Bu üstünlük yalnızca üretim kapasitesiyle değil; nadir toprak elementleri, stratejik ihracat kotaları ve küresel tedarik zincirleri üzerindeki hâkimiyetle şekilleniyor.

Yani Çin artık ticareti yalnızca ekonomik değil, stratejik bir güç üretim mekanizması olarak görüyor.

Amerika’nın uyguladığı korumacı politikalar, ironik biçimde, üretim ve sermayenin yeniden Çin’e yönelmesini hızlandırıyor.

Sonuç olarak küresel tedarik zincirlerinde Çin merkezli bir yeniden yapılanma süreci gözlemleniyor.

Lityum, kobalt, nikel, grafit, bakır, manganez, bor ve nadir toprak elementleri…

Bunlar yalnızca sanayi için değil; enerji dönüşümü, savunma teknolojileri ve yapay zekâ donanımları için de hayati önem taşıyor.

Türkiye bu alanı artık sadece ekonomik değil, ulusal güvenlik ve dış politika ekseninde ele almalı.

Orta Asya ve Afrika’daki maden diplomasisi, upstream bağımsızlık açısından belirleyici bir unsur olabilir.

Bugün ticaret anlaşmaları yalnızca ekonomi politikası değil, aynı zamanda jeoekonomik diplomasi anlamına geliyor.

Kalkınma Yolu ve Orta Koridor projeleri, bu yaklaşımın somut örnekleri arasında yer alıyor.

Çin’in üretim merkeziliği güçlendikçe, Türkiye’nin avantajı;

Doğu Asya üretimi ile Avrupa tüketimi arasında tarafsız, güvenilir bir montaj ve lojistik köprü kurabilmesinde yatıyor.

Bu rolün sürdürülebilmesi, öngörülebilir düzenlemelere ve hem Doğu hem Batı standartlarına eşzamanlı uyuma bağlı.

Fed frene bastı, ayağını gazdan çekti…

Piyasalar ise hâlâ yön arıyor.

Trump, Asya turuna Tokyo’dan başladı: Bu hamle Çin’e verilmiş mesaj mı?

Trump’ın Asya turuna Tokyo’dan başlaması, takvim üzerinde rastgele verilmiş bir karar olarak görülemez. Çünkü bu ziyaret, Çin Devlet Başkanı Xi Jinping’le yapılması beklenen görüşmeden hemen önce gerçekleştiği için, Washington’ın daha ilk adımda “bu sahneye yalnız çıkmıyorum” mesajı vermek istediği anlaşılıyor. ABD, Asya eksenine dönüşünü yalnızca lider diplomasisi üzerinden değil, yeniden sertleşen bir ittifak hattı üzerinden tesis etmeye çalışıyor.

In 2025, the United States announced a new federal budget that earmarked $185 billion for immigration enforcement.That figure is larger than the combined annual military spending of the United Kingdom and France.At first glance, it seems like a domestic matter — about border patrols, detention facilities, and the enforcement of immigration law.But when examined closely, this budget reveals much more than policy. It signals a deeper transformation of governance — not just in the U.S., but globally.This level of spending doesn’t come from a single leader’s ideology. It reflects a broader, trans-administrative shift — one driven by the interests of a vast security-industrial network.This network includes defense contractors, surveillance technology firms, data analytics companies, and the government agencies that purchase their services.We’re no longer just talking about physical borders.Today, borders are becoming digital infrastructures — lined with sensors, drones, facial recognition systems, and AI-based threat detection.And these systems are not dismantled when a new government comes to power.They become embedded. Permanent.What we are witnessing is not merely border control — but the creation of a control society.One where movement is categorized, risk is predicted, and people are sorted not by law but by algorithms.And this isn’t happening only in America.The European Union operates similar technologies through platforms like EUROSUR, ( European Border Surveillance System ) which enables real-time tracking of people on the move.Private firms increasingly influence public migration policy — by designing the tools through which borders are managed.So what does this tell us?That migration has become more than a humanitarian or labor issue.It has become a vector of security logic — a way to justify permanent infrastructure, constant surveillance, and the normalization of exception.Political theorist Colin Crouch once wrote about “post-democracy” — a system in which democratic institutions still exist, but decisions are made elsewhere, by powerful elites and unelected interests.This immigration budget is an example of that shift.While public debate focuses on elected leaders, the systems being built behind the scenes are quietly reshaping how governance works.Governments partner with corporations in opaque ways, creating data regimes that categorize individuals long before they reach a border.And once this infrastructure is in place, it is very difficult to undo.Contracts are signed. Technologies are installed. Institutions are built around them.What begins as a response to a temporary crisis quickly becomes a permanent operating system.So yes — $185 billion is a large number.But it’s not just about money. It’s about continuity.It represents a future where control is decentralized, but intensified.Where states manage not only territory, but behavior, desire, and movement.And the ultimate question is this:Who will inherit this system — and how will they use it?https://esenermiserturk.com.tr/anali%CC%87zler/f/trump%E2%80%99s-185-machine

The showdown between the US and China is unstoppable. The trade wars that global economies are following with great attention may lead to a sharp contraction of up to 80 percent in the trade of goods between the two countries and a decrease of approximately 7 percent in the global real Gross Domestic Product (GDP) in the long term. However, as our President Recep Tayyip Erdoğan emphasized, “There is a serious uncertainty in the world, but we know that we will get through this period more easily than many countries. We expect Turkey to be less affected than similar countries.”

https://www.oncevatan.com.tr/turkiye-bozulan-nizami-duzeltecek