Ölümün rəngini tanıdım bu gecə. Tam çatacaqkən qaçdı ovuclarımdan. Tuta bilmədim. Baxdım ardınca. Gecə ki qaaranlığa bürünmüşdü, mən ki göz qapaqlarına çökən ağırlığı yorğunluq yox, kədər sandım. Ürək sancısını əza ağrısı yox, dərd sandım. Deməli hələ də heçnə düzəlməyəcək. Nəyinsə düzəlməsini istəyən varmı ki? Biz nə istəyirik? Niyə istəyirik? İstəklərlə yaşayırıq? – Yox. Deyəsən öz…

Getmək. Uzağa,çox uzağa. Əlini uzadsan toxuna bilməyəcəyin, qaçsa çata bilməyəcəyin, baxsan görə bilməyəcəyin, hətta, hətta hiss edə bilməyəcəyin qədər uzağa. Geri qayıtmağa gücün çatmayacaq qədər uzağa. Uzun bir yol. Həm də piyada geedilən. Addım-addım. Bilərəkdən.Qəsdən. İstəyərək ya da istəməyərək. Lakin gedilən yol. Bir yol. Kədərlə qoyub geridəkiləri getmək. Yarımçıq qoyub getmək. Üzgün, kefsiz, narahat. Bəlkə…

Mehmet Erdoğanın Adını Unutan Adam romanını oxuyuram. Bir yandan Sallaqxana №5, digər yandan Metal Fırtına yadıma düşür. Sonda da Orhan Pamukdan Beyaz Kaleni anımsatdı. Burada uzun müddət idi ki, Sallaqxana №5-i təkrar oxumağı niyyətlənmiş olsam da təəssüf ki elə bir imkanım yoxdu. Nədənsə tez-tez qulağıma güllə səsləri gəlirmiş kimi hiss edirəm. Sonuncu dəfə o, əslində…

Bütün şəhər ovuclarımın içinə dolub. Üfürsəm toz buludu olacaqmış kimi görünür. Yox olacaq. Əliboş qalacam. Heçnəsiz. Qaranlıq bir gecədən elə qaranlığın özü yadığar qalacaq mənə. Bir də yanında səssizlik. Səssizliyi pozacaq bir pianoçu. Keçmiş günlərdən xatirə gələcək. Avqustdan bir gün olacaq sözlərimdə. Təqvim iyunda hansısa bir gününü göstərəndə. Şirin gələcək kədər mənə. Tanış gələcək bu…

Saçlarına sığal çəkən külək vardı. Bir də skamyada əyləşmiş gənc bir qız. Sevdiyi gələcəkdi birazdan. Yenə həmişəki kimi bir qədər gecikmişdi. Ehtiyatlıydı gənc aşiq, kitab götürmüşdü özü ilə, sevgilisini gözləyənədək oxumaq üçün. Nazik barmaqlarıyla tumar çəkdi əlindəki şeir kitabına. Vərəqlədi, oxumağa başladı, ordan-burdan, bir-iki şeir. Öyrəşmək nədir? Alışmaq, qəbul etmək, razı olmaq. Qəlbinin dərinliyindən axan…

Günəşə həsrət Ay var. Ayın dostudur ulduzlar. Qaranlıq bəs nədir? Kədər? Yox əslində. Ayın var oluş səbəbi. Günəşin olmamayışıdır. Qaranlıq. Bu gecənin qaranlığında Kiçik bir ulduz parıltısı lazım. Mən bir səfil Saturn. Ay, ordasan? Hardasan? Bilirəm. Sənin üçün Günəşdir önəmlisi. Amma, gəl gör nə deyirəm. Boş ver onu-bunu. Günəşi-Yeri. Sevgini-dostluğu. Gəl otur, iki kəlmə söhbət…

Kədərə, kədərə ismarıc olsun bu. Bizi tapdığı günə. Lənət oxuduğumuz, nifrət etdiyimiz, zəhləmiz gedən bütün hər şey bu gecə bizə gəlsin. Qapım açıqdır, pəncərəm də. Buludlar, ya da kı ulduzlar. Heç birini görmürəm. Mənim pəncərəm divara baxır. Hansısa uydurulmuş bir hekayə var idi. İndicə kirayələmiş evi kirayəşin stolunun üstündəki güldanda belə bir qeyd görür. Əvvəlki…

  Əvvəlcə pəncərədən dərin hüznlə baxdı çölə. Ürəyi sıxılıb bayıra çıxdı. Biraz ətrafə gəzdi. Bütün diqqətlər bu an onun üzərində idi. O bir hekayə danışmalı, kimlərsə dinləməli idi. Təkrar içəri keçib çay dəmlədi. İki stəkan szüb oturdu masa arxasına. Biri özü-dnışan üçün. digəri dinləyici üçün. Başladı şizofrenik biri danışmağa. Gözünə görünən bütün hər şeyi danışmaq…

Güldürmək? Gülmək istəməyən birini buna məcbur etmək doğru olmaz. Heç bu gecə gülmək üçün də deyil. Bu gecə kədərin gecəsidir. Biz gülməyəcəyik. Üzüntünün bizi necə sardığını görüb kədər gülümsəyəcək. Hiss et! Bütün kədəri hiss et. Özünü gülməyə məcbur etmə. Bu an kədərə aiddi. Sinonim axtarmayacam bu sözə. Bizə sadəcə kədər lazımdır. K-Ə-D-Ə-R. Və sən kədəri…

    Boş bloknotu vərəqlədi şair.Diqqətlə ağ səhifələrinə baxdı. Bu marağını görən yazıçı sağ əlini işarət barmağı ilə gicgahına sıxaraq, “axtardığın burdadır, hələ çölə çıxmayıb” – dedi. “Min bir əziyyətlə alınmış bir bloknotu niyə istifadə etmirsən?”-dedi şair. Yazıçı bir müddət cavab vermədi. Ağ kağızlar qələminə həsrət qalıb ifadəsini işlədən şairin sərt baxışlarından qurtula bilməyəcəyini anlayıb…