlar? Yakinen inanmış bir kavim için kim Allah’tan daha güzel hüküm sahibi olabilir? (5/Mâide, 50)

Allah’ın (cc) hükümleri dışında kalan her yasa, kanun, düzen “cahiliye”dir. Böylesi düzenlere razı olan ve imani bir tavırla reddetmeyen toplumlar, cahiliye toplumlarıdır.

Şunu unutmamalı: Cahiliye bir zaman dilimi değil, bir zihniyet meselesidir. Bir yerde İslam/Tevhid varsa, mutlaka karşısında cahiliye vardır. Yasalarını Allah’tan almayan, hayatı İslami ölçülerle okumayan, bilgisi vahye dayanmayan her insan/toplum cahiliye ehlidir.

#islam #tevhid #fpy

Haşr Suresi 7. Ayeti - Allah’ın (fethedilen diğer kâfir) memleketler halkın(ın malın)dan, Resûlü’ne ganimet verdiği şeyler; Allah’a, Peygamber’e, akrabalarına, yetimlere, yoksullara, yolda kalanlara aittir. Bu da (bu malların), içinizden yalnız zenginler arasında elden ele dolaşan bir servet olmaması içindir. Peygamber size neyi verdiyse onu alın, size neyi yasak ettiyse ondan da vazgeçin.* Allah’a saygılı olup emirlerine uygun yaşayın/aykırı davranmaktan sakının. Çünkü Allah’ın azabı çetindir.

[4] Allah Resûlü’nün verdiği/emrettiği ve nehyettiği ne varsa âyette geçen (“mâ” ism-i mevsûlünden dolayı) özel ve genel emrettiği ve nehyettiği her şeyi içine alır. Bundan dolayı hadisler ve sünnetler mü’minlere şer’î delildir. [krş. 7/157]

“"Eğer siz, lezzetleri yok eden ölümü ansaydınız, bu kadar çok konuşmazdınız. O lezzetleri yıkanı çokça anın! Kabir, ya cennet bahçelerinden bir bahçedir, ya da cehennem çukurlarından bir çukurdur.” (Ebû Saîd radıyallahu anh.

Soru: Selamun Aleykum hocam. Hadis inkarcılarına karşı tutumumuz ne olmalı?

Cevap: Aleykum selam. Hadis inkarcısına karşı ben neyi açıklayacağım ki?

Hadis inkarcısı sadece bu hadisi inkâr etmiyor ki ona bu hadis hakkında deliller getireyim de onu yanlış inancından döndürmeye çalışayım. Onlar tüm hadisleri inkâr etmektedirler. Onlar Allah Rasûlünü devreden çıkararak “bize Kur’an yeter” deyip Kur’an’ı da kendi hevalarına göre yorumlayan kimselerdir ve bu halleri ile kâfir olmuşlardır. Müslüman böyle kâfirlerin paylaşımlarını gündem yaparak onlara yardım etmez. Müslümanlar Allahu Teâlâ’nın şu emrine kulak verirler:

“Allah ve Resûlü bir işe hüküm verdiği zaman, inanmış bir erkek ve kadına o işi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Her kim Allah ve Resûlüne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.” (Ahzab; 36)

Bu âyete göre her Müslüman Allah’ın kitabında bir şey bulduğu zaman, peygamberden de sahih bir sünnet geldiği zaman onlara sorgulamadan iman eder. Çünkü İmanın vasfı budur. İmanda acaba, öylemi soruları olmaz. Olursa bu iman olmaz zaten.

Mü’minler yine Allah’ın şu âyetine kulak verirler:

"Aralarında hükmetmesi için, Allah’a ve Resulüne davet edildikleri vakit, müminlerin söyledikleri tek söz; “Baş üstüne; işittik ve itâat ettik.” demek olmuştur. İşte kurtuluşa erenler bunlardır.”(Nur, 24/46-51).

Gördünüz mü âyeti? Sâdece “işittik ve itaat ettik”. O kadar. Bundan ötesi şüphedir ve imanda da şüpheye yer yoktur. Biz sebebini, hikmetini bilelim bilmeyelim, Allah’tan ve Rasûlünden gelen şeylere “baş göz üstüne” deriz. Kâfirler ve zındıklar ne derlerse desinler, şüpheye düşmeyiz ve aldırmayız.

Bu hadis sâdece Buhârî’de de geçmiyor. Şu kaynakların hepsin de de vardır:

(Buharî, Vudu, 66; Tıp,5- 6; Diyat, 22; Müslim, Kasame, 9-11; Ahmed b. Hanbel III/107,163; Ebu Davud, Hudud,3; Tirmizi, Taharet, 55, Nesaî, Tahrimu’d-dem, 8-9)

“Allah ve Resûlüne karşı savaşan ve yeryüzünde bozgunculuk yapmaya çalışanların cezası, ancak öldürülmeleri ya asılmaları yahut el ve ayaklarının çaprazlama kesilmesi, yahut da bulundukları yerden sürgün edilmeleridir. Bu onların dünyada çekecekleri rezilliktir, âhirette ise onlara büyük bir azap vardır.” (Maide, 5/33I).

Şunu unutmayalım ki, Kur’an peygamber efendimize indirilmiş ve o Kur’an’ın nasıl anlaşılması gerektiğini sahabelere o açıklamış, amelî ibâdetlerin nasıl yapılacağını da o göstermiştir. “Bize Kur’an yeter” diyen zındıklar peygamberi devreden çıkararak Kur’an’ı kendi bozuk akıllarına göre tevil etmektedirler. Böylelerinden ve böylelerinin açıklamalarından uzak durun.

“Meselenin özü budur. Selam ve duâ ile.

Edille-i Şer'iyye ne demek? Kısaca anlamı nedir?

Şer'î deliller anlamına gelen edille-i şer'iyye, dinî hükümlerin dayandığı kaynaklara denir. Fıkıh usulünde delil, şer'î ve amelî bir hükme götüren şey diye tarif edilebilir. Bunun için âlimler, hem dinî hükmün çıkarıldığı aslı, hem de hükmü elde etmek için kullanılan yöntem ve genel prensipleri delil olarak adlandırmışlardır. Bu nedenle, hüküm çıkarılmakta asıl olan âyet ve hadisler ile hüküm çıkarma usulü olan icma, kıyas, sahabenin sözü, istihsan, istıslah, ıstıshab gibi metotlar şer'î delil olarak kabul edilmiştir. Ancak İslâm âlimleri, bir bakıma bütün şer'î delilleri temsil eden ve hükümlerin kaynağını oluşturan bir konumda gördüklerinden, bunlardan dördü üzerinde ittifak etmişlerdir; bunlar Kitap yani Kur'ân-ı Kerim, Sünnet, icma' ve kıyastır. Bu delillere edille-i erbaa da denilmektedir.