Iwan Baan staat vooral bekend om zijn foto's die het leven en de interacties binnen architectuur weergeven. Iwan werd geboren in 1975 en groeide op buiten Amsterdam. Hij studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en werkte in de uitgeverij en documentairefotografie in New York en Europa.

Met zijn gecombineerde passie voor documentaires en ruimte laten de foto's van Baan ons aangeboren vermogen zien om beschikbare objecten en materialen opnieuw toe te eigenen, om zo een plek te vinden die we ons eigen kunnen noemen.

Owen ging bij Iwan op bezoek in zijn studio in de Amsterdamse Jordaan en samen bezoeken ze de tentoonstelling van Iwan in Museum Kranenburgh in Bergen. Owen spreekt hem over hoe hij begon met de Agfa Clack, die hij op z’n twaalfde van zijn oma kreeg tot wie hij nu is, ’s werelds bekendste architectuurfotograaf.

Vincent Mentzel werkt sinds het begin van de jaren 70 als staffotograaf voor NRC Handelsblad en heeft zich in die tijd ontwikkeld tot een van de bekendste Nederlandse fotojournalisten. Als staffotograaf bepaalde hij lang het gezicht van de krant. Hij onderscheidde zich aanvankelijk als parlementair fotograaf, maakte daarna grote (buitenlandse) reportages. Mentzel kreeg zijn opleiding in de praktijk tussen 1967 en 1969 als assistent bij de Amsterdamse theaterfotografe Maria Austria.

Owen Schumacher bespreekt met hem zijn kijk op de samenleving en ze maken een foto van elkaar.

Hans de Kort was modefotograaf en werkte vele jaren freelance voor de grote modebladen. Sinds 2014 werkt hij vrijwel alleen nog met analoge technieken uit de 19e eeuw en was een van de eerste herontdekkers van de natte-plaatcollodium (tintype/ambrotype) fotografie. Anders dan de perfectie modefoto’s heeft hij zich nu afgekeerd van de perfecte, gemanipuleerde digitale fotografie en keert hij terug naar het oude vakmanschap. Schilderen met licht.
Twee jaar geleden is Hans begonnen aan een omvangrijk project: 1000 fotografen in 10 jaar; ‘een document voor de toekomst’, licht hij zelf toe. Hij wil er een breed scala aan aspecten binnen de fotografie mee belichten. Owen gaat met Hans mee naar Friesland om fotografen te fotograferen. Analoge vierkante foto’s en ingeflitst, twee dingen waar Hans altijd een hekel aan had én drie foto’s per fotograaf. Moet kunnen, vind Hans.

Carla Kogelman gebruikt fotografie om persoonlijke verhalen vast te leggen en deze een plek te geven in ons collectieve geheugen. Ze streeft ernaar geen oordeel te vellen, maar juist ruimte te scheppen voor uiteenlopende perspectieven. Haar werk richt zich op het dagelijks leven, met een bijzondere focus op kinderen. Doordat ze lange tijd in de omgeving van dezelfde mensen doorbrengt, wordt ze als het ware onzichtbaar. Dit stelt haar in staat om dieper door te dringen in hun wereld en het echte verhaal achter de eerste indrukken vast te leggen.
Voor deze aflevering van Ik Hoor Wat Je Ziet, gaat Owen bij haar langs als ze, voor het langlopende project Because of Pink, de onderwerpen, de drieling, te logeren krijgt. Het wordt een dolle boel.

Ik hoor wat je ziet 10
Govert de Roos is Nederlands' bekendste glamourfotograaf. Alle BN’ers en vele internationale artiesten heeft hij in zijn lange carrière voor zijn lens gehad. Hij werkte voor (internationale) tijdschriften, boeken, internationale reclamecampagnes, cd-hoezen, theater- en filmaffiches. Hij heeft vele beroemde foto's op zijn naam staan. Govert is vooral een mensenfotograaf en wilde vooral mooie dingen maken.
Owen gaat gezellig bij hem langs en ze praten hoe Govert van een dubbeltje een kwartje is geworden.

Bas Meelker is een van Nederlands bekendste natuur- en landschapsfotografen. Zijn werk wordt over de hele wereld geprezen om zijn dramatische impact. Bas maakt eigen werk, werk in opdracht en geeft regelmatig lezingen en organiseert workshops. Zijn beelden bevatten intense kleuren en krachtige composities. "Minder is meer", is het devies van Bas. Het lijkt heel simpel maar is het niet. Nederland heeft ongelofelijk veel te bieden vindt Bas, waarbij hij vaak let op het kleine. Bas neemt Owen mee naar de Maasvlakte om de zonsondergang te fotografen. Een dag op pad met Bas is ook goed voor de conditie, blijkt.

Aisha Zeijpveld is fotograaf/kunstenaar, in 2009 afgestudeerd aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Ze woont en werkt in Amsterdam. Aisha maakt conceptuele portretten, in opdracht en als vrij werk. Het lijkt of Photoshop een grote hand heeft in haar werk, maar niets is minder waar. Haar bijzondere manier van werken heeft haar al vele opdrachtgevers bezorgd, waaronder (inter)nationale kranten, tijdschriften en vele bedrijven. Owen Schumacher bezoekt haar als ze een opdracht doet voor Suzy Glam Eyewear en hij bemoeit zich er lekker mee.

Eddy van Wessel is een documentairefotograaf in conflictgebieden, die het leven aan de rand in alle aspecten vastlegt.
Zijn werk is als een soort ruw materiaal van de ziel dat betekenis geeft aan de werkelijkheid of deze in twijfel trekt. De kijker wordt heen en weer geslingerd tussen de waanzin van de schepping en de menselijke liefde, tussen instemming en weigering.
De foto's van Eddy zijn het resultaat van zijn doorzettingsvermogen, koppigheid en onverbloemde interesse in zijn medemens en zijn nieuwsgierigheid naar wat oorlog met de mens - en zijn medemens - doet. Eigenlijk zijn Van Wessels foto's een grafisch protest tegen de zinloosheid van oorlog en het streven van de mens om groter te zijn dan zijn lijden.
Eddy is viervoudig winnaar van de Zilveren Camera, de belangrijkste prijs in Nederland voor fotojournalistiek.
Hij verslaat nu de oorlog in Oekraïne en de wederopbouw in Irak.
Owen wilde liever niet mee naar Irak, dus zocht hij Eddy thuis op tijdens de voorbereidingen voor zijn boek en tentoonstelling.

Een foto wordt traditioneel gezien als een eindproduct, maar voor Popel Coumou kan het ook een startpunt zijn.
Schaduwen gevormd door lagen papier, suggesties van ruimte en ontbrekende visuele informatie zorgen dat je blijft raden. De eenvoudigste constructies - handgemaakte collages en miniaturen - worden getransformeerd tot intrigerende, droomachtige beelden die de kijker dwingen om te twijfelen aan wat ze zien. Met alleen papier en licht creëert Popel Coumou een gevoel van zweven in ruimte en tijd. Ze zet vraagtekens bij onze perceptie van ruimte in haar, op fotografie gebaseerde, kunstwerken. Ze onderzoekt hoe onze geest werkt; hoe weinig informatie we nodig hebben om de lege plekken in te vullen en onze eigen realiteit te creëren.
Voor deze podcast ging Owen Schumacher bij Popel op bezoek en kon aandachtig meekijken naar het snijden van papier.

Anne Claire de Breij is een fotograaf met een unieke stijl en kenmerkend kleurgebruik. Haar strak gestileerde, grafische beelden spelen met de grenzen tussen werkelijkheid en fictie. Met speels absurdisme vervreemden ze of zetten ze de kijker op het verkeerde been. De gelaagdheid in haar zorgvuldig gecomponeerde werken trekt de aandacht en nodigt uit tot verder kijken.

Owen bezocht haar voor deze aflevering in de studio en spreekt haar uitvoerig over hoe zij haar sets bouwt voor de verschillende opdrachten en alle tijd die ze eraan besteedt. Op de dag van de podcast-opname ging ze foto’s maken in opdracht van Verkade Fabriek in Den Bosch.