พราหมณ์คนหนึ่งชื่อชูชก อยู่ในหมู่บ้านชื่อ ทุนนวิฏฐะ แคว้นกาลิงครัฐ เที่ยวภิกขาจารได้ทรัพย์ 100 กหาปณะ นำไปฝากไว้กับสกุลพราหมณ์แห่งหนึ่ง แล้วออกไปตระเวนหาทรัพย์อีก เมื่อชูชกจากไปเป็นเวลานาน สกุลพราหมณ์นั้นก็นำกหาปณะที่ชูชกฝากไว้ไปใช้จนหมด ภายหลังชูชกกลับมาขอทรัพย์คืน ก็ไม่สามารถจะคืนทรัพย์นั้นให้ได้ จึงยกธิดาชื่อนางอมิตตตาปนาให้แก่ชูชกเป็นสิ่งทดแทน ดังนี้เป็นต้น นางอมิตตตาปนาเป็นคนขยันขันแข็ง ทำหน้าที่ภรรยาที่ดี ทำให้หญิงทั้งหลายในหมู่บ้านถูกสามีต่อว่า ให้เอาเยี่ยงอย่างนางอมิตตตาปนาที่ปรนนิบัติชูชก หญิงเหล่านั้นจึงพากันกล่าวคำเสียดสี เย้ยหยันต่างๆ นาๆ จนนางอมิตตตาปนาไม่สามารถออกนอกบ้านได้ จึงบังคับให้พราหมณ์ชูชกไปขอพระชาลีและพระกัณหามาเป็นทาสทาสี ชูชกจำต้องเดินทางไปจวนจนใกล้จะถึงเขาวงกต ได้พบพรานเจตบุตร ซึ่งรู้ความประสงค์ของชูชก จึงขู่ว่าจะฆ่าให้ตาย แต่พราหมณ์กล่าวมุสาว่า ตนเป็นราชทูตของพระเจ้าสัญชัยให้มารับพระเวสสันดร พระนางมัทรีและราชนัดดาทั้งสองกลับสู่แคว้นสีพี พรานเจตบุตรหลงเชื่อ จึงบอกทางให้แก่พราหมณ์ชูชกด้วยความดีใจ ที่เข้าใจว่าทุกพระองค์จะได้กลับสู่พระนคร พราหมณ์ชูชกแม้จะเป็นยาจกเที่ยวขอทาน แต่ยาจกผู้นี้ก็เป็นส่วนที่เพิ่มพูนบารมีแก่พระเวสสันดร ให้มีโอกาสได้บำเพ็ญบารมีอันยิ่งใหญ่ดังนี้ -- เทศน์มหาชาติ กัณฑ์ชูชก วันที่ 21 ธันวาคม 2561