Birini affetmek olgunluktur derler, ama affetmenin hamurunda sevgi vardır. Eğer kırgınlığınız onarılmadıysa ve kendi kendinize barıştıysanız unutmayın ki o kişiye olan sevginizden çalıyorsunuz. Bu bölüm özür dilemekten kaçan ama hep affedilenler için. Bir dahaki sefere neden herkes beni bir anda terk ediyor dememek için, vaktinde affedilmenin önemi..

Hiç yapma denilen bir şeyi yaptınız mı? Çimlere basıp, boya kurumuş mu diye elleyerek kontrol edenler olarak hayırdan anlamıyor olabilir miyiz? Hayır demek de, sınır koymak da o kadar önemli ki aslında. Kendi sınırımızı tanıyıp çizgiyi çekme zamanı geldi. Gerekirse o boyaya dokunun ama sınırınıza dokundurmayın.

Dürüstlük bir kusur mudur? Peki ya hepimiz şiddetle savunduğumuz doğruları aslında istemiyor olabilir miyiz? Hiç duymayı sevdiğiniz bir yalan olmadı mı gerçekten? Yalanlardan bıkmış, korkup kaçan insanlardan tükenmiş ve hayal kırıklığına uğramış hassas ruhlar, son kez dürüst olalım mı? Kendimize.

Dişil enerjimiz yükselsin diye tuzlana tuzlana balığa döndüğümüz yetmedi mi? Prenses gibi davranan erkekler için daha ne kadar şövalyelik yapacağız inanın bilmiyorum. En iyisi hepimiz kendi enerjimize sahip çıkıp başkaları için var olmayı bırakalım artık. Mutlu olacağımız, parlayacağımız günler gelsin ve kimse için değilse de aynadaki için dengelenelim. Ve en önemlisi, aman Ali Rıza Bey dengemiz kaçmasın.

Taklit edildiğimiz zaman neden kızarız? Bizden daha iyi olabilme ihtimalleri mi kıskandırır bizi? Peki ya bu “eşsiz” özelliklerimizi bu kadar seviyorsak neden sahiplenip parlamak yerine mızıkçı çocuklar gibi köşemize çekilip surat asıyoruz? Ağlamayı bırakıp kendimiz olma zamanı geldi bence…

İki seçenek arasında kalıp delirince sizi de delirteyim istedim. Eğer siz de karar vermekten korkup kırmızı hap mı mavi hap mı diye düşünmekten yorulduysanız gelin mor hapı beraber arayalım!

Kendi kendime konuşurken konu buralara kadar geldi. Ben kimim ve kendime ne yapıyorum diye düşünürken, saçını süpürge eden bir kadından o süpürgeye binip kaçmak isteyen birine dönüştüm. Huzurlarınızda ilk kusurum “ Superman Sendromu”.