11 november 1918 is aangebroken. En toch is de strijd nog lang niet beslecht. De nacht begint met drie totaal verschillende taferelen. Aan de Nederlandse grens vindt een merkwaardige ontmoeting plaats tussen de ex-keizer en Nederlandse regeringsafgevaardigden, in het Belgische hospitaal Porte de Gravelines in Calais vernemen de gewonde en zieke militairen het nieuws over het komende oorlogseinde en in Gent barst het feest echt los, ook al zijn nog niet alle Duitsers uit de stad verdwenen.

In het laatste uur van 10 november lijkt voor de Gentenaars het bevrijdende ogenblik aangebroken. De laatste Duitsers verlaten de stad. De eerste inwoners komen voorzichtig naar buiten. Toch gaat de strijd buiten Gent nog door. Ook aan het Kanaal Gent-Terneuzen laten de Duitsers hun kanonnen nog hevig bulderen. Voor die andere belegerde Belgische stad, Bergen, is de bevrijding nog niet aangebroken. Daar moeten de Canadezen straat na straat veroveren op de laatste achtergebleven Duitsers.

Hoewel bijna alle Duitsers Gent hebben verlaten en de burgers al feest aan het vieren zijn in het westen van de stad, wordt er aan het front nog steeds geschoten. De troepen die het nieuws over de Duitse aanvaarding van de wapenstilstand hebben vernomen, komen stilaan tot het besef dat de oorlog nog niet voorbij is. De artillerie blijft vuren van beide kanten. Niemand durft het niemandsland te betreden of nog maar zijn hoofd boven de loopgraven uit te steken. De troepen moeten het nog uitzitten tot de volgende dag 11.00 uur.

Meer dan twee uur lang heeft Ferdinand Foch de Duitsers in het ongewisse gelaten over het telegram dat Erzberger de autorisatie gaf om de wapenstilstand te ondertekenen. Rond 21.30 uur vindt de Franse maarschalk de tijd rijp om de Duitsers in te lichten. Ondertussen bericht hij het front aan de Maasoever dat de Amerikanen hun aanval moeten voortzetten. Ondertussen zijn zowel in Den Haag als in Brussel de traditionele machthebbers in actie gekomen tegen de linkse onrust.

Kort voor 20.00 uur heeft Ferdinand Foch, de geallieerde opperbevelhebber, een telegram onder zijn troepen verspreid. Daarmee verrast hij vriend en vijand. Hij laat weten dat de Duitsers de voorwaarden voor de wapenstilstand hebben geaccepteerd en dat de wapens de volgende dag om 11.00 uur zullen zwijgen. Merkwaardig is dat Matthias Erzberger en de andere Duitse onderhandelaars daar zelf nog niet van op de hoogte zijn.

Op verschillende plaatsen betekent dit uur een kantelpunt. Aan de Franse Maasoevers gaat het om leven en dood. Daar beginnen de Amerikanen aan de hachelijke oversteek van de koude rivier over gammele pontonbruggen die recht in het vizier van de Duisters liggen. In Brussel doen de Duitse muiters een ultieme poging om de lokale socialistische leiders te overtuigen om deel te nemen aan hun revolutie. In de Nederlandse havenstad begint de vergadering van de sociaaldemocraten. Zij broeden nog steeds op hun eigen revolutie.

Macht, daar draait het allemaal om aan het begin van de laatste oorlogsavond. Nooit was het belangrijker om zich op de juiste manier te profileren op het internationaal toneel. Dat beseft ook de Belgische koning Albert I. Hij zit in Loppem even ten zuiden van Brugge. Hij weet dat de gesprekken over een wapenstilstand op hun einde lopen. Hij als bevelhebber van het Belgisch leger is niet geraadpleegd. Dat frustreert hem. De macht ligt nu in handen van Ferdinand Foch. In Berlijn hoopt de kersverse kanselier Friedrich Ebert dat zijn revolutionaire regering als legitiem erkend zal worden door de geallieerden. En aan het front gaat de strijd onverminderd door. Er worden nog vele luchtaanvallen uitgevoerd. Bij een van die aanvallen leert Leuven de betekenis van friendly fire kennen.

De revolutie heeft zich verspreid over heel bezet België. Zelfs in Spa hadden de muiters het voor het zeggen. Maar de officieren in het Duitse militaire hoofdkwartier hebben wel wat anders aan hun hoofd. Zij zijn volop aan het evacueren, terwijl Hindenburg een telegram opstelt met de laatste instructies voor de wapenstilstandsonderhandelaars in Compiègne.

Brussel en Antwerpen zijn helemaal in revolutionaire handen gevallen. De steden zijn magneten voor muitende soldaten. In Oost-Vlaanderen ondervinden Cortvrindt en Léon Van Haelst de gevolgen van de chaotische Duitse aftocht. De Duitsers zijn het vechten moe. Velen weigeren nog de bevelen op te volgen en ruilen hun uniform in voor burgerkledij. Op vele plaatsen wordt er geplunderd en werd zware munitie onbewaakt achtergelaten. Regelmatig zijn er ongelukken, vooral aan de treinstations waar honderden munitiewagons staan geparkeerd. In Frankrijk liggen de Amerikaanse troepen zwaar onder vuur. Hun opmars stokt, waardoor de Duitsers kunnen terugtrekken.

De Brusselse soldatenrevolutie is in volle gang. Na de indrukwekkende marsen trekken de muiters samen met de feestvierende bevolking naar het politieke hart van de hoofdstad: het Belgisch parlement. De andere soldaten in het bezette België volgen het Brusselse voorbeeld. Overal pogen Duitse officieren tevergeefs hun terugtrekkende troepen te kalmeren. In Antwerpen weigeren de massaal aanwezige Duitse soldaten hun oversten nog te gehoorzamen. Aan het front is van de revolutie nog maar weinig te merken. Het grote offensief rond Gent is voor de volgende ochtend gepland. Toch incasseert het Belgisch leger nog veel verliezen. Van Geraardsbergen tot Zelzate liggen de geallieerden onder vuur.