Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, az iken, uz iken.
Bir gün bir ceviz ağacı göründü gözüme; yalanım yok, inanmayın sözüme, ağaç da ağaç mı ki.
Kökü var, budağı yok; dalı var, yaprağı yok; üstündeki cevizin de adı var, tadı yok!
Taş attım, değmedi; kuş attım, değmedi, değmedi ya.
Ağacın başı da koskoca bir tarla oldu sana!
Kimi dedi; Tuz ek! Kimi dedi; Karpuz ek!
Bu lafları duydum, bu teflere uydum, tutup karpuz ektim.
Ektim ama ne ektiğim yeşerdi geldi; ne diktiğim güverdi gitti.
Velâkin öyle bir karpuz bitti, öyle bir karpuz bitti ki, alâmet mi dedin alâmet!
Bin dev yese bitiremez; bin deve gelse götüremez.
Dilim dilim dileyim bari dedim, başladım kesmeye.
Ha babam ha, daha daha, bir daha, derken bıçağım içine kaçmasın mı?
İlâhi evin, köyün yıkılsın karpuz!
Ağzımı soktum, alamadım; gözümü soktum, bulamadım.
Baktım olacak gibi, duracak gibi değil; getirdim bir biçimine, kendim girdim içine.
Tamam yedi yıl, yedi ay aradım, olmadı; derdim, çilem bir türlü bitip dolmadı.
Ne bıçağımı bulabildim, ne elimi.
Açıldım deryalara, denize; gayri ne selâm, ne kelâm; öylesi, böylesi kof cevize!
Bin kantar akıl ister, şu masalı seçmeye.

Bir zamanlar var iken, bir zamanlar yok iken dağ bir fare doğurmuş, kanatlanmış uçmaya.
Denizdeki balıklar, kayık tutmuş kaçmaya.
Ak mescidin ak minaresi, eğilmiş su içmeye.
Bir balık kavağa çıkmış, söğüt dalı biçmeye.
Develer saraya girmiş, hörgücünü ölçmeye.
Su aygırı ahdetmiş Kaf dağını geçmeye.
Bin kantar akıl ister, şu masalı seçmeye.

Evvel zaman içinde kalbur saman içinde.
Cinler cirit oynarken eski hamam içinde.
Bir serçe kanadını kırk katıra yüklettim.
Ne az gittim, ne uz gittim, Kaf Dağı’na ilettim.
Bir nefeste erittim o dağların karını.
Dikilmedik ağacın orda yedim nasrını.
Eğrilmedik iplikle ne çulhalar dokudum.
Elif dedim B dedim.
Dağı, taşı okudum.
Bir sinek bir kartalı sallayıp vurdu yere.
Yalan değil, gerçektir.
Yer yarıldı birdenbire.
Kerpiç koydum kazana poyraz ile kaynattım.
Nedir diye sorana bu masalı anlattım.

Zaman zaman içinde, kalbur saman içinde, cinler cirit oynarken eski hamam içinde... İnanma oğul inanma; bu ne maval, ne martaval; kuyruklu, kulaklı masal! Amma lâkin masal deyip de geçmeyin öyle: Masal masal maliki, oğlu, uşağı on iki, on ikinin yarısı, Keloğlan‘ın arısı, bal yapar, petek yapar; sana da yeter, bana da yeter. Çin’e de yeter, Maçin’e de yeter. Haydi, öyleyse, kara kadı, kuru kadı, cin deliğinden geçelim; lâle, sümbül biçerek; şurup şerbet içerek masal dünyasına göçelim.

Bir varanın, bir sürenin. Zaman zamanda iken. Kalbur samanda iken, sucu tellal keçi berber iken. Tavşan bize çırak iken, ben on beş yaşımda çocuk iken. Samanlık tepesinde çelik çomak oynardım. Öteden doğru dedem geldi: “Oğlum müjde, baban dünyaya geldi” dedi. Samanlık saçağından kendimi attım yere. Sonra eve gittim anam verdi babamı elime. Salla dedi beşiği salladım da salladım. Ben beşiği tıngır mıngır sallarken, babam düştü beşikten, ben atladım eşikten…

Evvel zaman içinde kalbur kazan içinde. deve tellal, pire berber iken.

Ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken.

Bağda üzüm bekler, derede odun yükler iken. Âlem uykuda ben pusuda iken.

Masal anlatayım sana sen de İstanbul’u verirsin bana. O yalan bu yalan fili yuttu bir yılan.

Yapraklar yorgan iken, arı kaptan, karga padişah, sivrisinek zurnacı iken.

Biz samandan börek satar kârını cebimize atar iken.

Derken sabahleyin erken, keçiler koyunları tıraş ederken tahtakurusu saz çalar sıçanlar cirit atarken.

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, az iken, uz iken.

Bir gün bir ceviz ağacı göründü gözüme; yalanım yok, inanmayın sözüme, ağaçta ağaç mı ki.

Kökü var, budağı yok; dalı var, yaprağı yok; üstündeki cevizin de adı var, tadı yok!

Taş attım, değmedi; kuş attım, değmedi, değmedi ya.

Ağacın başı da koskoca bir tarla oldu sana!

Kimi dedi; Tuz ek! Kimi dedi; Karpuz ek!

Bu lafları duydum, bu teflere uydum, tutup karpuz ektim.

Ektim ama ne ektiğim yeşerdi geldi; ne diktiğim güverdi gitti.

Velâkin öyle bir karpuz bitti, öyle bir karpuz bitti ki, alâmet mi desen alâmet!

Bin dev yese bitiremez; bin deve gelse götüremez.

Dilim dilim dileyim bari dedim, başladım kesmeye.

Ha babam ha, daha daha, bir daha, derken bıçağım içine kaçmasın mı?

İlâhi evin, köyün yıkılsın karpuz!

Ağzımı soktum, alamadım; gözümü soktum, bulamadım.

Baktım ki olacak gibi, duracak gibi değil; getirdim bir biçimine, kendim girdim içine.

Tam yedi yıl, yedi ay aradım, taradım olmadı; derdim, çilem bir türlü bitip dolmadı.

Ne bıçağımı bulabildim, ne elimi.

Açıldım deryalara, denize; gayri ne selâm, ne kelâm; öylesi, böylesi kof cevize!

Bin kantar akıl ister, şu masalı seçmeye.

Masal masal maniki, yolda saydım on iki, on ikinin yarısı, tilki çakal karısı. Masal masal martladı, iki fare atladı, kurbağa kanatlandı, tos vurdu bardağa, çocuk çıktı çardağa. Masal masal maniki, kuyruğu var on iki, kuyruğunda beni var, kulağında çanı var. Masal masal matadar; kulak duyar, damak tadar.

Az gittim uz gittim, dere tepe düz gittim. Çayır çimen geçerek, lale sümbül biçerek; soğuk sular içerek, altı ayla bir güz gittim. Bir de dönüp ardıma baktım ki, ne göreyim, gide gide bir arpa boyu yol gitmişim... Vay başıma, hay başıma; bu yol bitecek gibi tükenecek gibi değil. Ya bir devlet kuşu konsa başıma, ya da alsa beni kanadına kaşına demeye kalmadı bir de ne göreyim? Adıyla sanıyla, yeşiliyle alıyla, Zümrüdüanka dedikleri değil mi bu? Kafdağı’nın üstünden süzüm süzüm süzülüp geliyor. Bakın hele; yüzü insan, gözü ahu. Ne maval, ne martaval. İşitilmedik bir masal bu...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde. Develer tellal iken, pireler berber iken. Ben bağda üzüm bekler, derede odun yükler iken. Bir varmış bir yokmuş. Masalın yalanı mı olurmuş. O yalan bu yalan, fili yuttu bir yılan. Bu da mı yalan? derken; sabahleyin erken, keçiler koyunları tıraş ederken, tahta kurusu saz çalar, sıçan cirit atar iken, çıkmış bir kocakarı ortaya. En sonunda açmış ağzını
yummuş gözünü. Bir laf etmiş, bir laf etmiş. Bakalım ne laflar etmiş.