ในโลกนี้มันยากยิ่งนักที่จิตจะหลุดรอดเป็นอิสระ เหล่านักการเมืองและผู้ที่เรียกกันว่าศาสนบุคคลพูดพร่ำถึงอิสรภาพ มันเป็นคำที่ติดปากพวกเขา แต่พวกเขาระแวดระวังอย่างดีมาก ที่จะไม่ให้คุณได้เป็นอิสระ เพราะในทันทีที่คุณเป็นอิสระ คุณก็จะเป็นภัยต่อสังคม ต่อสถาบันศาสนา และต่อสิ่งทั้งหลายที่เน่าฟอนเฟะอยู่รอบๆตัวคุณอย่างแน่นอน...

ในโลกอันอ้างว้างนี้ไม่มีความรัก เพราะว่าความสุขและความปราถนามีบทบาทมากที่สุด แม้กระนั้นเอง เมื่อปราศจากความรักแล้ว ชีวิตประจำวันของคุณก็ไม่ได้มีความหมายใดๆ และคุณไม่อาจมีความรักได้ ถ้าไม่มีความงาม...

คุณรู้ว่าชีวิตคุณเป็นอย่างไร มันคือสงครามที่เริ่มขึ้นในทันทีที่คุณเกิด ตราบจนกระทั่งคุณตาย เป็นความขัดแย้งอันต่อเนื่องไม่จบสิ้น เป็นความพยายามบากบั่นอันไร้หวัง ไร้จุดหมาย นอกจากจะมีเงินมากขึ้น มีความสุขเพลิดเพลิน มีข้าวของมากขึ้น  นี่คือชีวิตที่น่าเกลียดและโหดร้ายในแต่ละวันของคุณ คุณก็รู้ดี แต่คุณก็กลัวที่จะปล่อยมันออกไป คุณจะต้องปล่อยมันไปเมื่อคุณตาย คุณไม่อาจต่อกรกับความตาย.

ผมคิดว่า...เราควรคุยกันถึงสิ่งที่เป็นรากฐานสำคัญ ซึ่งมนุษย์ทุกคนควรคำนึงถึง เพราะมันเกี่ยวกับชีวิตและกิจวัตรประจำวันของเรา  วิธีทึ่เราผ่านกาลเวลาไปอย่างสูญเปล่า...

บางที...เราอาจจะเข้าใจถึงปัญหาเรื่องความกลัวจากแง่มุมต่างๆ ความกลัวมักก่อให้เกิดสิ่งแปลกประหลาดต่างๆขึ้นแก่เรา ก่อให้เกิดภาพมายา และปัญหานานับประการ นอกเสียจากว่าเราจะเจาะลงไปจนถึงแก่น และสามารถเข้าใจมันอย่างแท้จริง.

สำหรับผมแล้วดูเหมือนว่า จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง จากรากเง้าในชีวิตของเราแต่ละคน ผมไม่คิดว่าพวกเราส่วนมาก เห็นความสำคัญของการปฏิวัติเช่นนี้ การปฏิวัติที่ไม่ถูกกระทำโดยอิทธิพลใด และไม่ขึ้นกับสถานะการใด การเปลี่ยนแปลงจากรากเง้าแบบถอนรากถอนโคนนี้ไม่ขึ้นกับกาลเวลา ฉะนั้น จึงมีคุณค่าอันนิรันดร์.....

ทำไมมนุษย์จึงเกิดมาเป็นเช่นนี้ หลังจากผ่านมาหลายพันปี เหตุใดมนุษย์จึงเป็นอยู่เช่นนี้ ยังทุกข์ทรมาน หวาดวิตก เดียวดาย สิ้นหวัง อยู่กับโรคภัยไข้เจ็บ ความตาย และเชื่อตลอดมาว่า...มีพระเจ้าสถิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง ลองมองดูชีวิตของคุณเถอะ แล้วคุณจะเห็นว่า...เรามีชีวิตอยู่บนขอบเหวแห่งความทุกข์โศรกเสมอมา.

ผมคิดว่าพวกเราส่วนใหญ่ต่างก็รู้สึกว่า ชีวิตนั้นน่าเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง เราต้องทำงานอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อหาเลี้ยงชีวิต แล้วมันก็กลายเป็นสิ่งที่น่าจำเจ น่าเบื่อหน่าย เป็นกิจวัตรที่ดำเนินไปเป็นปีแล้วปีเล่าจนจวนถึงวันตาย ชีวิตส่วนใหญ่ของเราจึงค่อนค่างตื้นเขินและว่างเปล่า ไม่ว่าเราจะร่ำรวยหรือยากจน จะเป็นผู้คงแก่เรียน มีความรู้ลึกซึ้ง หรือมีความรู้ความสามารถในทางปรัชญาก็ตาม เมื่อเรารู้สึกว่าเรายังขาดพร่องอะไรบางอย่าง และตระหนักถึงความขาดพร่องว่างเปล่านี้ เราจึงพยายามหาอะไรมาเติมให้ตนเอง เช่น แสวงหาความรู้ ทำกิจกรรมเพื่อสังคม หมกมุ่นกับความบรรเทิง หรือหันเข้าหาความเชื่อทางศาสนา ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนที่มีศักยภาพและประสิทธิภาพสูง แต่ชีวิตของเราก็ยังคงน่าเบื่ออยู่ดี และเพื่อจะหนีไปจากความน่าเบื่อและความซ้ำซากจำเจของชีวิต เราจึงแสวงหารูปแบบบางอย่างทางศาสนา ที่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น เต็มขึ้น หรือพยายามไขว่ไขว้หาสภาวะการเป็นอยู่ที่ไม่ใช่แบบโลกๆ ไม่ใช่กิจอันซ้ำซากจำเจ แต่เป็นสภาวะที่ในขณะนี้ที่อาจเรียกว่า...สภาวะใหม่.