คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

เอกายโน อยํ ภิกฺขเว มคฺโค สตฺตานํ วิสุทฺธิยาโสกปริเทวานํ สมติกฺกมาย ทุกฺขโทมนสฺสานํ อตฺถงฺคมาย ญายสฺส อธิคมาย นิพฺพานสฺส สจฺฉิกิริยาย ยทิทํ จตฺตาโร สติปฏฺฐานา

ภิกษุทั้งหลาย นี่คือหนทางๆเดียว ที่จะเป็นไปเพื่อความบริสุทธิ์แห่งสัตว์ เป็นไปเพื่อความล่วง ความทุกข์และโทมนัส เป็นไปเพื่อดับความโศกและความร่ำไร หนทางนี้คือสติปัฏฐาน ๔ นั่นเอง

พระพุทธเจ้าบอกว่า “ภิกษุทั้งหลาย อานาปานสติอันบุคคลใดอบรมแล้วทําให้มากแล้ว ย่อมบําเพ็ญสติปัฏฐาน ๔ ให้บริบูรณ์ได้ อานาปานสติอันบุคคลใดอบรมแล้วทำให้มากแล้ว มีอานิสงส์มาก มีผลานิสงส์มาก”

อานาปานสติอันบุคคลใดอบรมแล้วทําให้มากแล้วมีอานิสงส์มากอย่างไร?มีอานิสงส์มากคือ ทําให้บําเพ็ญสติปัฏฐาน ๔ บริบูรณ์ได้

พระพุทธเจ้าจึงสอนอานาปานสติให้เป็นตัวผ่านเข้าไปสู่สติปัฏฐานทั้งหมด แล้วองคาพยพของธรรมสําหรับที่จะเข้าไปสู่ความพ้นทุกข์เรียก โพธิปักขิยธรรม ๓๗ ประการ ผ่านทางลมหายใจทั้งหมดเลย ไม่ว่าจะเป็นสติปัฏฐาน ๔ สัมมัปปธาน ๔ อิทธิบาท ๔ อินทรีย์ ๕ พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ มรรคมีองค์ ๘ ครบหมด ๓๗ ประการ เป็นองคาพยพของการที่จะเข้าสู่แดนแห่งการตรัสรู้ ก็มาจากลมหายใจหมดเลย มันสําคัญขนาดนั้น

แต่ทําไมต้องใช้ลมหายใจเป็นทางของสติปัฏฐาน พอไปกายคตาสติ พระพุทธเจ้าบอกว่า “บุคคลใดเจริญกายคตาสติ บุคคลนั้นชื่อว่ายืนอยู่บนอมตธรรม” อมตธรรม คือ ธรรมที่ไม่ตาย พอกายคตาสติ ท่านบอกถึงอะไรเป็นเรื่องแรกอีก? ลมหายอีก อานาปานสติอีกแล้ว ต้องอานาปานสติก่อน เพราะฉะนั้นที่พูดมาตอนบ่ายนี้ จับต้นชนความแล้ว หนึ่ง จิตต้องเป็นกลาง อาการที่อานาปานสติเป็นตัวที่จะทําให้จิตยืนอยู่ในจุดที่ชื่อว่าเป็นกลางครบเต็มบริบทของมัน นั่นจึงต้องลมหายใจ

อ้าว มันเป็นกลางอย่างไร? เป็นกลางหมายความว่า สติปัฏฐาน คือ สติเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐาน จิตไม่ได้ไปทําอะไรเลย จิตนิ่งอยู่เฉยๆ มีสติเข้าไปรับรู้รับทราบ มีสติเข้าไปรู้ เกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ แล้วถ้าจะวางจิตไว้ที่อื่น

เพราะฉะนั้นการใช้ลมหายใจมันเป็นช่องเดียว จุดเดียว ที่ทําให้สติบริสุทธิ์ เพราะจิตนิ่งอยู่ที่ฐาน แล้วสติมันเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่นี้เข้าไปรับทราบลม พอเข้าไปรับทราบลม สติก็จะกั้นจิตให้นิ่งอยู่ที่ฐานอยู่เรื่อยๆ สติบริสุทธิ์จะมีคุณสมบัติ ๒ ประการ คือ

๑) เข้าไปรับทราบสิ่งที่ปรากฏเฉพาะหน้า

๒) จะกั้นจิตนิ่งไว้อยู่ที่ฐาน

พระพุทธเจ้าตรัส สติ เตสํ นิวารณํ สติเป็นเครื่องกั้นการไหลไปของจิต สติบริสุทธิ์นี้ แต่ถ้าจิตที่ไม่นิ่งอยู่ที่ฐาน แล้วมีเจตนาไหลเข้าไป สติที่มีอยู่มันก็ไปกับเจตนา จิตทั้งหมดนี้ก็จะไหลไปด้วย ไหลเข้าไปในสู่สิ่งนั้นให้เกิดการกระทําขึ้นมา

ที่พระพุทธเจ้าให้ใช้ลมหายใจ เพราะ

๑) ลมหายใจมันไหลเข้าไหลออกของมันอยู่แล้ว

๒) จิตมันมีอยู่ในกายอยู่แล้ว เพียงแค่ชี้จุดให้จิตไปตั้งอยู่เฉยๆ

จิตมันอาศัยกายนี้อยู่แล้ว แต่มันไม่รู้อยู่ตรงไหน เพราะฉะนั้นชี้จุดให้จิตไปอยู่ในจุดที่ชื่อว่านิมิต นิมิตคือจุดที่เป็นช่องทางเดินของลม แล้วสติจะเกิดต่อสิ่งที่เกิดเฉพาะหน้า สติจะเข้าไปรับรู้สิ่งที่เกิดเฉพาะหน้า สิ่งนั้นมันจะต้องเป็นจริงในขณะนั้น ด้วยการกระทบกับประสาทส่วนใดส่วนหนึ่ง

พระพุทธเจ้าบอกว่า

กาเยสุ กายญฺญตราหํ ภิกฺขเว เอตํ วทามิ ยทิทํ อสฺสาสปสฺสาสํ

ภิกษุทั้งหลายเราขอบอกว่า ลมหายใจเข้าลมหายใจออกเป็นกายๆหนึ่งในกายทั้งหลาย

มันก็จบแล้ว เราเพียงแค่อะไร? ทําจิตนี้ให้มีฐาน ให้เขานิ่งอยู่ที่ฐาน ในขณะที่อยู่ที่ฐานปั๊บ เขารู้ลม รู้ลมไปก่อน ในกายคตาสติ พระพุทธเจ้าให้วางจิตให้รู้ลมไปก่อน หลังจากรู้ลมแล้วค่อยไปรู้อิริยาบถใหญ่ รู้อิริยาบถใหญ่ได้แล้วค่อยรู้อิริยาบถย่อย เมื่อรู้ลมได้แล้ว รู้อิริยาบถใหญ่ รู้อิริยาบถย่อย แล้วก็รู้สภาพธรรมทั้งปวงได้ต่อไป แต่ต้องขึ้นต้นด้วยลมก่อน

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

ในเรื่องของสติปัฏฐานและการปฏิบัติของเรามันเริ่มต้นอย่างไร? มันเริ่มต้นด้วยความรู้ และความรู้ที่มันเกิดนี้มันทําอะไร? มันทําลายความไม่รู้

ความรู้ชั้นแรก คือ ความรู้ที่เกิดจากการฟัง แต่เดิมมันมีความไม่เข้าใจอยู่ ก็เรียกว่ามีความไม่รู้อยู่ พอฟังแล้วมันก็เกิดความเข้าใจ เห็นด้วย มันก็ไปทําลายความไม่เข้าใจ เรียกว่า ความไม่รู้นั่นเอง ความเข้าใจที่เกิดจากการฟังมันไปทําลายความไม่เข้าใจ เรียกว่า ความรู้ไปทําลายความไม่รู้ แต่ชั้นนั้นเป็นชั้นของสุตมยปัญญา เป็นชั้นของการฟัง ของการเรียนรู้ ซึ่งจิตยังเป็นอวิชชาและก็ยังหลงอยู่ ก็เมื่อก่อนมันไม่รู้มันจึงมีความหลง อยู่ในอํานาจของจิตที่ปรุงแต่งด้วยโลภ โกรธ หลง อาสวะทั้งปวง แต่ว่าพอมีความเข้าใจไปทําลายความไม่เข้าใจนั้นน่ะ แล้วจิตมันก็ยังไหลปรุงแต่งอยู่กับความโลภ ความโกรธ ความหลงเหมือนเดิม แต่นี่ก็เรียกว่าเดิมมันไม่เคยรู้ ฟังจนเข้าใจใช่ไหม? ความเข้าใจที่เกิดจากการฟังเป็นความรู้ที่ทําลายความไม่รู้ตัวแรก แต่ว่าประตูมันเปิดแล้วแหละ แต่มันยังไม่ได้เข้าไป

ชีวิตของเราจึงไม่ได้อยู่บนวิถีของมัคคปฏิปทา นี่คือแค่เข้าใจ แต่ด้วยความรู้ที่มันเข้าใจนั้นน่ะ มันโม้ได้ โอ้อวดได้ พูดให้คนอื่นฟังได้ถึงมรรคผลนิพพานเลย หรือแม้นแต่เข้าไปสู่ความเข้าใจนั้นแล้ว คือเข้าใจแล้ว แต่ก่อนไม่เข้าใจเลยไม่รู้เลย ฟังจนเข้าใจ พอเข้าใจเสร็จแล้วก็เข้าไปร่วมด้วย ร่วมด้วยช่วยกันในเส้นทางในประตูที่จะเดินออกจากป่านั่นน่ะ แต่ก็ไปเกาะอยู่ตามขอบฝั่ง พระพุทธเจ้าเรียกว่า อปฺปกา เต มนุสฺเสสุ เย ชนา ปารคามิโน แม้นแต่ว่าเข้าใจแล้ว เดินไปแล้ว ก็ยังไปเกาะเลียบๆอยู่ชายฝั่ง ยังดําผุดดําว่ายอยู่ในทะเลดังเดิม

ความรู้ทางธรรมะ พระพุทธเจ้าจึงสอนมี ๓ ชั้นนะ ชั้นสุตมยปัญญา จินตมย ปัญญา ภาวนามยปัญญา แม้นการฟังแต่ละขณะจิต บางขณะจิตมันฟังด้วยสุตมยปัญญา ได้เป็นความรู้ในชั้นสุตมยปัญญา บางครั้งในการฟังได้รับความรู้ในชั้นของจินตมยปัญญา บางครั้งในการฟังมันได้รับความรู้ในชั้นของภาวนามยปัญญา มันอยู่ที่ขณะจิตที่เข้าไปทําการเรียนรู้และรับฟัง ว่ามันรับฟังแล้วมันเกิดปัญญาแบบไหน เกิดความรู้แบบไหน

ถ้าฟังแล้วเกิดความรู้ในชั้นของสุตมยปัญญา ก็แค่เข้าใจ เข้าไปไม่ถึงจิต จําไว้เป็นสัญญา สําหรับใช้โม้ใช้พูดอะไรกันต่อไป

ถ้าฟังแล้วมันเป็นความรู้เข้าไปถึงชั้นของจินตมยปัญญา คือ สามารถที่จะทําโยนิโสมนสิการ คิด ตริตรอง ดูแลตัวเอง รูปนามกายใจของตนเองจนเกิดเป็นความรู้ขึ้นมา นี่เป็นความรู้ชั้นของจินตมยปัญญา

แต่ถ้ามันฟังแล้วเห็นความเป็นจริงของรูปนามกายใจ ว่ามันเป็นสิ่งที่มัน “อ๋อ” มันคือรู้ตามเห็นตาม อาการที่มันรู้ตามเห็นตาม คือ รู้ความเป็นจริงและเห็นตามความเป็นจริงนั้นได้จากการฟัง เรียกว่า เป็นความรู้ชั้นภาวนามยปัญญา

เพราะฉะนั้นการเรียนรู้แต่ละขณะ แต่ละครั้งของจิต สามารถที่จะเป็นจินตมยปัญญาก็ได้ สุตมยปัญญาก็ได้ ภาวนามยปัญญาก็ได้ ขึ้นอยู่กับใจเจ้าของว่าผู้นั้นเรียนรู้แบบไหน ถ้ามันมีสัญญามีอะไรต่างๆที่เข้ามาหุ้มล้อมจิตอยู่เยอะๆ แต่ตั้งใจฟังตั้งใจเรียนรู้ มันก็ได้สุตมยปัญญาไป ถ้ามันเบาๆหน่อยก็ได้จินตมยปัญญาไป แต่ถ้าจิตมันเปิด ตรง จริง รู้เข้าไปสู่ความรู้ในชั้นนั้น ในขณะที่ฟังอยู่มันก็ได้ภาวนามยปัญญาไป

เหมือนท่านอัญญาโกณฑัญญะฟังพระพุทธเจ้าแล้วท่านไม่ได้คิดอะไรนะ คือ ท่านไม่ต้องไปคิดอะไรมากมาย แค่ฟังตามคําที่พระพุทธเจ้าพูดในภาวนามยปัญญา จิตมันเปิด พอพระพุทธเจ้าบอกว่า “บรรพชิตไม่พึงเสพทางสุดโต่ง ๒ ทาง คือ กามสุขัลลิกานุโยค กับ อัตตกิลมถานุโยค” ท่านก็รู้ตามเลยว่า อ๋อ กามสุขัลลิกานุโยคเป็นอย่างนี้ อัตตกิลมถานุโยคเป็นอย่างนี้ บรรพชิตไม่พึงเสพ คือ จิตของท่านไม่ไปอยู่ ไม่ฝักฝ่ายทั้ง ๒ ฝั่งนี้ มันก็เริ่มเข้าสู่ความเป็นกลางโดยสภาวะของมัน จากการฟังนั้น แล้วพระพุทธเจ้าก็บอกต่อว่า

จกฺขุกรณี ญาณกรณี อุปสมาย อภิญฺญาย สมฺโพธาย นิพฺพานาย สํวตฺตติ

เครื่องดําเนินอย่างเป็นกลางนี้ มันจะมีคุณสมบัติของเขา จิตจะเกิดเครื่องเห็นขึ้นที่จิต มันเกิดเครื่องรู้ขึ้นที่จิต โดยที่ไม่ผ่านสมอง จกฺขุกรณี จิตจะเห็นของจิตเอง จากการที่มันเห็นอยู่เรื่อยๆ มันเกิด ญาณกรณี เครื่องรู้ของจิต พอมันรู้ความจริงขึ้นมาเรื่อยๆ จิตก็เข้าสู่ความสงบเสมอเรียบไม่สั่นสะเทือน การที่มันเห็นแล้วมันรู้ตามความเป็นจริงนั้น เรียก อุปสมาย

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดํารงสติเฉพาะหน้า

พอจิตอยู่ที่ฐานปั๊บมีสติรู้ลม ให้สังเกตว่าเขารู้เลย แล้วในขณะที่เขารู้ลมอยู่ จิตเหมือนรู้กายทั้งกายที่นั่ง เห็นอิริยาบถนั่งอยู่ ตัวดูตัวรู้ตัวเห็นนี้ มันเหมือนกับเป็นตัวเราซ้อนขึ้นมาอีกตัวหนึ่ง เห็นตัวเองในอิริยาบถที่นั่งอยู่ เราก็ไม่ต้องไปสนใจอะไร ก็รู้ไป มันเรื่องของรู้ เรื่องของสติ

ถ้าจิตมันหลุดบ่อย เราก็ดู ทําลมยาวไปเลย จิตนิ่งอยู่ที่ฐานแล้วทําลมหายใจยาวๆ โดยมีสติรู้ลมที่กระทบออกยาวนั้น

พอจิตนิ่ง สติมันจับลมได้ สิ่งที่ปรากฏเฉพาะหน้ามันก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมา แต่ละอย่าง แต่ละอย่าง ก็แค่รู้เฉยๆ ไม่ต้องไหลเข้าไปในสิ่งที่ปรากฏนั้น ก็แค่รู้ บางทีเท้ามันปรากฏเฉพาะหน้า เท้าซ้ายปรากฏเฉพาะหน้า คําว่า “ปรากฏเฉพาะหน้า” หมายถึง มันปรากฏในขณะจิตนั้นนะ ขณะจิตที่มันรู้ได้ ก็แค่รู้ พอแค่รู้ปั๊บจิตจะนิ่งอยู่ที่ฐาน มีสติทําหน้าที่แค่รู้ ถ้ามันรู้ลมโดยขณะที่มันรู้เท้าอยู่ด้วยเพราะมันปรากฏเฉพาะหน้า บางทีมันรู้ไหล่ รู้หลัง รู้หัว รู้หน้า ก็แค่รู้นะ ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไปจัดการอะไร แต่ว่าจิตนั้นนิ่งอยู่ที่ฐาน

พอมีเสียงดังกระทบปั๊บ มันจะมีภาพ เป็นมโนภาพปรากฏ ก็แค่รู้แค่ดูมันนะ ไม่ต้องไหลเข้าไป ถ้าไหลเข้าไป นั่นน่ะออกไปด้วยอวิชชาแล้ว

สภาวะบางตัวอย่าไหลเข้าไปนะ เมื่อจิตมันแค่รู้ได้ ให้แค่รู้อย่างเดียว อย่าไหลเข้าก็ไป

ตอนนี้ขยับนิ้วมือขวาให้จิตนิ่งอยู่ที่ฐานนะ อยู่ที่ฐานไม่ต้องออก ขยับนิ้วมือขวา มีสติรับทราบนิ้วมือขวาที่ขยับ ให้ยกมือขวาขึ้น จิตยังนิ่งอยู่ที่ฐานเหมือนเดิม มีสติรับทราบมือขวาที่เคลื่อนไปวางไว้ที่เข่าขวา จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน ขยับนิ้วมือซ้าย สติเข้าไปรับทราบ ทําให้ปรากฏ ให้ปรากฏ หมายความว่า ให้จิตนิ่งอยู่ที่ฐานมีสติเข้าไปรับทราบนิ้วซ้ายที่ขยับ แล้วยกมือซ้ายขึ้น จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน สติเข้าไปรับทราบมือซ้ายที่เคลื่อนไปวางไว้ที่เข่าซ้าย จิตยังนิ่งอยู่ที่ฐาน ค่อยๆลืมตา ยังคงนิ่งอยู่ที่ฐานอยู่

เราไม่ใช่เป็นผู้บังคับให้จิตไหลหรือไม่ไหล แต่ความตั้งมั่นที่มีอุเบกขาเป็นฐาน ความมั่นคงของจิตที่ตั้งมั่นอยู่นี้ เขาเรียกว่า สนฺติฏฺฐติ สนฺนิสีทติ คือ คงที่แน่นิ่งจากการทําความเพียรของเรา ถ้าจิตมันคงที่แน่นิ่งมันก็ไม่ไหลเข้าไป จะไหลออกไปน้อย ทีนี้มันเป็นหนึ่งเดียว เกิดเป็น เอโกทิโภติ โดยมีสติเป็นตัวเชื่อม จิตนิ่งอยู่ข้างในแล้วก็มีสติรู้ รู้ รู้ รู้ไปหมดแต่มันไม่ไหลเข้าไป คือมันไม่เอาอะไร แค่มันรู้

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

เราก็จะต้องฟังคําของผู้รู้ให้ลงใจ ให้เห็นความเป็นจริงของมันว่า จุดที่มันไปยืนโดยปลอดจากสัญญามีอยู่ และเมื่อยืนจุดนั้นแล้วก็จะถูกรบกวนด้วยสัญญา ผู้ปฏิบัติก็เพียงแค่แน่วแน่ต่อจุดที่ยืนโดยปราศจากสัญญา แม้ถูกรบกวนด้วยสัญญาก็ยังยืนอยู่ในจุดที่ปราศจากสัญญา จุดที่จะยืนอยู่โดยปราศจากสัญญา จุดนั้นคืออะไร? จุดเดียวที่พระพุทธเจ้าชี้ไว้ คือ สติปัฏฐาน พอเข้าถึงปั๊บมันปราศจากสัญญา

พระพุทธเจ้าบอกว่า

สตฺโต คุหายํ พหุนาภิฉนฺโน ติฏฺฐํ นโร โมหนสฺมึ ปคาโฬฺห

หมายความว่า สัตว์ หลงเข้าไปในสัญญา ติฏฺฐํ นโร โมหนสฺมึ ปคาโฬฺห คือ หยั่งลงสู่ความหลงทุกขณะ ทีนี้ในขณะที่หยั่งลงสู่ความหลงแต่ละขณะนั้น พหุนาภิฉนฺโน หมายความว่า ขนซากอัดยัดเยียดที่เป็นวิบากเข้าไปทับถมที่จิต ก็มันมาจากสัญญานั่นแหละ แล้วก็อัดทับถมเข้าไป อัดทับถมเข้าไป อัดทับถมเข้าไป จนกลายเป็นอัตลักษณ์ ของเรามันเป็นอัตลักษณ์อย่างหนึ่ง เรามันคนนิสัยอย่างนั้น เราเป็นคนอย่างนั้น เราชอบอย่างนั้น เราจะเอาอย่างนั้น เราเป็นอย่างนั้น เราอย่างนั้น เราอย่างนั้น เราอย่างนั้นเยอะแยะไปหมด แต่ละอย่างๆมาจากอะไร? มาจากสัญญาทั้งนั้น

พระพุทธเจ้าถึงบอกว่า “รูปที่เราไม่เคยเห็นมาแต่ในอดีต แล้วไม่เคยเห็นในปัจจุบัน และไม่มีหมายรู้ว่าจะเห็นในอนาคตเลย มันจะมีรูปตัณหาได้ไหม?” มันจะมีรูปตัณหาในนั้นได้ไหม? นี่ที่เขาเรียกว่าพวงมาลัย เราไม่เคยเห็นมาในอดีต ในปัจจุบันเราก็ไม่เคยเห็น และไม่มีหมายใจว่าจะได้เห็นมันในอนาคต มันจะมีตัณหาในพวงมาลัยไหม? ไม่มี เพราะฉะนั้นตัณหาในรูปที่มันเกิดขึ้น เกิดขึ้น เกิดขึ้น มันมาจากอะไร? มันมาจากสัญญา พระพุทธเจ้าถึงบอกว่า “เราจะแสดงแก่เธอโดยพิสดารอย่างนี้” คนแก่ถาม “ถ้าอย่างนี้แล้วจะทําอย่างไร?”

วิธีการของพระพุทธเจ้า เวลาใครถามปัญหา เวลาท่านจะตอบให้จบ เหมือนกันหมด แต่ต้องเข้าใจเรื่องราวมันแล้ว อย่างคนแก่คนนี้แกฟังเสร็จแกก็เข้าใจเรื่องราวนั้นแล้ว “อ๋อ คือ ความกําหนัด รักใคร่ ยินดี ที่มันหยั่งลงไปในแต่ละอย่างๆนี่ มันเกิดขึ้นจากการที่ใจเราไหลเข้าไป แค่นั้นเอง ทีนี้เราจะทําอย่างไร?” เพราะในขณะที่พูดอยู่นี้ หรือขณะที่พวกเราฟังกันอยู่นี่ เราก็เต็มไปด้วยสัญญา แล้วเราจะไปไหน? ตาแก่คนนี้เลยถามพระพุทธเจ้า “แล้วจะทําอย่างไร?” พระพุทธเจ้าเลยตอบเหมือนกันหมด ด้วยการให้สติเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐานนี่แหละ ตัวเดิมๆตัวเดียว

แต่เราจะต้องฟังเรื่องราวอย่างนี้ ที่พูดอย่างนี้ ต้องฟังเรื่องราวแบบนี้บ่อยๆเพื่ออะไร? เพื่อความเข้าใจ พอมันเข้าใจแล้วมันจะไม่อยู่ในอํานาจของสัญญา เมื่อสัญญามารบกวนมันเหมือนกับรู้ทันมันแล้ว เข้าใจไหม? มันรู้ทันมันแล้ว เมื่อสัญญามารบกวน ก็รู้ทันมันแล้ว เผลอหลงไปบ้าง “อ้าว หลงไปแล้วนี่นา” เผลอตกอยู่ในอํานาจของสัญญานั้น อยู่ในอํานาจของตัณหานั้น แต่พอมันส่งผลก็ “อ๋อ” ความรู้ที่มีอยู่เดิมมันก็กลับมา รู้ทันมัน แล้วก็เข้าไปสู่จุดที่พระพุทธเจ้าชี้ได้

ท่านจึงบอกว่า ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับไม่ได้ฟัง อริยานํ อทสฺสาวี หมายความว่า ไม่เคยเจอพระอริยเจ้า ไม่เคยฟังธรรมของพระอริยเจ้า ไม่ฉลาดในธรรมของพระอริยเจ้า ไม่ได้รับคําแนะนําจากพระอริยเจ้า ไม่เคยเจอสัตบุรุษ ไม่เคยฟังธรรมของสัตบุรุษ ไม่ฉลาดในธรรมของสัตบุรุษ ไม่ได้รับคําแนะนําจากสัตบุรุษ ปุถุชนนั้นก็จะสั่งสมสัญญา และก็จมอยู่กับทุกข์ แล้วเล่า แล้วเล่า แล้วเล่า ทุกภพทุกชาติไป จะหมุนวนอยู่ใน ๓๑ ภพภูมินี้ตลอดชั่วกัปชั่วกัลป์ ออกจากตรงนั้นไม่ได้

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

คําว่า “ดํารงสติอยู่เฉพาะหน้า” ก็คือ สติที่มันเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐาน มันพร้อมที่จะรู้สิ่งที่ปรากฏ อะไรที่มันจะเกิดขึ้น ณ ขณะนั้นๆ ที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะหน้าในขณะจิต นั่นแหละสติตัวนั้นมันพร้อมที่จะเข้าไปรู้ ไม่ใช่เราเข้าไปรู้

ดังนั้นเวลาให้นั่งภาวนา ของพวกเรานี่ก็เหมือนกัน  คือ มันเกิน มันเลยเถิด มันเลยเถิดเกินกว่าการที่จะต้องมาบอกว่า “อ้าว นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง” ใช่ไหม? พอบอกว่านั่งภาวนา ทุกคนก็เข้าสู่โหมดของการภาวนา จิตเข้าสู่ฐานได้เลย พอเข้าสู่ฐานปั๊บมันก็รู้ลม ให้สังเกตว่าเวลาจิตเข้าสู่ฐาน มันไม่ใช่พุ่งเข้าไปแรงๆ มันเข้าไปเฉยๆ แค่สงบกาย  พอมันเข้าไป มันเข้าไปเองด้วยซ้ำนะ พอสงบกายปั๊บจิตไม่ไหลออกไปคิดเรื่องอะไรอื่น มันอยู่ข้างใน มันก็นิ่งอยู่ที่ฐานทันที แต่การนิ่งอยู่ที่ฐานของจิตที่เขาเข้าไปนิ่งอยู่ที่ฐานทันที ณ ขณะนั้น เขารู้ลม พอเข้าไปถึงนิ่งปั๊บเขารู้ลมแล้ว ขณะจิตหนึ่งเป็นอย่างนั้น ขณะจิตต่อไปเป็นอย่างนั้น ขณะจิตต่อไปเป็นอย่างนั้น ขณะจิตต่อไปเป็นอย่างนั้น นั่นเรียกจิตเป็นกลาง และนั่นน่ะคือ “ความรู้ตัว”

“ความรู้ตัว” พิสูจน์จากอะไร? ความรู้ตัวพิสูจน์จากการที่เขารู้ลม ในขณะที่เขารู้ลมนั้นไม่มีอกุศลธรรมอันเป็นบาป ๒ ฝั่งเข้ามาแทรกแซง คือ อภิชฌาและโทมนัส คือมันไม่ได้ชื่นชมยินดีอะไร และมันไม่ได้เกลียดชังอะไร ไม่ชื่นชมยินดีอะไร ไม่ได้ไม่ชอบอะไร ไม่ได้ชอบอะไร ไม่ได้ไม่ชอบอะไร ๒ ฝั่งนี้มันไม่เกิด ณ ขณะที่เขานิ่งอยู่แล้วก็รู้ลม นั่นนะเป็นกลาง เข้าสู่ความเป็นกลางเบื้องต้น

แล้วของใครเข้าสู่ความเป็นกลางอย่างไร? มันก็คืออย่างนั้น อย่าไปตั้งหวังว่ามันจะต้องมีปริมาณ มีมวล ในการที่จะตั้งมั่นต้องขนาดนั้น ขนาดนั้น ขนาดนั้น มันไม่ใช่ มันตั้งต้นได้เท่าไรก็เท่านั้น เข้าสู่ฐาน นิ่งอยู่ที่ฐานแล้วก็รู้ลม อยู่แบบไหนก็แบบนั้น แล้วก็รู้ไป เพียรรู้นั่นแหละ อาการที่เขารู้ จิตแต่ละขณะที่เขารู้ รู้ รู้ นั่นน่ะคือความเพียร ถ้าเขาหลุดออกไปจากฐาน ผู้ปฏิบัติทำแค่ มีความเพียรยกจิตเข้ามาสู่ฐาน และก็รู้ลม รู้ลมมันคือขณะจิตของความเพียร พอมันหลุดออกไปก็ยกจิตเข้ามาสู่ฐานแล้วก็รู้ลม นั่นคือขณะจิตของความเพียร แต่ละขณะจิตที่มันเชื่อมต่อกันในกําลังของความเพียรนี้ มันจะเป็น อาตาปี สมฺปชาโน สติมา วิเนยฺย โลเก อภิชฺฌาโทมนสฺสํ มันก็เป็นกลางนิ่งอย่างนี่แหละ พระพุทธเจ้าบอกว่า พระองค์เอง ตัวพระพุทธเจ้าเองอยู่กับความว่าง เรียกว่า “มหาสุญญตสมาบัติ”

ถ้า “มหาสุญญยตสมาบัติ” คือ ความว่างใหญ่เป็นสมบัติของใจ คําว่า “ว่างอย่างใหญ่” นี่ มันว่างอะไร ว่างอย่างใหญ่ คือ จิตที่เป็นกลางอยู่มันว่างจากอภิชฌาและโทมนัส แล้วมีสติแลอยู่ในขณะที่มันว่าง ความว่างนี้มันว่างแบบไม่มีอะไรแต่มันรู้อยู่ เข้าใจไหม? คือมันว่าง ไม่มีอะไรเลย มีอะไรขึ้นมาแม้แต่อย่างเดียวไม่ใช่ความว่าง คําว่า “ความว่าง” หมายความว่า มันไม่มีอะไรเลยแต่มันรู้อยู่ ถ้ามันไม่รู้อยู่นี่มันหลับ คําว่าว่างนี่หมายความว่า มันว่างไม่มีอะไรเลย แต่มันรู้อยู่ นี่แหละ ทําตัวนี้ขึ้นมาจนมันเป็นสมบัติของใจ พอมันเป็นสมบัติของใจเขาเรียกว่า “สุญญตสมาบัติ”

จิตที่เป็นสติปัฏฐาน คือ สติเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐาน พอสติเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐานไปเรื่อยๆ ตัวอวิชชาซึ่งเป็นสมบัติของใจนั้น ไม่ได้เข้ามาทํางาน ไม่ได้เข้ามาเป็นสมบัติของใจ เว้นไว้แต่อันนี้หลุดออกไป ถ้าความเพียรต่อเนื่องไปเรื่อยๆ สาตจฺจาย อนุโยคาย คือ ประกอบเนืองๆ กระทําให้มันต่อเนื่องติดต่อกันไปบ่อยๆ จนตัวสติปัฏฐานนั้นเป็นสมบัติของใจตัวอวิชชาก็หยุด เพราะสมบัติมันเปลี่ยนมือ

ทั้งหมดนี้มันอยู่ที่ความเข้าใจของเรา ถ้าเราเข้าใจลงใจแล้วเราก็ปฏิบัติตรงๆ ไม่มีอย่างอื่น จนมันมาเป็นสมบัติของใจ พอมันเป็นสมบัติของใจมันก็พลิกออกไปสิ เพราะใจมันมีสมบัติ เมื่อมีลมหายใจเป็นสมบัติ ลมหายใจที่เป็นสมบัติของใจ เขาเรียกว่า “รูปสมาบัติ”

เพราะฉะนั้นเมื่อใดก็ตามที่จิตเป็นสติปัฏฐาน คือ สตินิ่งเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐาน ขณะนั้นจิตจะไม่ห่างจากฌานเลย เมื่อจิตไม่ห่างจากฌานเลยจนกระทั่งมีลมหายใจเป็นสมบัติ มีลมหายใจเป็นสมบัติและจิตไม่ห่างจากฌานเลย ฌานจึงเป็น “ฌานสมบัติ”

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง จิตเข้าสู่ฐาน ดํารงสติเฉพาะหน้า พอเข้าสู่ฐานปั๊บเขาก็รู้ลมของเขาเอง พอรู้ลม ลมคือสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า ถ้ามันมีความรู้สึกอะไร ความรู้สึกนั้นก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า กายที่สั่นสะเทือนส่วนใดที่มันปรากฏ ไม่ว่าส่วนใดส่วนหนึ่งที่มันปรากฏ สิ่งนั้นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า สติเข้าไปรับทราบเฉยๆ เข้าปั๊บมันจะรู้ในสภาวะหนึ่ง คือ จิตนิ่งอยู่ที่ฐานแล้วก็รู้ลม ในขณะเดียวกันมันรู้ไปทั้งกาย รู้กายที่นั่งโดยที่ไม่ต้องวิ่งไปรู้อะไร นิ่งอยู่ที่ฐาน มันมีสติเข้าไปรับทราบในขณะที่มันรู้ลมนั้นได้ อันนั้นแหละ จุดนั้นแหละ จุดนี้เรียกว่า รู้ธรรมที่เกิดพร้อมทั้งเหตุของมัน ไม่ต้องไปพยายามรู้อะไรนะ ได้คู่ลม ๒ คู่ลมมันก็จะนิ่งไปตามธรรมชาติของมัน

เสียงพูดในใจที่เกิดขึ้นในขณะที่จิตนิ่งที่ฐานรู้ลม เสียงพูดนั้นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าเหมือนกัน จิตไม่ไหลเข้าไปในเสียงนั้น ไม่ไหลเข้าไป ไม่ให้ค่า ไม่ให้ความหมาย แค่รู้เฉยๆ

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

ทําไมต้องเป็นลมหายใจ? เพราะจุดนั้นที่มันบริสุทธิ์จริงๆ จิตที่นิ่งอยู่แล้วมันเกิดมีสติ สติที่เกิดจากจิตที่นิ่งอยู่นั้นมันจะต้องตรงต่อกายต่อใจเท่านั้น มันจึงจะตรงต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าอื่นๆได้ กายมันนิ่งอยู่ จิตตั้งมั่นอยู่ที่กาย แล้วมีสติเกิดจากจิตนั้น เข้าไปรับทราบสิ่งที่เกิดเฉพาะหน้าในขณะจิตนั้น และพระพุทธเจ้าค้นพบว่า สติที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าในขณะจิตนั้นน่ะ มันจะต้องตรงสู่กายสู่ใจ เวลาไปตรงสู่กายสู่ใจในหนึ่งขณะจิตที่รู้ลม มันจะมีสิ่งเกิดขึ้นเฉพาะหน้าอยู่ ๔ ประการ กาย เวทนา จิต และธรรม มันไม่มีอื่นไปกว่านี้

อันแรกเลยพอจิตนิ่งอยู่ที่ฐานปั๊บมันรู้อะไร? รู้ลม ลมคือสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า ณ ขณะ จิตนั้น ในขณะที่มันรู้ลม รู้ลม รู้ลม กายมันนิ่งอยู่ แล้วชีวิตมันมีอะไร? มันมีแค่รูปกับนามหรือกายกับใจใช่ไหม? การเคลื่อนไหวของกายที่มันสั่นสะเทือนขึ้นมา มันก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าสติก็เข้าไปรู้ การเคลื่อนไหวของใจที่มาในรูปแบบของความรู้สึก มาในรูปแบบของความคิด มาในรูปแบบของเรื่องราวที่มันผุดขึ้นมาในขณะที่จิตนิ่งอยู่ แล้วมันเกิดมาเฉพาะหน้าสติก็เข้าไปรับทราบอย่างนั้น เพราะฉะนั้น กาย เวทนา จิต ธรรม เกิดตลอดเวลาในหนึ่งขณะจิต และชีวิตเราที่ไม่ตาย ที่มีอยู่ มันก็แค่หนึ่งขณะจิต ขณะจิตต่อไปมันจะมีหรือเปล่าไม่รู้ ถ้าตรงจริงจบในหนึ่งขณะจิตได้มันเป็นอมตะ จิตเป็นอมตะด้วยอํานาจของมหาสติที่เกิดจากหนึ่งขณะจิต 

ต้องทําความเข้าใจให้แยบคาย เพราะสิ่งที่มันจะเกิด ที่มันจะกระชากลากจิตออกไป ไม่ว่าจะเป็นอดีต/อนาคต ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่มันกระทบแล้วจิตไม่รู้เท่าทัน ไม่มีสติแลอยู่ มันก็ถูกดึงออกไป เข้าไป เข้าไป ไหลเข้าไปในสู่ในความหมายของมัน ไปให้ค่า จิตที่หลงไปในอํานาจของอวิชชา ที่อวิชชาพาจิตให้หลงเข้าไปคือการให้ค่า ให้ค่าในสิ่งที่มันเกิดขึ้นในเฉพาะหน้านั้น

เพราะฉะนั้นเราต้องตั้งต้นไว้ก่อนว่า เราไม่ใช่อะไรอื่น เราก็คือจิต จิตนั้นก็นิ่งอยู่ อยู่ที่ฐานของมัน พอสงบกายปั๊บจิตตั้งอยู่ที่ฐานทันที แล้วก็มีสติพร้อมที่จะรู้สิ่งที่จะเกิดเฉพาะหน้า อะไรเกิดมามันรู้ แต่มันไม่เอา มันไม่ไปให้ค่าในสิ่งที่เกิดเฉพาะหน้าทั้งภายนอกและภายใน ที่พระพุทธเจ้าบอกว่า อชฺฌตฺตา วา พหิทฺธา วา ทั้งภายในและภายนอก มันไม่ใช่เกิดขึ้นเฉพาะภายในอย่างเดียว ภายนอกมันก็เกิดขึ้นด้วย

อย่าลืมเข้าไปสู่ความที่ว่า พวกเราไม่ใช่อะไรอื่น พวกเราคือจิต แต่เดิมจิตนี้มันอยู่ในอํานาจของอวิชชา เพราะมันอาศัยกายแต่มันใช้กายไม่ได้ มันจึงอยู่กับอวิชชา เพราะสติจะไม่เกิดจากจิตที่มันอาศัยกายไม่ได้ มันจึงมีธรรมชาติที่นิ่งอยู่ เราเรียกว่า ภวังค์ ธรรมชาติที่นิ่งโง่ๆ ทุกจิตพอเข้าไปสู่ท้องแม่ มันก็นิ่งโง่ๆ แต่หลังจากนั้นด้วยความนิ่งโง่ๆของมันแต่มันเป็นธาตุรู้ มันก็เข้าไปเรียนรู้ผ่านตาหูจมูกลิ้นกาย การเรียนรู้แรก ประสบการณ์รู้แรกจากการดู จากการฟัง จากการดมกลิ่น จากการลิ้มรส จากการสัมผัสทางกาย แต่ละอย่างๆในแต่ละขณะจิต มันเกิดและดับ พอมันเกิดดับไปแล้ว มันทรงตัวอยู่เป็นความจําด้วยอํานาจของอวิชชา แล้วมันก็เกิดความเชื่อขึ้นมาในสิ่งที่เกิดและดับไปแต่ละหนึ่งขณะจิต

พระพุทธเจ้าไล่เรียงจากความที่ไม่มีอะไร เหมือนกับออกจากป่า แล้วสิ่งที่อยู่ในป่านั้นมันเอามาใช้การอะไรไม่ได้แล้ว แต่ก็เอาแค่ชื่อ แค่ศัพท์ แค่ภาษา มาใช้เรียก ทีนี้การสอนศาสนาของพระพุทธเจ้า การสอนเพื่อที่จะสื่อสารให้คนที่อยู่ในป่า เดินในเส้นทางที่จะออกจากป่า  พระพุทธเจ้าจึงใช้คําว่า สติปัฏฐาน

การจะเป็นสติปัฏฐานได้ขณะที่อยู่ในป่า จิตจะต้องวางตัวอย่างเป็นกลาง จะไปข้องแวะอย่างใดอย่างหนึ่งในป่าไม่ได้ ถ้าเราบอกว่าอย่าไปข้องแวะ อย่าไปยึดถือ อย่าไปเอาติดใจอะไรกับชีวิตนี้เลย มันทําได้ไหม? มันทําไม่ได้ ตัวที่ทําได้คืออะไร? ตัวที่ทําได้คือ ตัวที่มันมีอยู่วางให้มันถูกจุด มันจึงเกิดคําว่า สติปัฏฐาน คือ สติเกิดจากจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐาน การวางจิตให้นิ่งอยู่ที่ฐานอย่างมีสติมันจึงเกิดขึ้น เรียก เอกายนมรรค จุดนี้จุดตั้งต้นของวิชชา เราจะต้องลงใจตรงนี้ให้ได้ ต้องทําในใจให้มันแยบคายเพื่อให้ลงใจกับมัน

สติปัฏฐานเป็นตัวจุดเริ่มและเป็นตัวจบ

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

คอร์สอานาปานสติ วันที่ 20-23 มี.ค. 68 ณ วัดบุปผาราม กทม. โดย พระกิตติวิมลเมธี (พระอาจารย์สุชีพ สุธมฺโม) ผู้ช่วยเจ้าอาวาส วัดบุปผาราม วรวิหาร

ในขณะที่จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน ที่เขารู้ลมอยู่นี่ ณ ขณะนั้นถ้าจะคิดก็คิดใน ๕ เรื่องเป็นหลัก ก็เรียกว่า ถ้าจิตมันนิ่งอยู่ที่ฐานมันรู้ลมอยู่ อยู่ที่ฐานมันรู้อิริยาบถอยู่ อยู่ที่ฐานมันคุยกันอยู่ อยู่ที่ฐานมันฟังธรรมกันอยู่ ในระหว่างนั้นถ้าจะคิดก็คิดอยู่ ๕ เรื่อง เขาเรียกว่าสัญญา ๕ อนิจจสัญญา อนัตตสัญญา มรณสัญญา อาหาเรปฏิกูลสัญญา และสัพพโลเกอนภิรตสัญญา

ภายในตัวเรามันไม่มีอะไรอื่น มีแค่รูปกับนาม ก็คือกายกับอาการของจิต กายมันก็แสดงอาการของมันออกมา จิตมันก็แสดงอาการของมันออกมา อาการทั้งหมดทั้งกายและจิต ทั้ง ๒ อย่างนี้ที่เกิดขึ้นในขณะ เรียกว่าเกิดเฉพาะหน้า ไม่ได้แสดงอาการอย่างอื่น มันแสดงความไม่เที่ยงออกมา การแสดงความไม่เที่ยง คือว่าแสดงความไม่คงที่

นั่งทํากายนิ่ง จิตนิ่งอยู่ที่ฐาน ดูให้เห็น ดูไปตรงๆ แล้วก็อย่าไปพยายามดูในสิ่งที่มันไม่เกิดเฉพาะหน้า เอาสิ่งที่เกิดเฉพาะหน้าที่มันเกิด สิ่งเฉพาะหน้าที่มันเกิดมันก็เหมือนกับลมหายใจ ที่จิตนิ่งอยู่ที่ฐานแล้วเข้าไปรู้ลม เพราะลมมันเกิด อาการของกายอาการของใจที่มันปรากฏเฉพาะหน้า ปรากฎเฉพาะหน้าคือปรากฏต่อหน้าต่อตาของจิตที่นิ่งอยู่ที่ฐาน ในแต่ละขณะๆ ความมึน ความอึดอัด ที่เป็นความรู้สึก บางทีไม่รู้จักด้วย ไม่รู้จักชื่อว่ามันอะไรแต่มันเป็นความรู้สึก นั่นก็คือสภาวะที่เกิดเฉพาะหน้าเหมือนกัน

ทําไมจิตต้องนิ่งอยู่ที่ฐาน? ก็เพราะต้องถอยเข้าไป ให้มันเกิดการดูของจิต ถ้าไม่นิ่งอยู่ที่ฐาน จิตก็จะไหลเข้าไปในสภาวะที่มันเกิด ถ้าจิตไหลเข้าไปนั่นนะมันก็ปรุงแต่ง อันนั้นเป็นเส้นทางของอวิชชา เราก็ต้องฝึกอย่างนี้ จับมันให้ได้ ดูมันให้เห็น ด้วยตัวของจิตเอง อย่างนี้เรียก อนิจจสัญญา

อีกอันหนึ่งที่ทําในใจ คือ อนัตตสัญญา อนัตตสัญญาหมายความว่า มันไม่มีตัวตนที่แท้จริง สิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าที่มีอยู่น่ะมันไม่มีอยู่จริง ดูอะไรที่มีอยู่ ที่มีอยู่น่ะมันไม่มีอยู่จริง สิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าอันใดที่มันแสดงตัวออกมา ก็ดูมันดูสิ่งนั้นแหละที่มันมีอยู่นั้นน่ะ คือมันไม่มีอยู่จริง ถ้าดูแรกๆใหม่ๆ จิตมันจะเถียง “ไม่มีอยู่จริงได้อย่างไรล่ะ มันมีอยู่” ก็ที่มันมีอยู่นั่นแหละมันไม่มีอยู่จริง มันจะแสดงตัวออกมาอย่างไร? ที่มันมีอยู่เพราะอะไร? มันมีอยู่เพราะองค์ประกอบ เพราะองค์ประกอบเหตุปัจจัยทั้งหลายมันประกอบกันเข้าทําให้เป็นสิ่งนี้ นี่เรียกว่ามันมีอยู่ แต่เป็นสิ่งนี้ที่มันมีอยู่น่ะมันไม่มีอยู่จริง

คําว่า “อนัตตา” คือมันไม่มีตัวตน ตัวตนน่ะมันไม่มีอยู่จริง มันแค่เกิดขึ้นจากเหตุปัจจัยที่ประกอบกันเข้าเท่านั้นเอง แล้วเหตุปัจจัยนั้นเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ทีนี้ดูกายทั้งกายก็ได้ ดูอิริยาบถ นั่งอยู่นี่ นั่งอยู่มีอยู่ แต่นั่งอยู่ที่มีอยู่นี้มันไม่มีอยู่จริง ถ้ามีอยู่จริงมันต้องนั่งได้ตลอด และมันสามารถสั่งการได้ว่า “จงนั่งอย่างนี้ตลอดต่อไปเรื่อยๆ ห้ามลุกขึ้น ห้ามเปลี่ยนแปลง” แต่ในที่สุดมันทําไม่ได้ ทําไมถึงทําไม่ได้? เพราะมันไม่มีอยู่จริง อาการที่มันไม่มีอยู่จริงนี่แหละเรียกอนัตตา

แม้นแต่ร่างกายทั้งร่างนี้ มันเกิดมาจากอะไร? เกิดมาจากธาตุทั้ง ๕ มีดิน น้ำ ลม ไฟ อากาศ ที่แค่นๆแข็งๆนั่นเรียกธาตุดิน ที่เอิบอาบนั่นเรียกว่าน้ำ ที่ไหวไปมานั่นลม ที่อุ่นร้อนนั่นไฟ แล้วก็ช่องว่างทั้งหลายเป็นอากาศธาตุ ทั้ง ๕ อย่างนี้มันเกาะกุมกันอยู่ มันจึงเป็นกายนี้ แล้วมันก็เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ เมื่อธาตุทั้ง ๔ ไม่เกาะกุมกันอยู่ ดินที่ออกไปมันก็ไปเป็นอย่างอื่น ลมออกไปไปเป็นอย่างอื่น ไฟออกไปไปเป็นอย่างอื่น น้ำออกไปก็ไปเป็นอย่างอื่น คําว่า “กาย” นี้มันก็หายไป อาการที่กายที่มีอยู่แล้วมันไม่มีอยู่จริง คือ มันหายไป นั่นแหละเรียกว่าอนัตตา การทําในใจอย่างนี้เรียกว่า อนัตตสัญญา

ทำจนจิตมันยอมรับเข้าใจและก็รู้อย่างประจักษ์กับใจว่า กายนี้ไม่มีอยู่จริงด้วยตัวของจิต พอมันรู้ว่านี้กายไม่มีอยู่จริง การที่จะไปหลงกายนี้ว่าเป็นของเรามันก็หายไป ก็สามารถที่จะทําลายสักกายทิฏฐิในการหลงกายว่าเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาได้ ด้วยตัวของจิตเองนะไม่ใช่ด้วยสมอง ไม่ได้อาศัยความคิด แต่วิธีการที่ให้ทําในใจเป็นอนัตตสัญญา ก็คือว่า ให้จิตนิ่งอยู่ที่ฐานแล้วดูตรงต่อสภาวะที่มันเกิดเฉพาะหน้า คือที่จิตมันเข้าไปรับทราบได้ในขณะนั้น แต่ละอย่าง แต่ละอย่างที่เกิดขึ้น แล้วก็ดูมันไปตรงๆเฉยๆ เห็นว่ามันไม่มีอยู่จริง ที่มีอยู่น่ะที่มันปรากฏนั้นน่ะไม่มีอยู่จริงได้ อันนั้นแหละเรียกว่า อนันตสัญญา

#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน#ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน #ความตั้งมั่น #จิตตสังขาร

หลวงพ่อเจ้าคุณอาจารย์พระกิตติวิมลเมธี (สุชีพ สุธมฺโม) วัดบุปผาราม วรวิหาร บรรยายธรรม ณ อยุธยาบ้านสวนริมน้ำ วันพฤหัสบดีที่ ๑๓ มีนาคม ๒๕๖๘
#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #มัชฌิมาปฏิปทา #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน

หลวงพ่อเจ้าคุณอาจารย์พระกิตติวิมลเมธี (สุชีพ สุธมฺโม) วัดบุปผาราม วรวิหาร บรรยายธรรม ณ อยุธยาบ้านสวนริมน้ำ วันพฤหัสบดีที่ ๑๓ มีนาคม ๒๕๖๘
#พระกิตติวิมลเมธี #วัดบุปผาราม #มัชฌิมาปฏิปทา #อานาปานสติ #สติปัฏฐาน #ปฏิบัติธรรม #สมาธิ #สมาธิภาวนา #นั่งสมาธิ #วิปัสสนา #วิปัสสนากรรมฐาน #ปัญญา #ธรรมะในชีวิตประจำวัน #ธรรมะ #พระธรรมเทศนา #พุทธศาสนา #คำสอน